Υπάρχει ένα νησί που μοιάζει μαγικό…τα πρωινά που όλα είναι ήσυχα εκεί, ομπρέλες, ντιβανοκασέλες, κιόσκια, ηχεία, διάδρομοι, τραπεζάκια και λοιπές κατασκευές είναι σπαρμένα όλα με τάξη πάνω στις υπέροχες παραλίες του, που είναι τόσο μοναδικές σε ομορφιά και τόσο σημαντικές, ώστε να συμπεριλαμβάνονται στις προστατευόμενες περιοχές Natura 2000.
Οι παραλίες αυτές όμως είναι μαγεμένες…μια φοβερή κατάρα τις ταλαιπωρεί: Η κατάρα “Παρανόμια”. Φορτωμένες κάθε μέρα με άπειρα έπιπλα στενάζουν κάτω από το βάρος τους κι απελπισμένες αναρωτιούνται γιατί.
Αυτές που δίνουν τη χρυσή τους άμμο σε όλους ανεξαιρέτως για να ξεκουράσουν τα σώματα και πνεύματα των κουρασμένων ανθρώπων, αυτές, που μαζί με την μεγάλη τους ξαδέρφη, τη θάλασσα, ξορκίζουν το κακό ξαλαφρώνοντας τους ανθρώπους από την έγνοια και το άγχος, αυτές που δίνουν τα σπάνια αρχαία λουλούδια τους για να μοσχομυρίσει το δειλινό σιγοντάροντας τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, τα κοχύλια τους για παίζουν τα παιδιά, τα πολύχρωμα βότσαλα και πετραδάκια τους, αυτές που τους μεγάλωσαν όλους από παιδιά, γιατί να έχουν τέτοια αντιμετώπιση χωρίς κανέναν σεβασμό, χωρίς μια στάλα έρωτα κι αγάπης;
Γιατί τις καταράστηκαν, τόσο βαριά, αλήθεια;
Αυτή η βασανιστική κατάρα κρατάει χρόνια τώρα. Έφερε μαζί της την απληστία και το κέρδος που αράζουν όλο το καλοκαίρι και δεν τις αφήνουν ν’ αναπνεύσουν. Τις σκάβουν, τους τσαλαπατούν τα κρινάκια τους, τις βρωμίζουν, ισοπεδώνουν τους αμμόλοφους και δεν τις αφήνουν να ξεκουράσουν όλους όσους θέλουν και όπως αυτές θέλουν. Βάζουν κανόνες και μουσικές και φώτα και καλώδια κι ένα σωρό άλλα πράγματα τόσα, που τις εξαφανίζουν απ’ τα μάτια σου, τις ασχημαίνουν, τις φτωχαίνουν, τις αδρανοποιούν.
Αυτές τις παραλίες, λοιπόν, άκουσαν κάποια στιγμή άνθρωποι του νησιού και αφουγκράστηκαν το καημό τους, που έγινε και δικός τους καημός. Σάμπως κι αυτοί δεν είχαν μια δική τους, αντίστοιχη κατάρα να παλέψουν; Σαν να ταυτίστηκαν μαζί τους και είπαν ” Ε, ας παλέψουμε διπλά λοιπόν!” Κι έτσι ορκίστηκαν να τις ελευθερώσουν με κόπο πολύ κι επιμονή μεγάλη. Η μάχη κάπως άνιση, αλλά στη φαρέτρα τους έβαλαν τον νόμο που όλοι γνωρίζουν και για ασπίδα και δόρυ τη φωνή τους.
Κι έτσι μια μέρα ξαφνικά ξεκίνησαν…κι όσο πήγαιναν οι λίγοι γινόντουσαν όλοι και περισσότεροι και το κίνημα των ανθρώπων για την απελευθέρωση των παραλιών απλώνονταν παντού.
Παράξενα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν τότε και αξιοσημείωτα…. τόσα πολλά και τόσο έντονα που τα έγραψαν ακόμα και οι εφημερίδες!
Ένα απ’ τα πιο παράξενα που συνέβησαν όμως ήταν πως, κάθε φορά που αναφέρονταν οι λέξεις “Έλεγχος” και “Εισαγγελέας” αυτομάτως μέσα στη νύχτα σηκώνονταν αντάρα κι αχός μεγάλος.
Ξαφνικά εμφανίζονταν αυτοκίνητα κι έπαιρναν μακριά από τις παραλίες το βάρος που τις πλάκωνε…ούτε ομπρέλες, ούτε ξαπλώστρες, ούτε κατασκευές, όλα έφευγαν μακριά σαν κυνηγημένα. Μέρες ολόκληρες κρατούσε αυτό κι οι άνθρωποι κοίταζαν σαστισμένοι.
Και τότε οι παραλίες μπορούσαν ν’ αγναντέψουν, επιτέλους, τ’ άστρα και τον ουρανό και οι άνθρωποι να νιώσουν την χαρά τους περπατώντας ξυπόλητοι πάνω τους και χαίρονταν κι αυτοί.
Μα η ευτυχία τους κρατούσε λίγο… μόλις έσβηνε ο ψίθυρος του ελέγχου και του εισαγγελέα η νομιμότητα έφευγε και η κατάρα ήταν πάλι δυνατή και όλα, μα όλα τα έπιπλα που τις βασάνιζαν και τις ρήμαζαν ξαναγύριζαν πίσω, ακόμα πιο βαριά από πριν.
Όλοι γνωρίζανε στο Νησί πως ο Έλεγχος και ο Εισαγγελέας είναι παιδιά της Νομιμότητας, του μεγάλου εχθρού της Παρανόμιας και πως έπρεπε να τους φοβάσαι, εκτός κι αν στις παραλίες το βάρος σου ήταν τόσο, όσο εκείνη σου επέτρεπε κι ο σεβασμός σου τεράστιος. Γι’ αυτό και κάποιοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν….
Κι αυτό συνέβαινε κάθε φορά, όπως συνέβη και χτες…
Ήταν η στιγμή που ήρθε εκείνος που οι παραλίες άκουσαν πως είναι, λέει, ο πιο δυνατός απ’ όλους. Έλεγχος και Εισαγγελέας. Αχός κι αντάρα σηκώθηκε, τα έπιπλα χάθηκαν πάλι μακριά αφήνοντας τα ίχνη τους στην άμμο κι οι παραλίες περιμένουν μήπως αυτή τη φορά η κατάρα σπάσει ή τουλάχιστον γίνει η αρχή του τέλους της και έτσι να μπορέσουν ν’ αναπνεύσουν ξανά ελεύθερες βλέποντας τ’ άστρα και γαργαλώντας πατούσες.
Σίγουρα πάντως οι μαγεμένες παραλίες στο Νησί δεν είναι πια μόνες….κι αυτό είναι μια παρηγοριά και μια ελπίδα.
Η ιστορία μας δεν τελειώνει εδώ επομένως….κι αν μπορούσαν όλοι ν’ ακούσουν τις παραλίες και τη φύση ολόκληρη, τότε θα μάθαιναν πως κάθε τέλος γεννά μια καινούργια αρχή και πως ούτε το τέλος, ούτε την αρχή πρέπει να φοβάται κανείς.
Φωτογραφίες:Cyclades Open