Η Παγκόσμια Ημέρα Γάτας γιορτάζεται κάθε χρόνο, από το 2002, στις 8 Αυγούστου, με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ταμείου για την Ευημερία των Ζώων (IFAW) για να τιμηθεί το δημοφιλές κατοικίδιο ζώο.
Σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα sansimera.gr τιμάται στις 17 Φεβρουαρίου, στη Ρωσία την 1η Μαρτίου και στις ΗΠΑ στις 29 Οκτωβρίου.
Ό,τι και να πούμε για αυτά τα υπέροχα πλάσματα είναι λίγο. Ζούμε μαζί περισσότερο από 9.500 χρόνια τώρα. Τις αγαπάμε και μας αγαπούν κι αυτές με τον τρόπο τους. Κάθε μια έχει δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα. Δύσκολο η γάτα να μην είναι πρωταγωνίστρια, ακόμα κι αν η ίδια δεν ενδιαφέρεται να πρωταγωνιστεί κάπου.
Διαλέξαμε δυο ιστορίες για μικρούς και μεγάλους από έναν αγαπημένο συγγραφέα τον Χιλιανό Λουΐς Σεπούβελδα. Οι πρωταγωνίστριες-γάτες έχουν τον τρόπο τους να μας αναστατώνουν, να μας χαλαρώνουν, να μας μαγεύουν και να μας μαθαίνουν πως να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι: στην πραγματική ζωή, αλλά και στην λογοτεχνία.
Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ ένα γλάρο να πετάει
«Ο γάτος, που ήταν μαύρος και πελώριος και χοντρός, λιαζόταν στο μπαλκόνι ρονρονίζοντας και σκεφτόταν τι ωραία που την περνούσε εκεί, ξαπλωμένος ανάσκελα, με τις ζεστές ακτίνες πάνω στην κοιλιά, τα τέσσερα πόδια μαζεμένα και την ουρά απλωμένη. Τη στιγμή ακριβώς που έστριβε τεμπέλικα το κορμί για να λιάσει και τη ράχη του, άκουσε το βόμβο κάποιου πετούμενου που δεν μπόρεσε να καταλάβει τι ήταν, και που ζύγωνε με μεγάλη ταχύτητα. Τινάχτηκε πάνω, στήθηκε γερά στα τέσσερα ποδάρια του, κι ίσα που πρόλαβε να χωθεί σε μια γωνιά, αποφεύγοντας το γλάρο που έπεσε στο μπαλκόνι του. Πιο βρόμικο πουλί δεν είχε ξαναδεί! Όλο του το κορμί ήταν ποτισμένο με μια μαύρη ουσία που έζεχνε.»
Μια γλαροπούλα πέφτει θύμα της θαλάσσιας ρύπανσης. Πριν ξεψυχήσει, εμπιστεύεται το αβγό της στον καλό γάτο Ζορμπά και του ζητά το λόγο του, ότι θα κλωσήσει το αβγό, δεν θα φάει το γλαρόπουλο, και θα του μάθει να πετά. Ο Ζορμπάς τον δίνει. Μα είναι ποτέ δυνατόν ένας γάτος να μάθει σ’ ένα γλάρο να πετάει;
.
Η ιστορία του Μιξ, του Μαξ και του Μεξ
Η καταπληκτική περιπέτεια του γάτου με το ελληνικό προφίλ, ενός ποντικού και του αγοριού που ζούσε μαζί τους
Όταν ο ποντικός βολεύτηκε στο σβέρκο του γάτου, με τα χεράκια του γαντζωμένα στις τρίχες κάτω από τ’ αφτιά του, ο Μιξ κούνησε την ουρά με δύναμη, άφησε να τον κυριεύσει ένας πρωτόγνωρος πυρετός, σερνάμενος σχεδόν έφτασε στο όριο ανάμεσα στη στέγη και το κενό, με αργές κινήσεις μάζεψε το κορμί του πάνω στα πισινά του ποδάρια, περίμενε να τον κατακλύσει όλη εκείνη η δύναμη η συγγενική με τα μεγάλα αιλουροειδή, τον τίγρη, το λιοντάρι, τον ιαγουάρο, κι ύστερα πήδηξε, τεντώνοντας το σώμα σαν σαΐτα.
“Μ’ αρέσουν οι γάτοι γιατί είναι μυστηριώδεις, αξιοπρεπέστατοι και ανεξάρτητοι. Όταν γνώρισα τον μικρούλη Μιξ, έναν γάτο που ο γιος μου, Μαξ, είχε υιοθετήσει από την Εταιρεία Προστασίας Ζώων του Μονάχου, με εντυπωσίασε η αξιοπρέπεια αυτού του μικρού γατιού που χωρούσε στη φούχτα μου. Ο Μιξ μεγάλωσε συνεχίζοντας να με εντυπωσιάζει, γιατί στο πρόσωπο δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο γάτο. Είχε μια κατατομή περίκομψη, ελληνική, που τραβούσε την προσοχή όλου του κόσμου.”
📸CYCLADES OPEN