Aρθρο ενός εκ των θυμάτων του σκανδάλου των υποκλοπών φιλοξενεί στο σημερινό της φύλλο η εφημερίδα «Καθημερινή».
Ειδικότερα, πρόκειται για την Άρτεμη Σήφορντ, η οποία είχε δει το όνομά της στη λίστα των υπό παρακολούθηση προσώπων που δημοσίευσε το περασμένο Σαββατοκύριακο η εφημερίδα Documento, όπως αναφέρει το tvxs.gr.
Η Άρτεμις Σήφορντ είναι μάνατζερ πολιτικής κυβερνοασφάλειας για το Facebook.Προηγουμένως, όπως αναφέρει το anatropi news εργάστηκε στον τομέα της μεταναστευτικής πολιτικής και υποδοχής προσφύγων. Έχει επίσης εργαστεί ως δικηγόρος στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ρουάντα και σε δικηγορική εταιρεία στην Ουάσιγκτον. Ξεκίνησε την καριέρα της ως σύμβουλος επιχειρήσεων, αρχικά στη Oliver Wyman και στη συνέχεια στην McKinsey. Είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στην Πολιτική Επιστήμη και μεταπτυχιακού Νομικής από το Στάνφορντ, μάστερ στη δημόσια διοίκηση από τη Σχολή Κένεντι του Χάρβαρντ και πτυχίου στην Φιλοσοφία, τις Πολιτικές Επιστήμες και τα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Με καταγωγή από την Ελλάδα, μοιράζει το χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Σαν Φρανσίσκο.
Αξίζει να σημειωθεί πως στην περίπτωση της δικής της παρακολούθησης αλλά και σε εκείνη της Ροσσάνας Μόρτογλου, επικεφαλής του ομίλου Libra στην Ελλάδα, έκανε ειδική αναφορά ο δημοσιογράφος, Τάσος Τέλλογλου.
Από τη μεριά της, η Άρτεμις Σήφορντ στο άρθρο της με τίτλο «Τελικά, ήμουν κι εγώ στη λίστα», επισημαίνει: «Το Predator δεν είναι μόνο σύστημα παρακολούθησης κλήσεων, αλλά δίνει έλεγχο στην κάμερα και το μικρόφωνο – δηλαδή δυνατότητα ηχογράφησης, λήψης βίντεο και φωτογραφιών, ακόμη και των πιο ιδιωτικών και προσωπικών στιγμών ενός θύματος. H παραβίαση της ιδιωτικότητάς του είναι τεράστια…».
Σ’ ένα άλλο σημείο αναφέρει καταλήγοντας στο άρθρο της:
“Και περιμένεις να έρθει επιτέλους το αίσθημα της ελπίδας. Οτι το προοδευτικό κομμάτι της κυβέρνησης θα σταθεί στο πλευρό των πιθανών θυμάτων και θα παραδώσει ένα νομοσχέδιο που θα κοιτάει, όχι μόνο στο μέλλον, αλλά και στο παρελθόν. Οτι ο πρωθυπουργός θα πράξει το αυτονόητο και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε κανένας εμπλεκόμενος στην υπόθεση να μην παραμείνει πάνω από τον νόμο. Οτι οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι θα βγουν από τη φοβική σκιά του 2015 και θα πουν τα πράγματα, εάν ισχύουν ως φαίνονται, με το όνομά τους – ως μια κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και των όρων της ίδιας της δημοκρατίας.
Πού είναι οι φωνές που στηρίζουν την αλήθεια, τα προσωπικά δικαιώματα και τη δικαιοσύνη, πέρα από κομματικά ένστικτα είτε αυτοπροβολής είτε αυτοπροστασίας;”
Ένα μικρό σχόλιο, καθώς το άρθρο της κ. Σήφορντ με εντυπωσίασε πραγματικά. Το βρήκα ειλικρινές και γλαφυρό. Χωρίς καμία απολύτως ειρωνική διάθεση προς την κ. Σήφορντ, κάλλιστα το άρθρο αυτό θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο “Πέφτοντας απ’ τα σύννεφα”. Ουσιαστικά διαβάζοντας το άρθρο μαθαίνεις πολύ περισσότερα απ’ αυτά που αφορούν την παρακολούθηση της, μέσω του λογισμικού Predator.
