Ο μούστος βράζει στην κατσαρόλα για να γίνει πετιμέζι…η μυρωδιά του απλώνεται και όπως ακούγεται ο αέρας να περνά απ’ τα παράθυρα ο χώρος αρχίζει να μεταμορφώνεται, αρχίζει να λιώνει και να θαμπώνει, μαζί μ’ αυτόν κι ο χρόνος.
Δεν είμαι πια κοντά πενήντα μπροστά σ’ ενα λάπ τοπ να γράφω και να διαβάζω ειδήσεις, αλλά γίνομαι 8 χρονών παιδάκι στην ψηλοτάβανη κουζίνα του σπιτιού στο Φιλώτι, βαμμένη στο χρώμα της ώχρας περασμένη με την πατίνα της κάπνας του τζακιού απ’ τον περασμένο χειμώνα να κιτρινίζει τον λευκό του ασβέστη.
Βλέπω πλάτη τη γιαγιά μου ν’ ανακατεύει την κατσαρόλα με τον μούστο, που αργότερα θα γίνει μουσταλευριά, πετιμέζι, μουστοκούλουρα. Μια έντονη μεθυστική μυρωδιά απλώνεται και παραδόξως όλα θυμίζουν πως το φθινόπωρο είναι εδώ και το σχολείο μια πραγματικότητα. Τα ανοιχτά βιβλία απλωμένα στο τραπέζι και το πρόγραμμα του σχολείου που προσπαθώ ν’ αποστηθίσω.
Τόσες ώρες αριθμητική, τόσες γραμματική, τόσες ιστορία…δεκαετία ΄80.
Αρκεί η φωνή της μάνας μου για να επανέλθω πίσω στο 2022 κι όπως σκρολάρω αφηρημένη με την μυρωδιά του μούστου για οδηγό, βλέπω την ανάρτηση του εκπαιδευτικού Μιχάλη Κύλη που περιγράφει λιτά τον φετινό μικρό μας τρύγο στο Καστράκι. Λίγο διαφορετικός απ’ ότι τον θυμόμουν, ωστόσο γίνεται ακόμα κι αυτό είναι ευχάριστο.
“Καλά κρασιά”, μονολογώ χαμογελώντας συμπληρώνοντας “και του χρόνου με υγεία!”
Ιδού και η ανάρτηση:
Η φετινή χρονιά κυλούσε πολύ ευνοϊκά για τα σταφύλια τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα.
Οι τελευταίες όμως ανέλπιστες βροχές του Αυγούστου δημιούργησαν ευδεμίδα (σάπισμα) ιδιαίτερα στα ώριμα σταφύλια που είχαν μεγάλα και πυκνόρογα τσαμπιά, με συνέπεια να χαθεί ένα μέρος της παραγωγής…
Παρ’ όλα αυτά μες στο πατητήρι μαζεύτηκε και φέτος αρκετός και εκλεκτός καρπός του Διονύσου, από ποικιλίες όπως Ποταμίσι ,Σαββατιανό, Ροδίτης, Μονεβασά, Αηδάνι,,Φωκιανό, Τσαούσι και Μαυροσύρικο, Μαυραήδανο , Μαντηλαριά για βαθύ, κόκκινο χρώμα…
Έρρωσθε! Καλά κρασά! Και του Χρόνου!