«Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα! Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.»
Νίκος Καζαντζάκης-Ασκητική-
Μια αδιανόητη καταστροφή. Βιβλικών διαστάσεων για να χρησιμοποιήσω το δημοσιογραφικό κλισέ. Γιατί είναι τόσο τεράστια η καταστροφή που από μόνο του ουσιαστικό δεν στέκει, μοιάζει λειψό, σαν να μην μπορεί να εξωτερικεύσει, να δημιουργήσει εικόνες αυτού του ανείπωτου κακού, σαν να μην μπορεί να εκφράσει το γεγονός των πλημμυρισμένων τοπίων, των χωριών που θάφτηκαν στο νερό και στη λάσπη και μαζί του πήραν ανθρώπινες ζωές, ζώα, φυτά, δέντρα, ό,τι υπήρχε, ζούσε και ανέπνεε πάνω στο χώμα.
Ο θεσσαλικός κάμπος έγινε λίμνη και τα σπίτια μικρά κεραμοσκέπαστα βράχια διάσπαρτα σαν νησίδες που άλλωτε φιλοξενούσαν ζωή.
Μια οργή πλημμυρίζει το είναι σου και θέλεις να ουρλιάξεις, να σπάσεις, να κλάψεις, να ταρακουνήσεις σώματα που μέχρι πριν λίγο καιρό τους μιλούσες και σε χλεύαζαν.
Δεν μιλούσες για τις πλημμύρες, ακριβώς, αλλά για το πριν που θα τις φέρει, για τη νοοτροπία, για την αδιαφορία εκείνων που ορκίζονται ενώπιον Θεού ή στην τιμή και στην υπόληψή τους να τηρούν το σύνταγμα και το νόμο, να υπηρετήσουν τους πολίτες και να οδηγήσουν την κοινωνία σε υψηλά επίπεδα διαβίωσης, μόρφωσης, ευημερίας.
Μιλούσες και για εμάς. Όλους εμάς. Που αν θέλουμε ν’ αλλάξει ο κόσμος, πρέπει ν’ αλλάξουμε οι ίδιοι. Να ζήσουμε καλύτερα, πιο αρμονικά με τη φύση, να προλαμβάνουμε, να μην επιβαρύνουμε, να διασώσουμε, να διαδώσουμε…να…να…
Έκανες όμως ένα λάθος, γιατί η φράση “εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια” είναι και η δική σου αδυναμία τελικά.
Ποιος σου είπε πως επειδή εσύ θες όλους τους παραπάνω λόγους που περιλαμβάνουν το σύνολο της κοινωνίας το τόπου και της χώρας σου, πως αυτή θέλει ν’ αλλάξει; Δεν σκέφτηκες πως μπορεί να της αρέσει ακριβώς έτσι όπως είναι; Τι τη νοιάζει η χελώνα, το γεράκι, η ακτή, ο κέδρος,το δάσος που κάηκε; Ακόμα ζωντανή δεν είναι και δουλεύει και πηγαινοέρχεται;
Για ποια καταστροφή τους ζαλίζεις, ανόητη, σαν τους τρελούς προφήτες, για πoιο κλίμα, ποια κρίση, ποια κατάρρευση χαλάς το σάλιο σου; Μια χαρά δεν πάνε όλα; Τζετ; Τέλος πάντων, μήπως να σε δει γιατρός; Μήπως είσαι απ’ αυτές τις …οικολόγες που ζαλίζουν τον έρωτα με την κόκκινη μπάμια του ποταμού Γαρδούμπα που χάνεται;
Τι με νοιάζει εμένα η μπάμια του Γαρδούμπα; Δεν τρώω μπάμιες.
Βρε μήπως και είσαι εσυ τίποτα περίεργη και μου κάνεις κατήχηση; Σας ξέρουμε δα εσάς τις αποτέτοιες, που ολο φωνάζετε μέχρι να λιγδώσει τ’ αντεράκι σας και μετά σκάτε.