Τελικά η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει καταφέρει με το μείζον ζήτημα των υποκλοπών να στρέψει εναντίον της ανθρώπους, που αν μη τι άλλο, λειτουργούσαν υποστηρικτικά απέναντί της.
Ένα άλλο ζήτημα είναι η απόλυτη μοναξιά που βιώνει το θύμα των υποκλοπών, κάτι που περιγράφει εξαιρετικά η κ. Σήφορντ στο άρθρο της.
Ο κύκλος στον οποίο ανήκει σίγουρα δεν είναι αυτός του 2015, όπως καταλαβαίνουμε, αλλά αυτός που τώρα την κάνει να νιώθει τόσο αμήχανα, τόσο άβολα, τόσο δικαιολογημένα φοβισμένη. Είναι ο κύκλος που περιμένει να μιλήσει και να ζητήσει εξηγήσεις για όλο αυτό τον παραλογισμό. Είναι η ανάγκη να γίνει υπέρβαση και ο κομματισμός να συντριβεί μπροστά στην ανάγκη της αποκατάστασης του δίκαιου.
Ο κύκλος όμως απ’ τον οποίο προερχόμαστε ή στον οποίο ανήκουμε ή μας εκφράζει περισσότερο, δεν έχει μόνο “καλούς”, έχει πάντα και τους “κακούς” του. Οι “φοβικές σκιές” πρέπει να γνωρίζει κανείς συνειδητά κάθε φορά, αν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα ή είναι δημιούργημα κάποιας φαντασίας, ενός πολιτικού αφηγήματος εν προκειμένω, που επειδή φοβάται το ίδιο για το μέλλον του στην εξουσία φτιάχνει βολικά παραμύθια με δράκους για τον πολιτικό αντίπαλο.
Γιατί το κέντρο των κύκλων που μας περιβάλλει ή ανήκουμε πολλές φορές σαπίζει στην προσπάθεια του να μονοπωλήσει την εξουσία και γίνεται ανασφαλές, άγριο και τρομακτικό. Κι όταν η κατάσταση φτάσει εκεί, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την αρρωστημένη ανάγκη “πρόληψης” για την διαιώνιση στην εξουσία. Όλοι είναι εν δυνάμει εχθροί και οι κινήσεις τους πρέπει να είναι γνωστές πάση θυσία. Σήμερα εγώ…αύριο εσύ…τελικά, όλοι μπορούμε να μπούμε στη λίστα για λίγο ή πολύ ή περισσότερο. Το ερώτημα είναι όταν αυτό γίνει γνωστό, τι θα είναι αυτό που θα επικρατήσει πάνω από την γκάμα των συναισθημάτων που βιώνουμε σε προσωπικό επίπεδο, ώστε να πράξουμε αυτό που η δημοκρατία προβλέπει.
Τις φωνές που αναζητά η κ. Σήφορντ τις αναζητούμε κι εμείς καθημερινά στον βίο μας. Αυτή είναι η ..”λίστα” στην οποία ανήκει ένα μεγάλο μέρος του λαού που βάλλεται από παντού. Κι αυτό δεν είναι παραμύθι, είναι η σκληρή πραγματικότητα. Ο …”δράκος” όμως είναι υπαρκτός.
Αναλυτικά, το άρθρο έχει ως εξής:
Ημουν και εγώ λοιπόν στην περίφημη λίστα.
Θυμίζω ότι το Predator δεν είναι μόνο σύστημα παρακολούθησης κλήσεων, αλλά δίνει έλεγχο στην κάμερα και το μικρόφωνο – δηλαδή δυνατότητα ηχογράφησης, λήψης video και φωτογραφιών, ακόμη και των πιο ιδιωτικών και προσωπικών στιγμών ενός θύματος, της οικογένειάς του και των παιδιών του. H παραβίαση της ιδιωτικότητας του θύματος είναι τεράστια και πολύ μεγαλύτερη από παραδοσιακούς τρόπους παρακολούθησης μέσω τηλεφωνικών δικτύων.
