Η Joan Baez είναι μια από τις πλέον εμβληματικές και επιδραστικές προσωπικότητες στον χώρο του τραγουδιού. Τραγουδοποιός και πολιτική ακτιβίστρια, είναι ένα από τα σύμβολα της γενιάς της αμφισβήτησης και της αναβίωσης της φολκ μουσικής στην Αμερική.
Οι αντιπολεμικές της θέσεις και ο κοινωνικός χαρακτήρας των τραγουδιών της μας είναι γνώριμος ήδη από την δεκαετία του ’60 που ξεκινούσε το ταξίδι της στο μουσικό στερέωμα έχοντας την καταχωρήσει στη μνήμη, ως μια τραγουδοποιό με υπέροχη φωνή, βαθιά αφοσιωμένη στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, με έντονο ακτιβισμό και συμμετοχές σε πολλές, πάρα πολλές συναυλίες διαμαρτυρίας ανά τον κόσμο.
Well, I’ll be damned
Here comes your ghost again
But that’s not unusual
It’s just that the moon is full
And you happened to call
And here I sit
Hand on the telephone
Hearing a voice I’d known
A couple of light years ago
Heading straight for a fall
As I remember your eyes
Were bluer than robin’s eggs
My poetry was lousy you said
Where are you calling from?
A booth in the midwest
Ten years ago
I bought you some cufflinks
You brought me something
We both know what memories can bring
They bring diamonds and rust
Well, you burst on the scene
Already a legend
The unwashed phenomenon
The original vagabond
You strayed into my arms
And there you stayed
Temporarily lost at sea
The Madonna was yours for free
Yes, the girl on the half-shell
Could keep you unharmed
Now I see you standing
With brown leaves falling all around
And snow in your hair
Now you’re smiling out the window
Of that crummy hotel
Over Washington Square
Our breath comes out white clouds
Mingles and hangs in the air
Speaking strictly for me
We both could have died then and there
Now you’re telling me
You’re not nostalgic
Then give me another word for it
You who are so good with words
And at keeping things vague
‘Cause I need some of that vagueness now
It’s all come back too clearly
Yes, I loved you dearly
And if you’re offering me diamonds and rust
I’ve already paid
Η γνωριμία της με τον σχεδόν άγνωστο Bob Dylan το 1961, όταν εκείνος ξεκινούσε και οι κοινές συναυλίες τους έφεραν εκτός από την καλλιτεχνική συνεργασία και την ερωτική σχέση.
Όμως ο Dylan, δυo χρόνια μετά και με την φήμη του να αυξάνεται ραγδαία, ήθελε πλέον να αποδεσμευτεί από την ερμηνεία των φολκ τραγουδιών και να προχωρήσει διαφορετικά. Οι αντιδράσεις, ωστόσο, απέναντι στην Βaez δεν ήταν και οι κομψότερες-για να το πούμε ευγενικά- γινόταν πολύ επικριτικός και ενίοτε επιθετικός μαζί της, απαξιώνοντάς την.
Κορύφωση της απαξίωσής του ήταν το γεγονός πως σε μια κοινή τους περιοδεία στην Αγγλία το 1965 δεν την κάλεσε ούτε μια φορά να τραγουδήσει μαζί του στη σκηνή. Η Baez τότε έφυγε εσπευσμένα για τις ΗΠΑ και σχέση τους τέλειωσε και τυπικά, όταν πληροφορήθηκε τον κρυφό γάμο του με τη Sara Lownds κατά το διάστημα που ήταν μαζί.
Αν και η Joan Baez συνέχισε να τραγουδά με τον μοναδικό ξεσηκωτικό της τρόπο τα τραγούδια του Bob Dylan στις συναυλίες της, οι δρόμοι τους δεν διασταυρώθηκαν ξανά.
Ώσπου, 10 χρόνια μετά τα γεγονότα αυτά, το τηλέφωνο χτύπησε ξαφνικά. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής και σαν να μην συνέβη τίποτα όλο αυτό το διάστημα, ο Bob Dylan της μιλά από έναν τηλεφωνικό θάλαμο κάπου στις μεσοδυτικές ΗΠΑ για να της διαβάσει τους στίχους από το καινούργιο του τραγούδι “Lily, rosemary and the jack of hearts” για να του πει τη γνώμη της.
Αυτό το τηλεφώνημα στάθηκε η αφορμή να εξιστορήσει η Baez μέσα από το υπέροχο Diamonds and Rust όλα όσα είχε μέσα της γι’ αυτή τη σχέση, καθώς η αναμνήσεις έφεραν στην επιφάνεια τα διαμάντια και τη σκουριά του παρελθόντος.
Για την ιστορία, την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε το τραγούδι Diamonds and Rust, η Baez συναντήθηκε με τον Dylan στο πλαίσιο μιας περιοδείας του, ο οποίος όπως αναφέρει η ίδια στην αυτοβιογραφία της ζήτησε να το τραγουδήσει κι εκείνη να αρνείται πως γράφτηκε για εκείνον, κάτι που ωστόσο ξεκαθαρίζει στην αυτοβιογραφία της πως, όντως, είναι ένα τραγούδι γραμμένο γι’ αυτόν.
Μπορεί η ιστορία του τραγουδιού να είναι θλιμμένη ή και εξοργιστική για μερικούς, ωστόσο μας άφησε παρακαταθήκη ένα υπέροχο τραγούδι που παραμένει διαμάντι μέχρι σήμερα χωρίς να σκουριάζει ποτέ στη μνήμη.
Όπως άλλωστε και η δημιουργός του…
Καλή εβδομάδα!