Μήπως κάνεις αντιπολίτευση; Αφού είμαστε πρώτοι σε όλα, ακόμα και οι Γιαπωνέζοι είδαν και ψωνίζουν τεχνογνωσία από μας, νταξει θα καεί και κανα δέντρο, θα ξαναγίνει, εσύ τι σκοτίζεσαι;
Ανθρώπινη ζωή να μην χαθεί μόνο, όλα τ’ αλλα ξαναγίνονται. Αλλά έτσι είσαι συ, είσαι με τους άλλους και πετάς λάσπη, δεν βλέπεις τι καλά που περνάει ο κόσμος, που δουλεύει και βγάζει λεφτά, δε βλέπεις την ανάπτυξη, τόσες ωραίες επιχειρήσεις, έρχονται εδώ οι ξένοι και παρακαλάνε να μη φύγουν. Κι εμείς το ίδιο. Να έρθουν κι άλλοι, να βουλιάξει η Ελλάδα, αυτό είναι το σωστό.
Σε μάρανε ο κορμοράνος, που ήταν μούφα και το χαψες. Ασε με, να χαρείς πάνε πέσ’ τα στους ομοίους σου. Αλλά έτσι είστε εσείς συκοφάντες, βγάζετε τέρατα απ’ την κοιλιά σας, θέλετε να γυρίσουμε πίσω, να γίνουμε προπολεμικοί, γιατί θέλετε τον κόσμο να σας μοιάζει, τέτοιοι οπισθοδρομικοί που είστε!
Βρες ζωή κοπέλα μου!
Έχεις σχεδόν ορκιστεί να μην ξαναμιλήσεις. Σκέφτεσαι, απελπισμένη και θυμωμένη με την άφατη ανοησία του κάθε τρύπιου εγκεφάλου, πως ένας μεγάλου μεγέθους μετεωρίτης, μπορεί να μην είναι αρκετός τελικά και την ίδια στιγμή μετανιώνεις και προσπαθείς.
Φτου κι απο την αρχή.
Και τελειώνουν οι καταστροφικές πυρκαγιές που ξεγύμνωσαν ποικιλοτρόπως τη χώρα και βγήκαν από την κυβέρνηση πρωτοκλασάτα στελέχη να μας πουν πως ο δορυφόρος δεν βλέπει λόγω καπνού, η καμένη έκταση δεν είναι τόση όση λένε και πως τα αποτελέσματα των επιστημόνων έχουν πολιτική βάση, όχι επιστημονική.
Και δωσ’ του να κουνάς το κεφάλι λατρεμένε μου συνάνθρωπε καταφατικά και να υπερθεματίζεις.
Κερδάμε αδέρφια, την γλιτώσαμε! Το κουκουλώσαμε κι αυτό.
Και ύστερα ήρθαν οι πλημμύρες.
Ελλάδα, ανοχύρωτη χώρα. Δεν τηρεί ούτε το ελάχιστο από τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της στα αντιπλημμυρικά και περιβαλλοντικά ζητήματα, μόνο λόγια και υπεροψία, Τι να μας πει η επιστήμη; Γιατί μας προειδοποιούν οι επιστήμονες; Ξέρουμε εμείς! Τη ζούμε την κλιματική την κρίση και θα γίνουμε πολύ ανθεκτικοί. Όχι ν’ αλλάξουμε, ν αντέξουμε.
Μόνο που πλέον μπήκαμε στην κλιματική κατάρρευση. Γιατί τόσα χρόνια κανείς δεν έκανε τίποτα για την κρίση. Και μεις θιασώτες των μαθητευόμενων μάγων, μάγοι και οι ίδιοι, χρυσό πιάνουμε, σκουπίδι τον κάνουμε.
Γευόμαστε τους καρπούς του ωχαδερφισμού μας, της απληστίας μας, της ανοησίας μας, της πηχτής βλακείας μας, του μικρομεγαλισμού μας, της αδιαφορίας μας, της αίσθησης πως ό,τι έχουμε θα είναι ανεξάντλητο και πάντα εκμεταλλεύσιμο για να συνεχίσουμε να το εκμεταλλευόμαστε κατά το δοκούν, εμείς οι παντοδύναμοι άνθρωποι, οι κυρίαρχοι του πλανήτη.
