Ο Λευτέρης γοητεύεται από τα πλάσματα της θάλασσας. Όσα δηλαδή ζουν μέσα σε αυτή, στις ακρογιαλιές της, στα σκοτεινά της βάθη, στα νησιά της. Αλλά και τα διάφορα πλεούμενα, καθόλου αδιάφορο δεν τον αφήνουν. Θέλει να τα μάθει όλα και διαβάζει όσα περισσότερα πράγματα μπορεί να βρει γι’ αυτά στα βιβλία του. Γεμίζει τα τετράδιά του με ένα σωρό σχέδια. Κι ονειρεύεται πως όταν μεγαλώσει θα γίνει καπετάνιος, για να περνά όσο περισσότερο χρόνο γίνεται κοντά στην θάλασσα.
Είναι πολύ περήφανος για τις γνώσεις του αυτές. Κι έχει και μια μεγάλη συλλογή από κοχύλια, που έχουν μαζέψει με τον μπαμπά στις διακοπές τους. Εκεί πια ο Λευτέρης είναι πανευτυχής. Γιατί έχει για πολλές ημέρες και τον μπαμπά όλο δικό του και την θάλασσα!
Α, έχει και μια μικρότερη αδελφούλα, την Εύη. Αλλά αυτή δεν πάει ακόμη σχολείο. Κι έτσι, τις περισσότερες φορές, η μαμά του … «φορτώνει» το να την κρατήσει απασχολημένη με κάτι ενδιαφέρον. Πώς όμως κρατάς απασχολημένο ένα τετράχρονο κοριτσάκι, που δεν πάει σχολείο, συνεπώς δεν ξέρει να διαβάζει παραμύθια μόνο του, και που δεν θες να το στεναχωρήσεις κιόλας; Καμιά καλή ιδέα δεν του έρχεται στο μυαλό του Λευτέρη, ιδίως κάτι ώρες που η μαμά πρέπει να κάνει τις δουλειές της ή τα ψώνια της, και δεν μπορεί να προσέχει την Εύη. Και θα ήταν αυτός αλήθεια ένας μεγάλος μπελάς, αν στην Εύη δεν άρεσε η ζωγραφική και στον Λευτέρη η θάλασσα.
Γιατί ένα τέτοιο απόγευμα, ο Λευτέρης δεν είχε σκεφτεί τίποτε καλύτερο για να την κρατήσει απασχολημένη, κι άρχισε να της μιλά για την θάλασσα, τα καράβια, τις βαρκούλες, για ψαράκια, χταπόδια, καλαμάρια και ακρογιαλιές. Η Εύη τον άκουγε μαγεμένη και μετά του ζήτησε να της κάνει τέτοιες ζωγραφιές.
Τώρα, για να λέμε και το σωστό, του Λευτέρη η ζωγραφική δεν ήταν το φόρτε του. Στην αρχή δυσκολεύτηκε αρκετά, αλλά το χαμόγελο της Εύης και ο ενθουσιασμός της που γέμιζε με τόσα χρώματα όλα τα θαυμαστά που της σχεδίαζε ο Λευτέρης, του έδωσε κουράγιο. Και σε λίγο, ένα σωρό χαρτιά γέμισαν με πολύχρωμα φίκια, ψάρια και καράβια. Μετά σειρά είχαν οι μικρές παιχνιδιάρες φώκιες. Και να και μερικοί πιγκουίνοι. Τώρα πια, ο Λευτέρης είχε βρει έναν πολύ ωραίο τρόπο να κρατά απασχολημένη την μικρή του αδελφή, που να έχει ενδιαφέρον και για τους δύο και καμάρωνε γι΄αυτό.
Ε, και μια φορά, ο Λευτέρης σχεδιάζει έναν μεγάλο, τρομερό καρχαρία, με τεράστιο κεφάλι και πολύ μυτερά και απειλητικά δόντια. Η Εύη δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Κανένα από τα ψάρια που της είχε ζωγραφίσει πιο παλιά δεν του έμοιαζε. Κατατρόμαξε όμως η μικρή όταν ο Λευτέρης της είπε πως αυτός ο καρχαρίας ήταν μεγάλος και δυνατός και άγριος και τρώει όλα τα μικρότερά του ψάρια, κυνηγάει διαρκώς και επιτίθεται με μανία σε ότι αυτός θεωρεί «φαγητό».
