Ακόμη κι όσοι ζούμε βιδωμένοι μπροστά σε μια οθόνη, πέντε βήματα τα κάνουμε. Λείπουν, βέβαια, 8.195 για να μειώσουμε τον κίνδυνο παχυσαρκίας, αλλά το υπουργείο Περιβάλλοντος κάνει ένα εναντίον της ακινησίας. Στο σχέδιο νόμου «Ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/944 του Ε.Κ. και του Συμβουλίου της 5ης Ιουνίου 2019 σχετικά με τους κοινούς κανόνες για την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας…», που αρχίζει να συζητείται στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, το άρθρο 69 αφορά την Εθνική Στρατηγική για το Περπάτημα. «Κείμενο στρατηγικού προσανατολισμού με στόχο τη χάραξη κατευθυντήριων γραμμών […] αξιολογείται τουλάχιστον ανά πενταετία». Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η ακινησία έχει πέρα από ατομικό, κοινωνικό περιβαλλοντικό και οικονομικό κόστος, καθώς ανεβάζει τις δαπάνες για την υγεία.
Όπως υποστηρίζει ο ΠΟΥ, οι οικονομικές απώλειες από την έλλειψη άσκησης διεθνώς ανέρχονται κατ’ έτος σε 27,4 δισ. δολ., λόγω των 500 εκατ. νέων περιπτώσεων ασθενειών, που μπορούν να αποφευχθούν έως το 2030. Η κατάθλιψη, η άνοια και η υπέρταση αποτελούν το 70% αυτών. Εμπρός, λοιπόν. Βάζουμε το ένα πόδι μπροστά απ’ το άλλο για περίπατο μεγάλο. Σε πόλεις αφιλόξενες και ακατάλληλες διαδρομές; Θα αναπτυχθούν «υποδομές πεζής μετακίνησης». Η Εθνική Στρατηγική έχει έμπνευση και τεχνική για «τη μείωση των ρύπων, τη βελτίωση της καθημερινότητας, της υγείας των πολιτών και της οδικής ασφάλειας, την ενίσχυση του αστικού χώρου, την εξασφάλιση προσβασιμότητας, την παροχή εξειδικευμένων εφαρμογών (όπως σχολικοί δακτύλιοι, γειτονιές κατοικίας, εμπορικές περιοχές), την προώθηση του περιπατητικού και του αστικού τουρισμού, τη βελτίωση, αναβάθμιση και αναζωογόνηση του αστικού χώρου, την πολυτροπικότητα στις μετακινήσεις».
«Τον άνδρα, Μούσα, τον πολύτροπο να μου ανιστορήσεις»; Βγείτε έξω για αναζητήσεις, σε δύσκολο χειμώνα ξαλάφρωμα και από ενεργειακές επιβαρύνσεις. Κυνικό; Στη σχολή των αρχαίων Κυνικών πιστό. Οι οπαδοί της, γράφει ο Φρεντερίκ Γκρο στο «Περπατώντας» (εκδ. Ποταμός), βρίσκονταν σε κατάσταση διαρκούς περιπλάνησης. Πραγματικά περιπατητική σχολή. «Ο κυνικός είναι το έξω. Και ακριβώς αυτή η απόσταση είναι που του επιτρέπει να αναμιγνύει τις μικρότητες της ιδιωτικής ζωής με τις φαυλότητες της δημόσιας. Ο βίος “εκτός” είναι που του δίνει το δικαίωμα να στηλιτεύει».