Με την εκλογική νίκη και της «μουσολινικής» Μελόνι στην Ιταλία, λίγο μ ε τ ά τη νόμιμη άνοδο της σουηδικής ακροδεξιάς στην εξουσία, αλλά και με την απειλή τής ακροδεξιάς να κερδίσει τη διακυβέρνηση τής Γαλλίας, με τη δεδομένη επικρατούσα ουγγρική ακροδεξιά τού Όρμπαν και άλλες παρόμοιες, έχει ανοίξει πεδίον λαμπρό στην ευρωπαϊκή μας γειτονιά!
Κοιτάζοντας λοιπόν τον παγκόσμιο χάρτη, είπα να σημειώσω με μ α ύ ρε ς πινέζες κάθε κράτος που βρίσκεται ή κινδυνεύει να βρεθεί υπό αυταρχικό, ανελεύθερο, συντηρητικό, αντιδημοκρατικό και σκοτεινό πεπερασμένο ακροδεξιό καθεστώς. Όσα κράτη διαθέτουν δημοκρατικές δομές, θα σημειώνονται με ά σ π ρε ς πινέζες.
Μοιάζει με παιχνίδι αλλά, πιστέψτε με, είναι πολύ πιο σοβαρό από ένα αστείο…
Όταν ολοκλήρωσα τη διαδικασία με τις πινέζες, ο χάρτης κατακλύστηκε από μαύρες πινέζες με αποτέλεσμα να έχει απλωθεί το μαύρο χρώμα και να έχει π ε ρ ι κ υ κ λ ώ σ ε ι τις λευκές· αυτό δεν είναι «άποψη» αλλά μια ωμή, σύγχρονη και δυστυχώς ισχυρή πραγματικότητα! Αυτή που συμβολίζει σκοτάδι και οπισθοδρόμηση…
Ο υπαρκτός Αυταρχισμός, μέσα σε λίγα χρόνια αντικατέστησε τον πάλαι ποτέ υπαρκτό (Σοσιαλισμό), που κι αυτός ο τελευταίος, ανύπαρκτος πλέον, όσο λειτούργησε, ήταν κατά κύριο λόγο απόλυτα α υ τ α ρ χ ι κ ό ς… Η επεκτατική πολιτική τού αυταρχισμού είναι μπροστά μας σε κάθε χώρα και απειλεί να διαφεντέψει τον κόσμο! Μήπως είναι και πάλι η «επανάληψη της Ιστορίας»;
Μοιάζει με παίγνιο, εάν όμως θελήσουμε να αναλύσουμε την έννοια α υ τ α ρ χ ι σ μ ό ς, θα συναντήσουμε διάφορες παραλλαγές του, όπως την απολυταρχία, τον αναθεωρητισμό σε τοπικό ή και σε διεθνές status quo, την οσμή σκληρής δικτατορίας, «φίμωτρο» προς τους πολιτικούς αντιπάλους, απαγορεύσεις και συρρίκνωση δικαιωμάτων, καταστολή κάθε αντιπολιτευτικής έκφρασης, μιλιταριστικό κλίμα, γενικότερη ανελευθερία, αδιαφορία προς τις πολιτιστικές αξίες και τους ανθρώπους του πολιτισμού, κλπ.
Περνάει ο χρόνος ολοταχώς, ενώ παράλληλα βιώνουμε και πάλι κλίμα παγκόσμιας ανισορροπίας, με τις δυο βασικές πολιτικές-πολιτισμικές πλευρές τού κόσμου, να αναμετρούνται εκ νέου, για την επικράτηση. Πέρα από τις παράπλευρες και ποικίλες λεπτομέρειες του θέματος των «αντίθετων πόλων», το πολιτικό ρεύμα του κόσμου (όσο και να το απευχόμαστε) βαδίζει δυστυχώς σε ανεξέλεγκτες ατραπούς μέσα από απολυταρχικά καθεστώτα· προσπερνά τις έννοιες δημοκρατία, ατομικά δικαιώματα, ελευθερία έκφρασης, κοινωνικές ισορροπίες, δικαιότερη κατανομή τού χρήματος, αδιαφορία προς τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, τα καταπατημένα δικαιώματα των γυναικών, όπως και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Φαίνεται πως θα χρειαστεί να ξεπεράσουμε τα παλαιά και σαθρά στερεότυπα πως «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» και πως «η Δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει και έχει τρόπους αυτοπροστασίας». Βλέπουμε όμως με τα μάτια μας πως τέτοιες εύθραυστες και ανεδαφικές απόψεις και συμπεράσματα, εξελίσσονται σε στερεότυπα που ίσως να γίνονται επικίνδυνα, αφού μας ωθούν προς την αδράνεια και τον εφυσηχασμό.
