Ήταν 1997 όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος του Αλκίνοου Ιωαννίδη με τον ιδιαίτερο τίτλο «Ο δρόμος, ο χρόνος κι ο πόνος», ο τρίτος κατά σειρά δίσκος του σπουδαίου τραγουδοποιού.
Ανάμεσα στα 13 τραγούδια του δίσκου υπάρχει κι ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό, ο «Καθρέφτης»*.
Μια μέρα ήρθε στο χωριό η γυναίκα ταραντούλα
και όλοι τρέξαν να τη δουν
Άλλοι της πέταξαν ψωμί κι άλλοι της ‘ρίξαν πέτρα
απ’ την ασχήμια να σωθούν
Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι, ένα παιδί
ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί
Κι είπε «ποτέ σου μην τους πεις τι άσχημοι που μοιάζουν
αυτοί που σε σιχαίνονται μα στέκουν και κοιτάζουν»
Κι είπε «ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια
γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν’ κομμάτια»
Μια μέρα ήρθε στο χωριό άγγελος πληγωμένος
τον φέρανε σ’ ένα κλουβί
Κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος
την ομορφιά του για να δει
Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι, ένα παιδί
ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί
Κι είπε «αν θέλεις να σωθείς από την ομορφιά σου
Πάρε τσεκούρι και σπαθί και κόψε τα φτερά σου»
Κι είπε «ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια
Γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν’ κομμάτια»
Λέει ο ίδιος:
Την ιστορία του τραγουδιού διηγήθηκε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στην εκπομπή του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΑ «Ένα τραγούδι και η ιστορία του» του Σπύρου Οικονομάκου.
«Πριν από αρκετά χρόνια ζούσα σε ένα διαμέρισμα στο Βύρωνα. Ήμουν κρυωμένος, με πολύ πυρετό και έμεινα στο κρεβάτι για μέρες. Δεν άντεχα άλλο να ξαπλώνω άπραγος. Προσπάθησα, λοιπόν, να διαβάσω κάτι, αν και ήταν πάρα πολύ δύσκολο.
Διάβασα ένα διήγημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ένα νεανικό του διήγημα που λεγόταν ‘Ένας πολύ γέρος κύριος με τεράστια φτερά’. Αυτό που κατάλαβα διαβάζοντας το διήγημα, μέσα στον πυρετό μου, ήταν πως όταν δούμε κάτι το εξαιρετικά ωραίο ή κάτι το εξαιρετικά άσχημο το μισούμε και το πετροβολάμε, γιατί εκεί αναγνωρίζουμε ένα μέρος του εαυτού μας που δεν θέλουμε να ξέρουμε ότι υπάρχει.
Αργότερα έγινα καλά βέβαια, ξαναδιάβασα το διήγημα και κατάλαβα ότι για άλλα πράγματα μιλούσε… Ήδη όμως είχα γράψει το τραγούδι και έτσι έμεινε».
Μπορεί το νόημα του διηγήματος να ήταν διαφορετικό, τελικά, απ’ αυτό που κατάλαβε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ώστε να εμπνευστεί και να γράψει τον υπέροχο «Καθρέφτη», ωστόσο το τραγούδι εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο συμπεριφορές που αντιμετωπίζουμε μέσα στην κοινωνία. Η προβολή αυτού που φθονούμε γιατί δεν το έχουμε ή αυτού που είμαστε και μισούμε τόσο, ώστε να το πολεμάμε στο πρόσωπο του άλλου γιατί μας θυμίζει τη δική μας ασχήμια.
*Σ’ ένα χωριό της δεκαετίας του ‘80 μικρά παιδιά χλευάζουν στον δρόμο μια ηλικιωμένη τυφλή γυναίκα. Της πετούν πέτρες και φωνάζουν εν χορώ τ’ όνομά της ρυθμικά. Εκείνη ξεκινά να τα καταριέται και τα παιδιά ξεσπούν σε γέλια, λες και όλο αυτό το «παιχνίδι» γίνονταν γι’ αυτό το σκοπό. Για την διασκέδασή τους. Κι όμως αυτή η γυναίκα δεν μίσησε όλα τα παιδιά συλλήβδην. Πάντα χαιρετούσε με καλοσύνη εκείνα που δεν την πείραξαν ποτέ.
Έτος 2022 και στον Πύργο Ηλείας δυο 18χρονοι επιτίθενται με βεγγαλικά στο σπίτι ενός 39χρονου συντοπίτη τους που συμβαίνει να έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό του από τροχαίο ατύχημα και να μιλά με μηχανική υποστήριξη.
Σκοπός τους, να τον τρομάξουν και να τον παρασύρουν έξω απ’ το σπίτι, να τον χλευάσουν, να τον βρίσουν και -γιατί όχι- να τον χτυπήσουν ικανοποιώντας, ειλικρινά δεν ξέρω τι ακριβώς. Κι αφού δεν κατάφεραν να πετύχουν τον σκοπό τους, το διέσυραν στα social media παρουσιάζοντάς τον ως τον… «τρελό με το πριόνι», που αργότερα έγινε «ρόπαλο».
Ο άνθρωπος αυτός αγνοείται από τις 4 Μάϊου και όσο γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν έχει ακόμα βρεθεί.
Οι δυο 18χρονοι προσήχθησαν από την αστυνομία, ενώ 11 άτομα ακόμη έχουν ταυτοποιηθεί από την αστυνομία.