Και τώρα ξεσπά πάνω στα κεφάλια μας, επί δικαίων και αδίκων, αθώων και ενόχων και προσπαθούν οι δικαιολογητές να εξωραΐσουν το κακό, να το μαζέψουν, να το αποδώσουν στο ακραίο (είναι), πρωτοφανές (είναι) και εκεί βάζουν τέλεια.
Το παρακάτω δεν το διαβάζουν, ούτε το συνδέουν με τα προηγούμενα για να βρουν ευθύνες, παραλείψεις, ανικανότητα, αδιαφορία, προτάσεις, προειδοποιήσεις τίποτα.
Όλα είναι μεμονωμένα περιστατικά που γεννήθηκαν και τελείωσαν με μια αιτία κι ένα αποτέλεσμα, ασύνδετα μεταξύ τους.
Δεν κάνεις σύνδεση, ούτε σε παροτρύνει κανείς να την κάνεις.
Πως, λοιπόν, να καταλάβεις γιατί φτάνουμε κάθε φορά στην καταστροφή;
Λες και όλο αυτό που παίζει μια 10ετία σχεδόν είναι αυτοτελή επεισόδια σε σήριαλ, όχι επεισόδια σε συνέχεια.
Τι σόι λογική είναι αυτή που υιοθετήσαμε; Ποιον εξυπηρετεί, γιατί εμάς μακροπρόθεσμα όχι.
Πως γίνεται, ας πούμε, να λέμε πως η πρόληψη κοστίζει περισσότερο από μια επισκευή και προτιμώ να πλημμυρίσει ένας τόπος, να μείνει χωρίς νερό μια περιοχή γιατί θα μου κοστίσει περισσότερα χρήματα η διόρθωση στην ώρα της και όχι η κατάρρευση του συστήματος, που κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες σε πλημμυρισμένη περιοχή κάνει τα προβλήματα ακόμα πιο δύσκολα;
Πως γίνεται να σου μιλώ, άνθρωπε, να σου εξηγώ και να με βρίζεις και μόλις πάθεις αυτό που σου ανέφερα, να λες αρλούμπες και κάτι για τα αγριογούρουνα που έφαγαν αηδίες;
Δεν φτάνει που βαδίσαμε στραβά, στραβώσαμε και τον γιαλό. Και πάμε κι όπου βγει.
Δεν συνειδητοποιήσαμε ποτέ το μέγεθός μας μέσα στην ιστορία και στην ιστορία του πλανήτη.
Ειλικρινά δεν ξέρω πια τι να πω, και για μας και για αυτούς που επιλέγουμε να διαχειριστούν τις καταστάσεις. Για το κριτήριο μας, για τη βολή μας, για την ποιότητα ζωής μας που δεν κατανοούμε ποια μας αξίζει να είναι και γιατί, για τη συμπεριφορά μας, για την ασύντακτη σκέψη μας, για την απέχθειά μας σε ό,τι μας φαίνεται κοπιαστικό και δεν φέρνει κέρδος επί τόπου, αλλά σε βάθος χρόνου.
Κι όμως…
Και πάλι σε μας θα ελπίσω, για ότι μπορεί ν αλλάξει….και για να σωθεί ό,τι σώζεται, αν σώζεται.
Αλλιώς θα πρέπει να ελπίζω μόνο σ ένα μεγάλο αστεροειδή, μετεωρίτη κάτι. Και με τόση καταστροφή γύρω, πρωτότυπο δεν το λες.
Ρε άνθρωπε, είδος μου αλλόκοτο κι αλλοπαρμένο, πόσο σκατά τα έχεις κάνει και τώρα τα λούζεσαι;
Homo Sapiens σε ονόμασαν, όχι Homo Sapises…το πρώτο δεν ήταν δική σου επιλογή, το δεύτερο είναι.
Από μας εξαρτάται.
Υ.Γ.
«Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος —αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος— σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται.»
Νίκος Καζαντζάκης-Καπετάν Μιχάλης-
📸Κακοκαιρία Daniel: Παππούς (κ. Τασσιόπουλος) στην Μεταμόρφωση Καρδίτσας βγαίνει με βάρκα αναζητώντας συμπολίτες του για να τους απεγκλωβίσει από στέγες. Την φωτογραφία, σύμφωνα με πληροφορίες, τράβηξε ο εγγονός του/twitter