Αυτή τη φορά “το νερό δεν πήγε αλλού” όπως συνηθίζουν να λένε οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι που έχουν τον δικό τους τρόπο να διαβάζουν τα σημάδια του καιρού, ώστε να υπολογίσουν τις καιρικές συνθήκες των επόμενων ημερών. Το νερό έπεσε επιτέλους στο νησί!
Μικρότερη άκουγα τις συζητήσεις αυτές με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και ο πατέρας μου συνήθιζε να μου δείχνει τα…”σημάδια αναγνώρισης του καιρού”: Αν το φεγγάρι κατά τη γέμιση είναι όρθιο μεσ’ το Βοριά, όσο κρατήσει το φεγγάρι θα ‘χει βοριάδες, αν είναι θαμπό και “βάρκα”, θα έχει βροχή, αν κοκκινίζει η δύση του ήλιου την επομένη θα είναι καλοσύνη, όλα είχαν μια εξήγηση που την έβρισκα γοητευτική.
Μετά τη βροχή εμφανίζονταν η κεραζώνη, το ουράνιο τόξο δηλαδή, που είχε κι αυτό πολλά να πει αναλόγως με την έκταση των χρωμάτων του. Αν είχε πολύ πράσινο η χρονιά θα είχε λάδι, αν είχε κόκκινο, κρασί, κίτρινο κριθάρι, μωβ σταφύλια. Όλα ήταν προσαρμοσμένα στην καλλιέργεια και στη σοδιά του αγρότη.
Σήμερα το ουράνιο τόξο είχε την τιμητική του.
Ήδη απ’ το μεσημέρι φάνηκε στην άκρη της Στελίδας να στεφανώνει την Αλυκή και να ακουμπά στη Χώρα. Στην διαδρομή μετά την καινούργια μπόρα και την εμφάνιση του ήλιου μετέτρεψε το φως σε χρώματα στολίζοντας τμέχρι πέρα τα βουνά κάνοντας την διαδρομή με το αυτοκίνητο επικίνδυνη, γιατί η ομορφιά του σε συνδυασμό με την φύση γύρω δεν άφηνε το μυαλό να συγκεντρωθεί.
Μετά την μπόρα, αργά το απόγευμα κι ενώ ο ήλιος χαμήλωνε στη δύση λάμποντας, ήρθε και στόλισε το Πολύχνι. Μια τεράστια αψίδα από χρώματα ξεδιπλώθηκε στον γκριζόμαυρο θολό ουρανό από τ’ Αυλιά μέχρι το στρατόπεδο γυρίζοντας με πολύ πίσω στα παιδικά μου χρόνια, τότε που όλα ήταν μαγεία, χωρίς να χρειάζεται να γνωρίζω τι συμβαίνει όταν το λευκό φως του ήλιου περνά μέσα απ’ τα αιωρούμενα σταγονίδια της βροχής και τα πράγματα ήταν απλά, χωρίς γωνίες και στραβοπατήματα.
Μερικές φωτογραφίες απ’ τις εμφανίσεις της Κεραζώνης σήμερα 12 Ιανουρίου από την διαδρομή. Η κεραζώνη, όπως τη λέμε στα ορεινά, κυρίως της Νάξου, είναι η ζώνη της κυράς της Παναγιάς, αν και για μένα από παιδί ήταν η ζώνη της Ίριδας που μπορούσε να μεταμορφώσει τον σκοτεινό ουρανό σε πολύχρωμο καμβά παίζοντας με το φως.
Σερφάροντας στο διαδίκτυο αναζητώντας λέξεις από ντοπιολαλιές που να προσδιορίζουν το ουράνιο τόξο βρήκα ένα απόσπασμα από την ετήσια λογοτεχνική, καλλιτεχνική και επιστημονική επιθεώρηση “Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδας” την διεύθυνση του οποίου είχε ο Γεώργιος Δροσίνης με τον τίτλο “Καμαρέζα”.
Κι ενα βίντεο:
Φωτογραφίες: Cyclades Open