Για αυτό και η χρήση τέτοιων λογισμικών είναι χαρακτηριστικό απολυταρχικών καθεστώτων. Το εύρος της συζήτησης για τον ρόλο τους σε δημοκρατικά καθεστώτα κυμαίνεται από επικλήσεις για απόλυτη απαγόρευση, μέχρι επιχειρήματα ότι θα πρέπει να επιτρέπεται η χρήση τους κάτω από προσεκτικούς ελέγχους ενάντια σε σοβαρούς εγκληματίες, ξένους πράκτορες εχθρικών δυνάμεων και τρομοκράτες.
Oταν μαθαίνεις ότι πιθανόν έχεις πέσει θύμα μιας τέτοιας υπόθεσης, το πρώτο συναίσθημα που βιώνεις είναι η απορία. Οταν βγήκε η λίστα της πρώτης Κυριακής δεν την πολυπίστεψα. Δεν προερχόταν από πηγές που προσωπικά διαβάζω ή εμπιστεύομαι. Σαν μετριοπαθής άνθρωπος με θαυμασμό για πολλά απ’ όσα έχει πετύχει η σημερινή κυβέρνηση, το παρουσιαζόμενο επίπεδο διαφθοράς μού φάνηκε εξωπραγματικό.
Οταν είδα το όνομά μου στη δεύτερη λίστα, πάγωσα. Γιατί εμένα; Μέσα από την επαγγελματική μου ιδιότητα σε μεγάλη τεχνολογική εταιρεία του εξωτερικού, τα τελευταία χρόνια έχω δουλέψει στην αντιμετώπιση πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι χρήστες του Διαδικτύου, συμπεριλαμβανομένης και της διαδικτυακής παρακολούθησης. Ταυτόχρονα, έχω γνωστούς και φίλους που ανήκουν σε αυτό το μικροσκοπικό κουβάρι πολύχρωμων κλωστών παρόμοιου μήκους, που αποκαλούμε «εγχώρια ελίτ».
Αλλά δεν είμαι στέλεχος κανενός κόμματος, μέλος δημοσιογραφικού κύκλου, ή ιδιοκτήτης επιχείρησης με στενές κυβερνητικές διασυνδέσεις. Το όνομά μου στη λίστα ήταν παράταιρο. Το μόνο πιο περίεργο από το να βρίσκομαι πραγματικά σε μια τέτοια λίστα, θα ήταν κάποιος να έχει επινοήσει τη συμμετοχή μου.
Το δεύτερο συναίσθημα είναι ο τρόμος. Μπορεί η Ελλάδα να μην είναι Ανατολική Γερμανία, αλλά ο φόβος, η ανημποριά και η μοναξιά που αισθάνεται κάποιος που βρίσκει τον εαυτό του σε μια τέτοια θέση θυμίζει μαρτυρίες από πολίτες απολυταρχικών καθεστώτων. Θεέ μου, τι μπορεί να είδαν και να πήραν; Θα χρησιμοποιήσουν κάτι στο μέλλον για να με εκβιάσουν; Αραγε ποιος ήταν εκεί και τι έκανε όταν πιθανώς παρακολουθούσε τις πιο προσωπικές στιγμές μου;
Ανατρέχεις σε συναντήσεις με συντρόφους, εκμυστηρεύσεις φίλων στο τηλέφωνο, φωτογραφίες από καθημερινές στιγμές στον καναπέ σου, επαγγελματικά ραντεβού. Αισθάνεσαι μολυσμένος από ένα ψηφιακά μεταδιδόμενο νόσημα που σε κάνει τοξικό και, άθελά σου, επικίνδυνο για τους ανθρώπους γύρω σου. Νιώθεις μια γενική αδιαθεσία, που δεν μπορείς να προσδιορίσεις με σαφήνεια. Μέχρι που καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται: αυτό το πρωτόγνωρο –για σένα– αίσθημα είναι η αίσθηση της πιθανότητας να έχεις υπάρξει στην απόλυτη ηδονοβλεπτική διάθεση μιας αυθαίρετης και ανώνυμης εξουσίας.
