Νάξος…. Αναμφισβήτητα ένα από τα ελάχιστα νησιά του Αιγαίου, όπου το πόσιμο νερό – κατά γενική εκτίμηση – επαρκεί σε ετήσια βάση για τις ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού και των επισκεπτών.
Αντί αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα να γίνει κορώνα και δείκτης επάρκειας φυσικού πόρου για το νησί προς ντόπιους και ξένους, εν έτει 2022 καθιερώνεται από τις περισσότερες επιχειρήσεις εστίασης η αποκλειστικότητα του εμφιαλωμένου νερού στο τραπέζι του κάθε προέλευσης καταναλωτή.
Ούτε καν η διακριτική ευχέρεια επιλογής εμφιαλωμένου ή τρεχούμενου νερού δεν παρέχεται από τις επιχειρήσεις αυτές – ανάμεσα στις οποίες και πολλές της ενδοχώρας και της ορεινής Νάξου (!!!) όπου υπάρχει υπερεπάρκεια πόσιμου πηγαίου νερού…
Η κερδοσκοπία και το θράσος έχουν τα όριά τους, αλλά φαίνεται ότι στη Νάξο του 21ου αιώνα τα έχουν ξεπεράσει, ακόμη και σ’ αυτή την χαρακτηριστική περίπτωση στυγνής εκμετάλλευσης ενός διαχρονικά δημόσιου αγαθού του νησιού.
Όμως και η επανάπαυση των καταναλωτών -με πρώτους απ’ όλους τους ίδιους τους πολίτες της Νάξου- έχει τα όριά της. Επί τέλους, έστω κι από τώρα και στο εξής, ας μην υπάρξει περαιτέρω ανοχή σε τέτοιου είδους πρακτικές.
______________________________________________________________________________________________________________________________________
ΥΓ 1. Ας αναλογιστούμε συν τοις άλλοις και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που το συσσωρευμένο πλαστικό της εμφιάλωσης προκαλεί στον τόπο, όταν μάλιστα οι τοπικές αρχές διαρκώς «κόπτονται» προκειμένου να δοθεί η εντύπωση για ένα υψηλού επιπέδου περιβαλλοντικό αποτύπωμα στο νησί.
ΥΓ 2. Αρκεί για παράδειγμα η τεκμηριωμένη -βάσει των κατά νόμο απαιτούμενων χημικών και μικροβιολογικών αναλύσεων- καταλληλόλητα του νερού του εξωτερικού δικτύου της Χώρας, για να θεμελιωθεί η ανάγκη προτίμησης του πολύτιμου αυτού ναξιακού πόρου από το καταναλωτικό κοινό έναντι του εισαγόμενου.
Τ.Α.