Τι μας μένει; Η ε π α γ ρ υ π ν η σ η.
Το τέρας είναι εκεί, στη γωνία, το βλέπουμε! Έτοιμο να ορμήσει και να επαναλάβει ό,τι διδάχτηκε από το τραγικό παρελθόν του. Τον ζόφο και τον αυταρχισμό ταλιμπανικού-θεοκρατικού (και όχι μόνο) περιεχομένου…
Κοιτάξτε τον χάρτη με τις μαύρες πινέζες· ο 21ος αιώνας δεν θα είναι πιο εύκολος από τον 20ό. Θα έχει καινούργιους νικητές και ηττημένους, έστω κι αν οι ανθρώπινες κατακτήσεις στην Επιστήμη, τις Τέχνες, τον Πολιτισμό, τη Διανόηση, έχουν κάνει τεράστια άλματα που στοχεύουν στην πρόοδο και την ανθρωπιστική ανάπτυξη των κοινωνιών.
Έχω επανειλημμένως υποστηρίξει πως, η πνευματική ανάπτυξη δεν εξασφαλίζει αναγκαστικά την πρόοδο της κοινωνίας, διότι η μεγάλη μάζα των λαών υπακούει τυφλά στη θρησκοληψία, στην «κοσμοθεωρία» τού «φαίνεσθαι», στη λαγνεία τού χρήματος, του εύκολου και με κάθε κόστος πλουτισμού, στην περισσή ματαιοδοξία, στον λαϊκισμό, σε εξασθενημένες και παροπλισμένες πολιτικές πρακτικές.
Οι πολιτικές «λύσεις» δεν είναι συνταγές κρυμμένες σε αριστερό ή δεξιό τσεπάκι. Ας συνειδητοποιήσουμε επίσης πως οι «λύσεις» θα έρθουν όχι εξ’ ουρανού ούτε από θαλάσσης· θα γεννηθούν από την αέναη πολιτική-πολιτισμική άμιλλα και κυρίως από τις κατά περιόδους επιτακτικές ανάγκες τής κοινωνίας των πολιτών. Οι Τέχνες θα είναι πάντα ένα συμπληρωματικό και χρήσιμο εργαλείο πνευματικής ανάπτυξης.
Αυτή τη στιγμή, ο ακροδεξιός αυταρχισμός, μαζί με τους κάθε λογής αρνητές, κ α ρ α δ ο κ ο ύ ν. Η… εναπομείνασα Ευρώπη, ένα μεγάλο μέρος της Αμερικής, ο Καναδάς, βλέπουν τις δημοκρατικές παραδόσεις τους να είναι περικυκλωμένες από φωλιές φιδιών! (βλέπε Σουηδία).
