Σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη του Γαλλικού Ινστιτούτου, ξεκινάμε μ’ ένα αφιέρωμα στο Γαλλικό “film noire”.
Πρώτη ταινία: “Οι Διαβολογυναίκες” του Henri-Georges Clouzot,
ΠΡΟΒΟΛΗ: Τρίτη 26 Ιουλίου στις 9.30 μ.μ.
Στην αυλή του πολιτιστικού κέντρου Δήμου Νάξου (πρώην σχολή Ουρσουλινών) στο Κάστρο της Χώρας.
Παίζουν: Simone Signoret, Véra Clouzot
Διάρκεια: 116 λεπτά
Υπόθεση:
Δύο γυναίκες, η σύζυγος, Κριστίνα (Βέρα Κλουζό) κι η ερωμένη, Νικόλ (Σιμόν Σινιορέ) αποφασίζουν να δολοφονήσουν τον άντρα που έχει κάνει δύσκολη τη ζωή τους. O Μισέλ (Πολ Μορίς), ένα αντιπαθητικό, δεσποτικό αρσενικό, συμπεριφέρεται με τέτοιο απαράδεκτο τρόπο που η δολοφονία του μοιάζει απόλυτα δικαιολογημένη.
Το σχολείο του οποίου είναι ιδιοκτήτης και διευθυντής έχει ολιγοήμερες διακοπές, τις οποίες εκμεταλλεύονται οι δύο γυναίκες για να εφαρμόσουν το σχέδιό τους. Τον παρασύρουν στην ιδιωτική κατοικία της Νικόλ όπου τον δολοφονούν, ποτίζοντάς τον με υπνωτικό και πνίγοντάς τον στην μπανιέρα. Επιστρέφουν στο σχολείο με το πτώμα κι εκμεταλλευόμενες την αργία το ρίχνουν στην πισίνα.
Όμως μερικές μέρες μετά όταν η πισίνα αδειάζει για να καθαριστεί δεν υπάρχει πια πτώμα! Συγχρόνως, ένας μαθητής επιμένει ότι έχει δει τον διευθυντή, ενώ το καθαριστήριο στέλνει πίσω, καθαρό και σιδερωμένο, το κουστούμι που φορούσε τη βραδιά που δολοφονήθηκε…
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν στο φόντο της αναμνηστικής σχολικής φωτογραφίας, αχνοφαίνεται το πρόσωπο του «δολοφονηθέντος»… Η θρησκόληπτη κι υστερική Κριστίνα αρχίζει να καταρρέει κι η εύθραυστη υγεία της κλονίζεται, ενώ η Νικόλ προσπαθεί να βρει κάποια άκρη παραμένοντας τέρας ψυχραιμίας και καπνίζοντας αρειμανίως…
Στις λίστες των καλύτερων θρίλερ όλων των εποχών. «Ένα παιχνίδι θανάτου για τρεις, ένα παιχνίδι αγωνίας για όλους», όπως χαρακτηριστικά έχει γραφτεί κατά κόρον για την ταινία…
Ο σκηνοθέτης της Ανρί Ζορζ Κλουζό είχε τους λόγους του όταν εν έτει 1955 ζητούσε από τους θεατές που μόλις είχαν δει την ταινία να μην αποκαλύπτουν το τέλος της ταινίας σε όσους δεν την είχαν ακόμη δει! «Μη γίνετε κι εσείς διαβολικοί, μην αποκαλύπτετε το τέλος της ταινίας!», είχε πει χαρακτηριστικά.
Τι συμβαίνει στο τέλος; Εννοείται ότι δεν πρόκειται να σας αποκαλύψουμε τίποτα. Στα τελευταία 10 λεπτά της ταινίας ο Κλουζό μας οδηγεί με μοναδική μαεστρία στην τελική (;) σατανική λύση του μυστηρίου! Στους σκοτεινούς διαδρόμους του σχολείου εκτυλίσσονται σκηνές που σου σηκώνουν την τρίχα. Μέσα από παιχνίδια με σκιές κι ήχους μας αποκαλύπτει αργά και βασανιστικά -ιδιαίτερα για τη Χριστίνα- την αλήθεια. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι; Ακόμα και στο τέλος δεν είναι κανείς απόλυτα σίγουρος για το ποιος έστησε παγίδα σε ποιον! Ποιος τελικά έμεινε ζωντανός, ποιος πέθανε…
Μια ταινία που εξακολουθεί μετά από 67 χρόνια να φιγουράρει στις λίστες των καλύτερων θρίλερ όλων των εποχών κι όχι άδικα. Και αυτό από μόνο του τα λέει όλα…