Πόσο πολύ, τελικά, αγαπάμε, σεβόμαστε και εκτιμούμε τον Πολιτισμό μας και και τον πολιτισμό γενικότερα; Μήπως απλώς τον χρησιμοποιούμε μονάχα όταν τα περιθώρια στενεύουν και στερεύουν τα πολιτικά επιχειρήματα αφού η αμείλικτη κοινωνική πραγματικότητα διαψεύδει τους ρήτορες στα μπαλκόνια τους, με μοναδικό σκοπό να είμαστε εθνικά υπερήφανοι για αυτό που ήμασταν κάποτε-ποτέ γι’ αυτό που θα μπορούσαμε αν είμαστε-νανουριζόμενοι με τα “περασμένα μεγαλεία”;
Ή μήπως ο αρχαίος μας πολιτισμός εξυπηρετεί άγνωστες σκοπιμότητες συνάπτοντας συμφωνίες με συλλέκτες, αντί πρώτα να γίνει ενδελεχής έλεγχος για το πως βρέθηκαν στην κατοχή τους σπάνια έργα τέχνης ή αν αυτά είναι πλαστά ή προϊόν αρχαιοκαπηλίας και λαθρανασκαφών, όπως συνέβη πρόσφατα με τις 161 κυκλαδικές αρχαιότητες της συλλογής Στερν, ενώ παράλληλα κομπάζουμε για τις προσπάθειες να επαναπατριστούν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα;
Την ίδια ώρα που ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός γίνεται εργαλείο προπαγάνδας πολιτικάντηδων που επιθυμούν ακροατήρια αλαλάζοντα, φουσκωμένα από περηφάνεια με την πυξίδα να δείχνει συνήθως τις κάλπες, αν δεν πρόκειται για έναν αποπροσανατολισμό γενικότερο, οι σπόνδυλοι του ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο βρίσκονται πεταμένοι στη θαλάσσια περιοχή πάνω στα βράχια, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για την τύχη τους.
Το υπουργείο Πολιτισμού ακούει, συναισθάνεται άραγε;
Ανάρτηση από τη σελίδα facebook “Αθηνολόγιο”: