Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη μόλις έφτασα στο χωριό χθες βράδυ για τη δεύτερη μέρα του εορτασμού.
Ένα χαρούμενο σούσουρο είχε απλωθεί στο χωριό, γέλια, παιδικές φωνές και μια εορταστική ατμόσφαιρα που ξεχείλιζε από κάθε σοκάκι, ήταν το πρώτο πράγμα που σ’ έπαιρνε απ’ το χέρι με το που έφτανες στην είσοδο του χωριού.
Μωρά στα καροτσάκια τους, μεγαλύτερα παιδιά που έτρεχαν, έπαιζαν κρυφτό και κόσμος, πολύς κόσμος να περιδιαβαίνει στα στενά του χωριού, ένας Καλόξυλος να φεγγοβολά στολισμένος απλότητα, έτσι όπως δεν τον είχα ξαναδεί δεκαετίες τώρα.
Πηγαίνοντας προς την πλατεία συνάντησα τον Γιώργο: «Τώρα ήρθες;» Σήκωσα τους ώμους μου απολογητικά λέγοντας «Αφού ξέρεις…» και μ’ έστειλε κατευθείαν στο κέντρο του χωριού, όπου η παράσταση καραγκιόζη βρισκόταν πως το τέλος της.
Η πλατεία γεμάτη από ανθρώπους κάθε ηλικίας που παρακολουθούσαν την παράσταση, ενώ νωρίτερα η ηθοποιός Κατερίνα Γαβαλά είχε διαβάσει παραμύθια στα παιδιά.
Τα παλιά επαγγέλματα είχαν ζωντανέψει…με τη βοήθεια παιδιών, των ΧοροΝάξιων και του δικού μας , του μοναδικού Νικηφόρου Τσακωνιάτη…στο λαογραφικό μουσείο γινόταν το αδιαχώρητο, αν και πέτυχα τον Φλώριο που αλλού; στο συνεργείο!
Αν ακτινοβολούσε μια φορά όταν τον πετύχαινα στο χώρο του Μουσείου, χτες αστραποβολούσε χαρά κι ικανοποίηση.
Μην σας κάνει εντύπωση που επιμένω να σχολιάζω το φως που εκπέμπουν οι άνθρωποι που είναι ευχαριστημένοι και θέλουν να μοιράζονται το έργο και τη χαρά τους με τους άλλους. Είναι πια σπάνιο στις μέρες μας να το συναντάς κι όταν το βρίσκεις, δεν μπορείς παρά να το σχολιάσεις και να το μοιραστείς.
Άλλωστε το νόημα του εορταστικού 3ημέρου, για τους λίγους που δεν το κατάλαβαν ή κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν, είχε αυτό ακριβώς το νόημα. Να πατηθεί το κουμπί της χρονομηχανής και με ερέθισμα τα παλιά αντικείμενα, τα εργαλεία δουλειάς των επαγγελματιών μιας άλλης εποχής, που τώρα πια ελάχιστοι χρησιμοποιούν ή έχουν ξεπεραστεί απ’ την τεχνολογία, να θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια οι μεγαλύτεροι, ενώ οι μικρότεροι σε ηλικία ν’ αντιληφθούν πως η ζωή δεν ήταν πάντα εύκολη και τα πάντα έτοιμα στα ράφια των καταστημάτων, ούτε σε τεράστιες ποσότητες. Χρειαζόταν κόπος, χρόνος και μεράκι για να γίνει κάθε τι.
Δεν θα το αναλύσω περαιτέρω, αλλά νομίζω πως οι περισσότεροι μπορούμε ν’ αντιληφθούμε ότι αυτή η επαφή προσφέρει μια γνώση που θα μας φανεί χρήσιμη στο πολύ κοντινό μας μέλλον. Επιπλέον, πάντα είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε το παρελθόν μας για να μπορούμε να διορθώνουμε στο μέλλον κάθε λάθος μας, φτιάχνοντας έτσι ένα μέλλον καλύτερο για όλους μας. Εξέλιξη το λένε.
Ναι, ήταν αδύνατον να μην σκεφτώ και αυτά περιδιαβαίνοντας στα σοκάκια του χωριού με τις ανοιχτές πόρτες και τον κόσμο στα μπαλκόνια να παρακολουθεί την χαρούμενη φασαρία που απλώνονταν στο χωριό.
Τις σκέψεις μου διέκοψε ένα τσούρμο πιτσιρίκια που στριμώχνονταν μπροστά στο ποδήλατο του παγωτατζή για ένα παγωτό χωνάκι: «Βανίλια παρακαλώ!», «Αυτό το μαύρο το καφέ θέλω…σοκολάτα ναιαιαι!» φώναζε ένα άλλο και όσα χέρια κι αν είχε ο καλός ο παγωτατζής δεν έφταναν για να τα φέρει βόλτα!
Είχα φτάσει ξανά μπροστά στην Αγ. Τριάδα όπου σ’ ένα μακρόστενο τραπέζι οι κάτοικοι κερνούσαν τους παρευρισκόμενους ντόπιο κρασί, ρακί και τοπικά προϊόντα. Ντοματάκια, τυρί, ζυμωτό ψωμί καθώς θ’ ακολουθούσε η βεγγέρα.
Παλιοί μας γνώριμοι ήδη, από το Φεστιβάλ για την Ευρωπαϊκή Μέρα Μουσικής στο Χαλκί, οι Φαretra Crystalina ξεκίνησαν με μουσικές του κόσμου, όπως κάθε καλή βεγγέρα όμως έχει και τις εκπλήξεις της, έτσι κι εχτές ανάμεσα στο πλήθος βρισκόταν ο Γιάννης Φιλιπποπολίτης γνωστός και εξαίρετος πιανίστας με καταγωγή από τη Νάξο κι έτσι η μουσική παρέα μεγάλωσε, τα άσματα απλώθηκαν από Τσιτσάνη και Ξυλούρη μέχρι Σαββόπουλο, Κουγιουμτζή, Χατζιδάκι και Βαμβακάρη και στην παρέα προστέθηκε μια ακόμα παρέα ακούραστων μουσικών, οι ξακουστοί «Distortionistas Tzitzikanos” τα τζίτζίκια δηλαδή που θες γιατί ξεσηκώθηκαν από τις μελωδίες, θες γιατί μπερδεύτηκαν απ’ τις ομιλίες και τα φώτα, πήραν φόρα και συμπλήρωσαν με την θερινή τους μελωδία την μπάντα που έπαιζε στη σκηνή.
Η δεύτερη μέρα του εορταστικού 3ημέρου έκλεισε κατηφορίζοντας προς Χαλκί με τα πόδια, ενώ από πάνω μου κρεμόντουσαν άστρα και θάματα.
Φτάνοντας στο πάρκινγκ άκουσα ένα απ’ τα πιο αγαπημένα άσματα να διαπερνά την ατμόσφαιρα και χτυπώντας απέναντι στη ράχη ν’ ακούγεται δυναμωμένο σαν μέσα από ηχείο: «Μα γιατί το τραγούδι να ναι λυπητερό»…ο «Αύγουστος» του Παπάζογλου είχε πάρει την σκυτάλη στην βεγγέρα του Καλόξυλου.
Χαμογέλασα κι ευχήθηκα νοερά:
Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί…
Σήμερα την τρίτη και τελευταία μέρα του «Δώσε κλώτσο να γυρίσει» οι Στάθης Δρογώσης, Οδυσσέας Τσάκαλος και Μανώλης Φάμελος θα δώσουν μια συναυλία ρίχνοντας αυλαία στην τριήμερη γιορτή τραγουδώντας μας πως «Φεύγει η ζωή» αλλά όταν υπάρχουν «Μικρά γαλάζια μυστικά», να λες πως «Δεν πειράζει», μόνο «Πεσ’ το κι έγινε»…
θα ‘ρθουνε μέρες γελαστές…
ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ:
Το λεωφορείο του ΚΤΕΛ για την συναυλία σήμερα στον Καλόξυλο θα ξεκινήσει 20:15 από την ( παραλία) αφετηρία του ΚΤΕΛ στην χώρα και επιστροφή από τον Καλόξυλο για χώρα 12:30 το βράδυ.
Μετακίνηση ΚΤΕΛ και είσοδος για την συναυλία Δωρεάν.
Φωτογραφίες: Cyclades Open, Nίκη Κεφαλά, Κατερίνα Μουστάκη