Μετά έρχεται ο θυμός. Δεν νοείται τέτοια πράγματα να συμβαίνουν στη χώρα μας – μία δυτική δημοκρατία, με τα προβλήματά της μεν, αλλά με ισχυρή δημοκρατική παράδοση. Σήμερα μπορεί να είσαι εσύ, αύριο μπορεί να είναι ο καθένας. Περιμένεις ότι σίγουρα το κράτος θα σου σταθεί ενεργά. Φίλοι με προσβάσεις στον δημόσιο διάλογο θα χρησιμοποιήσουν τις φωνές τους για να εκφράσουν σθεναρά την αντίθεσή τους σε τέτοιες μορφές παραβίασης ατομικών δικαιωμάτων. Η Δικαιοσύνη θα κινηθεί ομαλά βοηθώντας σε να φθάσεις στην αλήθεια. Η συλλογική λογική και επιθυμία για πρόοδο θα υπερβεί τον κομματισμό.
Επικοινωνείς με άλλα πιθανά θύματα, στρέφεσαι στις πηγές που εμπιστεύεσαι. Διαισθάνεσαι μια αμηχανία. «Θα στα πω από κοντά…», σου λένε πριν κλείσουν βιαστικά το τηλέφωνο. «Εγώ βρήκα το κακό λινκ!», αναφωνούν μερικοί θριαμβευτικά, πριν πέσει πάλι η φωνή τους στην αμηχανία. «Τι να κάνω και εγώ μόνος μου;». «Θα το κυνηγούσα, αλλά δεν μου το επιτρέπει η θέση μου». Η μοναχικότητα και η συνενοχή επωάζουν και διαιωνίζουν την αυθαίρετη εξουσία.
Ακούς για εφόδους που δεν έγιναν ποτέ και για κατεστραμμένα επίσημα αρχεία. Διαβάζεις άφωνη ότι το κράτος αφαίρεσε το δικαίωμα που είχαν οι πολίτες στην ενημέρωση για πιθανή επισύνδεση εκεί πάνω που βγήκε το πρώτο θύμα, και τώρα αρνείται να το επαναφέρει πριν περάσει τριετία.
Αισθάνεσαι μολυσμένος από ένα ψηφιακά μεταδιδόμενο νόσημα που σε κάνει τοξικό και, άθελά σου, επικίνδυνο για τους ανθρώπους γύρω σου.
Εκεί κάπου αποπροσανατολίζεσαι. Μα τι έγινε το κράτος δικαίου, με όλα τα κουσούρια του, στο οποίο νόμιζες ότι μεγάλωσες; Πού είναι οι φωνές που στηρίζουν την αλήθεια, τα προσωπικά δικαιώματα και τη Δικαιοσύνη, πέρα από κομματικά ένστικτα, είτε αυτοπροβολής είτε αυτοπροστασίας;
Και περιμένεις να έρθει επιτέλους το αίσθημα της ελπίδας. Οτι το προοδευτικό κομμάτι της κυβέρνησης θα σταθεί στο πλευρό των πιθανών θυμάτων και θα παραδώσει ένα νομοσχέδιο που θα κοιτάει, όχι μόνο στο μέλλον, αλλά και στο παρελθόν. Οτι ο πρωθυπουργός θα πράξει το αυτονόητο και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε κανένας εμπλεκόμενος στην υπόθεση να μην παραμείνει πάνω από τον νόμο. Οτι οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι θα βγουν από τη φοβική σκιά του 2015 και θα πουν τα πράγματα, εάν ισχύουν ως φαίνονται, με το όνομά τους – ως μια κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και των όρων της ίδιας της δημοκρατίας.
Πού είναι οι φωνές που στηρίζουν την αλήθεια, τα προσωπικά δικαιώματα και τη δικαιοσύνη, πέρα από κομματικά ένστικτα είτε αυτοπροβολής είτε αυτοπροστασίας;
📸Couleur/Pixabay