«Ημέρα της Μητέρας», της Nele Neuhaus

14

Παρουσίαση

Είχαν ένα μυστικό. Έπρεπε να πεθάνουν. Μια Κυριακή.

Στην αρχή φαίνεται να είναι μία ακόμη θλιβερή υπόθεση: Κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι ο 84χρονος Τέο Ράιφενρατ, που ζούσε απομονωμένος τα τελευταία είκοσι χρόνια, πέθανε στο σπίτι του πριν από αρκετές ημέρες. Κατά τη διάρκεια όμως της έρευνας, η Πία Ζάντερ και ο Όλιβερ φον Μπόντενσταϊν ανακαλύπτουν στο οικόπεδο του νεκρού τα λείψανα πολλών γυναικών. Ήταν ο Ράιφενρατ ένας αδίστακτος κατά συρροή δολοφόνος που έθαβε τα θύματά του κάτω από το κλουβί του σκύλου;

Μαζί με τη σύζυγό του Ρίτα ήταν για πολλά χρόνια ανάδοχοι ορφανών και εγκαταλειμμένων παιδιών, στα οποία εξασφάλιζαν ένα στοργικό σπιτικό περιβάλλον.
Καθώς η Πία και ο Όλιβερ πέφτουν πάνω σε σκοτεινά κεφάλαια της ιστορίας των Ράιφενρατ, εξαφανίζεται ακόμη μια γυναίκα. Όλες οι γυναίκες έχουν εξαφανιστεί κοντά στην Ημέρα της Μητέρας. Η Πία είναι πεπεισμένη: ο δολοφόνος κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος εκεί έξω, αναζητώντας το επόμενο θύμα του.

Και η πρώτη Κυριακή του Μάη πλησιάζει.

.

Το βιβλίο το διάβασε η Βίκυ Χατζηκομίτσα

Το έκτο βιβλίο της Nelle Neuhaus με ήρωες τους αστυνομικούς  Πια Χάντερ και Όλιβερ Φον Μποντενστάιν.

Τα τέσσερα πρώτα μου άρεσαν πάρα πολύ ενώ το πέμπτο, «Ο Θάνατος της Αλεπούς», με κούρασε και δε μ’ ενθουσίασε. Το παρόν είναι επίσης ένα κλασσικό αστυνομικό βιβλίο, με αρκετούς φόνους, με αστυνομικές έρευνες, στοιχεία DNA, ιατροδικαστικές αναλύσεις (παραπάνω από όσο θα ήθελα) αλλά του λείπει η δράση, το έντονο μυστήριο και οι ανατροπές.

Πολύ μπλα μπλα σε ανακρίσεις και σε συνομιλίες με μάρτυρες και υπόπτους, συζητήσεις, σκέψεις, συνεχείς αναφορές στις ζωές των θυμάτων και γενικά έχουμε αργούς ρυθμούς εξελίξεων και τίποτα το ιδιαίτερο ή έντονο.

Έτσι προχωρά η πλοκή κατά τα δύο τρίτα και μόνο στις τελευταίες 150 σελίδες ανεβαίνει λίγο η αδρεναλίνη και το ενδιαφέρον καθώς και μια κάποια αγωνία.

Γενικά μου φάνηκε και προβλέψιμο.

Σημειώνω την ύπαρξη πολλών προσώπων, ως συνήθως, που όμως παραδόξως αυτή τη φορά δε με μπέρδεψαν ιδιαίτερα.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι ούτε «Ο Θάνατος της Αλεπούς» μου άρεσε, θεωρώ ότι η Nele…ρίχνει ρυθμούς και…μειώνει τη δράση και τις ανατροπές που είχαμε στα πρώτα 4 βιβλία της και θα το σκεφτώ για το επόμενο της, για αυτούς τους λόγους.

Δεν το βαρέθηκα αλλά δεν με ενθουσίασε κιόλας αυτή η έλλειψη της δυναμικής των τεσσάρων πρώτων βιβλίων της.