Έχουμε μπροστά μας έναν σκοτεινό λαβύρινθο και οφείλουμε να βρούμε τον κατάλληλο μίτο για να βγούμε στο φως. Ο κάθε Πούτιν-Ερντογάν-Τραμπ-Όρμπαν-Μπολσονάρο-Μπερλουσκόνι-Λεπέν-Ταλιμπάν-Ισλαμική μισαλλοδοξία-Αφρικανοί-Ασιάτες δικτάτορες και άλλοι αμέτρητοι επιτήδειοι ηγετίσκοι με βαμμένα χέρια από ανθρώπινο αίμα, είναι ένας αλλόκοτος, βίαιος κι απάνθρωπος κόσμος που υπάρχει, καραδοκεί και προετοιμάζεται…
Οι πινέζες, ας το παραδεχτούμε, έχουν εξελιχθεί και πάλι σε εφιάλτη από τις αρχές του 21ου…
Επί πέντε δεκαετίες, ο Νότης Μαυρουδής (15/7/1945) παράλληλα με τη διδακτική του καριέρα, έχει μία δυναμική παρουσία σε όλα τα κιθαριστικά δρώμενα της χώρας μας. Σπούδασε κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο με καθηγητή τον Δημήτρη Φάμπα και το 1969 στην Ισπανία με τον Jose Tomas. Ως σολίστ και καθηγητής κιθάρας αλλά και ως συνθέτης έντεχνων τραγουδιών, έχει δώσει πολλές συναυλίες και ρεσιτάλ, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Το 1965 τιμήθηκε με το ‘Α βραβείο στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, το 1969 με το ‘Α βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό κιθάρας στο Μιλάνο, το 1990 βραβεύεται δικό του τραγούδι στο διεθνή διαγωνισμό παιδικού τραγουδιού στη Λισσαβόνα. Την ίδια χρονιά η Πρεσβεία της Βραζιλίας στην Ελλάδα του απένειμε το βραβείο «Heitor Villa-Lobbos» για την προσφορά του στη διάδοση του έργου του Βραζιλιάνου συνθέτη στην Ελλάδα.
Αδιάλειπτη η παρουσία του όλα αυτά τα χρόνια με συνθέσεις για το θέατρο και τον κινηματογράφο, αρθρογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά, συνεργασίες με ραδιοφωνικούς σταθμούς, καθώς και διδακτικό έργο που ξεκίνησε το 1969 από τη Δημοτική Μουσική Ακαδημία του Μιλάνου (Scuola Civica di Musica) και συνεχίστηκε ανελλιπώς από το 1975 στην Ελλάδα (κυρίως στην Αθήνα). Έχει αναλάβει κατά καιρούς υπεύθυνες θέσεις σε κρατικά ιδρύματα και οργανισμούς και έχει διατελέσει καλλιτεχνικός διευθυντής σε διάφορα φεστιβάλ. Από το 1983 έως το 1987 εκδίδει και διευθύνει το μοναδικό περιοδικό κιθάρας, το Tar, και οργάνωσε σημαντικές συναυλίες σε παγκόσμια δημοφιλείς κιθαριστές.
Η πλούσια δισκογραφία του (25 προσωπικοί δίσκοι) περιλαμβάνει έργα για κλασική κιθάρα και συνθέσεις του (τραγούδια) με δημοφιλείς τραγουδιστές.
Από το 2000 ξεκίνησε (με το συνεργάτη του, Παναγιώτη Μάργαρη) την δισκογραφική σειρά σε μορφή κιθαριστικού ντουέτου «Café de l’ art», διασκευάζοντας και ηχογραφώντας διάφορα μουσικά είδη και εποχές, φτάνοντας τους έξη δίσκους. Το 2005 και 2006, απονέμεται το βραβείο «Αρίων» στο αφιέρωμα αυτής της σειράς με μουσική για κινηματογράφο και σε διασκευές σε τραγούδια Τσιτσάνη – Βαμβακάρη.
Από το 2002 ως το 2006 ίδρυσε και υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής του δισκογραφικού Label “Corifeo” της εταιρίας “Eros music” που διακρίθηκε για τις εξαιρετικές εναλλακτικές εκδόσεις σε πολυποίκιλους μουσικούς δρόμους. (Ξεχωριστό δισκογραφικό ενδιαφέρον έχει η καλλιτεχνική εποπτεία και ο συντονισμός που έκανε ο ίδιος 29 Ελλήνων κιθαριστών καταγράφοντας την ιστορία μισού αιώνα κιθαριστικής δισκογραφίας με τον τίτλο: “Master class”). Το 2007 είναι υπεύθυνος της μουσικής που μεταδίδεται στο Μετρό Αττικής. Τον Φεβρουάριο του 2008 εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο με κείμενα περί μουσικής και πολιτισμού, με τίτλο «Ηχολογήματα» (εκδ. Νεφέλη).Από τον Οκτώβριο του 2006 επαναλειτουργεί υπό τη διεύθυνσή του, το περιοδικό TaR σε διαδικτυακή μορφή, στην ιστοσελίδα http://www.tar.gr, καθώς και το ραδιόφωνο του TaR το οποίο βρίσκεται στην διεύθυνση: http://www.tar-radio.com