Φώναζε η Εύη κι έκλαιγε κι έλεγε πως ποτέ πια δεν θα ξαναπάει στη θάλασσα αφού εκεί κατοικεί το μεγάλο και κακό τούτο τέρας και δεν έλεγε να συνέλθει. Ο κακομοίρης ο Λευτέρης δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα τρόμαζε τόσο πολύ, και φυσικά, ούτε να την στεναχωρήσει είχε σκοπό στ΄ αλήθεια, ούτε και ν’ ακούσει κατσάδα από τη μαμά του για την απροσεξία του αυτή. Τι να κάνει για να την βοηθήσει να ξεχάσει; Της έλεγε πως ο μεγάλος καρχαρίας ζούσε πολύ μακριά, σε μεγάλες θάλασσες, που ίσως και να μην τις επισκέπτονταν ποτέ. Τίποτε η Εύη. Έτρεμε από τον φόβο της. Της ξανάλεγε πως οι καρχαρίες είναι κατά βάθος ντροπαλοί και ποτέ δεν θα παρουσιαζόταν κανένας μπροστά τους ίσως. Δεν τον πολυπίστευε όμως η Εύη και τα χειλάκια της είχαν σφιχτεί.
Μεγάλος μπελάς αποδείχτηκε λοιπόν αυτός ο παλιο-καρχαρίας. Πώς του ήρθε να τον ζωγραφίσει; Χάθηκε ο κόσμος να της ζωγραφίσει κοράλια; Ή έστω, μερικούς γλάρους να πετούν πάνω από τα κύματα; Ωραία τα κατάφερε! Τι θα έλεγε τώρα στη μαμά;
Δάγκωνε και ξανα-δάγκωνε το μολύβι του, το ίδιο στεναχωρημένος με την Εύη. Ώσπου στο τέλος, ένα πονηρό χαμόγελο χαράχτηκε στη μούρη του.
Της ζωγράφισε λοιπόν έναν ακόμη πιο μεγάλο καρχαρία, με ακόμη μεγαλύτερο στόμα. Μόνο που αυτή τη φορά, αντί για μυτερά δόντια, του χάρισε ένα ωραίο φωτεινό χαμόγελο, από τη μια άκρη του μεγάλου του κεφαλιού ως την άλλη, του έβαλε και ροζ μαγουλάκια, μάτια με μαύρες βλεφαρίδες γυριστές και αγαθή έκφραση. Μέχρι και παπιγιόν του έβαλε γύρω από τον χοντρό λαιμό του! Δίπλα του κολυμπούσαν χαρούμενα ψαράκια όλων των ειδών που μπορούσε να σκαρφιστεί, ένα μάλιστα τον είχε πάρει κι αγκαλιά με τα πτερύγιά του. Τον έδειξε στην Εύη και της είπε πως το άλλο τέρας πάει πέθανε και πως τούτος ο καρχαρίας ήταν πολύ καλός και γλυκός και αγαπούσε όλα τα παιδάκια και τα ψαράκια και καθόλου δεν ήθελε να τα φάει, πολύ απλά επειδή, αυτός ο καρχαρίας ήταν …χορτοφάγος !!!
Η Εύη ξεκαρδίστηκε στα γέλια και του χάρισε μια μεγάλη, τρυφερή αγκαλιά. Καθόλου δεν τον πίστεψε, πως τάχα τούτος ο καρχαρίας έτρωγε φίκια, γιατί αυτή μια φορά τα είχε βάλει στο στόμα της στην παραλία και ήταν σκέτο μπλιαχ! Αλλά δεν ήθελε να τον κακοκαρδίσει και δεν του είπε τίποτε. Στο κάτω – κάτω, ο Λευτέρης της είχε δείξει πόσο τη νοιαζόταν και την αγαπούσε κι ήταν σίγουρη πως δεν θα άφηνε ποτέ κανέναν να της κάνει κακό.
*Μικρή ιστορία για παιδιά από 6 ετών….
Φωτογραφίες: Unsplash