Πίσω από την υπόθεση Σπυράκη υπάρχει μια διόλου ασυνήθιστη πρακτική ευρωβουλευτών, που συνδέεται με αδιαφανή διαχείριση κονδυλίων, αλλά και κακές συμπεριφορές εις βάρος βοηθών τους, ελάχιστοι από τους οποίους βρίσκουν την τόλμη να τις καταγγείλουν. Μερικές ιστορίες -Ελλήνων και μη- ευρωβουλευτών που είτε πνίγηκαν είτε έκαψαν πολιτικές καριέρες.
Μετά τη διατύπωση του αιτήματος της Ευρωπαίας εισαγγελέως να αρθεί η ασυλία της ευρωβουλεύτριας της Ν.Δ. Μαρίας Σπυράκη, για λόγους που σχετίζονται με τη διαχείριση των αμοιβών που λαμβάνουν συνεργάτες της, ένα φάντασμα εμφανίστηκε πάνω από τα γραφεία των ευρωβουλευτών στην πλατεία Λουξεμβούργου (η πλατεία απέναντι από το κτίριο του Ε.Κ. στις Βρυξέλλες). Πολλοί θα χάσουν τον ύπνο τους και κάποιοι θα χάσουν ίσως και την προοπτική να είναι εθνικοί βουλευτές, όπως π.χ. η κ. Σπυράκη, η οποία είχε στήσει εδώ και καιρό τον προεκλογικό μηχανισμό της στη Θεσσαλονίκη, χωρίς να φαντάζεται ποτέ ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα αξιοποιούσε τόσο γρήγορα την ευκαιρία που του έδωσε η συνεργασία των υπηρεσιών OLAF και Ευρωπαίας εισαγγελέως.
Τι φοβούνται αρκετοί ευρωβουλευτές; Ότι δεν μπορούν άλλο να κρύβουν τις «μούφα» αποστολές συνεργατών στο Στρασβούργο. Ας μας συγχωρέσουν οι αναγνώστες για την έκφραση, μα στον μικρομέγαλο κόσμο του Ευρωκοινοβουλίου όλοι –ή οι περισσότεροι– γνωρίζουν τη συγκεκριμένη πρακτική: για τη μετακίνηση συνεργάτη ή συνεργατών που θα βοηθήσουν τον ευρωβουλευτή στην Ολομέλεια του Στρασβούργου, κάθε μήνα, το Ευρωκοινοβούλιο εγκρίνει ένα συγκεκριμένο ποσό για ημερήσια αποζημίωση. Εάν ο συνεργάτης δηλώσει ότι θα πάει αλλά δεν το κάνει, τα χρήματα παρατύπως χρησιμοποιούνται από ευρωβουλευτές για να πληρώνουν με μαύρα τους σταζιέρ (πρακτικάριους) τους οποίους εκμεταλλεύονται αμισθί και συνήθως τούς δηλώνουν ως entourages (συνοδοί, συνήθως μέλη της οικογένειας). Άλλοτε πάλι, δήλωναν τον συνεργάτη και τον έβαζαν να μοιράζει την αποζημίωση.
Πρόκειται για μια πρακτική για την οποία σπανίως μπορεί η εσωτερική υπηρεσία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να βρει στοιχεία. Εκτός κι αν πάει «καρφωτό» από κάποιον δεινοπαθούντα συνεργάτη. Και τέτοιοι υπάρχουν άπειροι. Οι καλές εργασιακές σχέσεις στο γραφείο του ευρωβουλευτή αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Και, δυστυχώς, ο κανόνας αυτός οδηγεί πολύ συχνά τους βοηθούς (assistants) στο κατώφλι της ιατρικής υπηρεσίας με συμπτώματα πανικού, λόγω κακής συμπεριφοράς του προϊστάμενου ευρωβουλευτή ή λόγω υπέρμετρης πίεσης λόγω νομοθετικής δουλειάς.
Συνήθως, οι ιστορίες αυτές με κάποιον τρόπο κουκουλώνονται. Εξαρτάται πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ο καταγγέλλων συνεργάτης. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της πρώην ευρωβουλεύτριας του ΠΑΣΟΚ και αντιπροέδρου του Ε.Κ., την περίοδο 2010-2014, Άννυς Ποδηματά, η συνεργάτις που την κατήγγειλε επειδή απολύθηκε ενώ είχε διαγνωστεί με burn-out, δεν έκανε πίσω. Το αποτέλεσμα ήταν να επιδικάσει το διοικητικό δικαστήριο του Ε.Κ. πρόστιμο 100.000 ευρώ.
Στην περίπτωση μιας άλλης, σημαντικής αυτήν τη φορά σοσιαλίστριας πολιτικού από την Πορτογαλία, της Γκονζάλες, η τιμωρία από το κόμμα για την κακή συμπεριφορά απέναντι στους συνεργάτες της ήταν να την αποκλείσει από τις επόμενες ευρωεκλογές. Όμως για τη γνωστή «υπόθεση Κεφαλογιάννη» και τις καταγγελίες της άλλοτε βοηθού του, πως αναγκαζόταν να του δίνει μέρος της αμοιβής της, δεν άνοιξε μύτη στο Ευρωκοινοβούλιο και η ομερτά απλώθηκε σχεδόν σε όλες τις πολιτικές ομάδες.
Φαίνεται λοιπόν ότι και στην υπόθεση Σπυράκη, η οποία διαδίδει ότι πρόκειται για μια πολύ παλιά ιστορία (με τον Τζέρυ Ζαγορίτη), υπήρξε κάποιος συνεργάτης που δεν κράτησε κλειστό το στόμα του. Οι υπηρεσίες ύστερα από τις καταγγελίες οδηγήθηκαν σε έλεγχο και διαπίστωσαν ότι ο/η δηλωμένος/η συνεργάτης/τρια δεν είχε πάει στο Στρασβούργο.
Κι αυτή δεν είναι η πιο σοβαρή περίπτωση. Το θέμα είναι εάν όντως θα θελήσει η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία να φτάσει σε βάθος.
Προσωπικά αμφιβάλλω.