“Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις” εκτός κι αν διαμένεις σε νησί που βρίσκεται στην αιχμή της τουριστικής σεζόν. Τότε κάθε μέρα είναι είδηση, από την ανατολή του ήλιου μέχρι το “ινσταγκραμικό”-που καταντήσαμε μα τον Ζούκεμπεργκ- ηλιοβασίλεμα!
Όλα είναι είδηση: οι παραλίες με τις ομπρελοξαπλώστρες τους, ο χωματόδρομος που βρέχεται καθημερινά το ξημέρωμα για να μην σηκώνεται σκόνη και μέχρι να πάει 10 το πρωί έχει στεγνώσει, οπότε αναρωτιέσαι ποιο το νόημα να ξοδεύεις νερό που δεν υπάρχει, να χαλάς τον δρόμο και δουλειά να μην γίνεται, τα σκουπίδια και η ποσότητά τους, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα εκατέρωθεν του στενού δρόμου, που όμως είναι κεντρικός, οι προσπεράσεις στα πιο απίθανα σημεία και η μεγάλη σκάλα στα αυτοκίνητα το βράδυ που σε τυφλώνει και τραγουδάς Γιώργο Μαργαρίτη, μέχρι να ξαναβρείς το φως των ματιών σου και πόσα άλλα!
Αν ξεχωρίζει κάτι όμως ανάμεσα σ’ όλα αυτα είναι η κίνηση στους δρόμους, η βασίλισσα της ταλαιπωρίας! Ήρθα στον τόπο μου και όταν πλησιάζω στην πόλη της Νάξου είναι λες και πήρα μαζί μου στη μετακόμιση την Κηφισιάς και την Αλεξάνδρας μαζί, χωρίς τους φωτεινούς σηματοδότες.
Το μεσημέρι της 5ης Αυγούστου ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Όποιον δρόμο κι αν πήρα ήταν πήχτρα και τα αυτοκίνητα πήγαιναν σημειωτόν σχηματίζοντας ουρά. Κάποια στιγμή μέσα στην απόγνωση μου ήρθε στο μυαλό η γιατρός μου, που μου έλεγε προ λίγων μηνών πως πρέπει να εντάξω την κίνηση στο πρόγραμμά μου και το αποτέλεσμα ήταν να με πιάσει νευρικό γέλιο μέσα στο μπάχαλο που επικρατούσε στον δρόμο.
Ας ξεκινήσουμε από τον δρόμο κόμβος Αεροδρομίου-Χώρα Νάξου. Η ουρά ξεκινούσε από το ύψος του ξενοδοχείου Princess και έφτανε στον κόμβο του παλιού σινεμά. προλάβαινες δηλαδή ως άλλος Θανάσης Βέγγος, να κατέβεις από τη θέση του οδηγού, να κάνεις τον γύρω του αυτοκινήτου και να μπεις από τη θέση του συνοδηγού πίσω στη θέση σου.
Πέρασε ένα τέταρτο και φτάσαμε στον κόμβο. Προορισμός η πλατεία Πρωτοδικείου. Ένα Volvo με μήκος νεκροφόρας -συγγνώμη, αλλά έτσι το είδα, έτσι το μεταφέρω-βρίσκεται παρκαρισμένο πέρα-δώθε και θέλει να μπει στον χορό της κίνησης. Του παραχωρώ ευχαρίστως τον χώρο για να μπει. Επί πέντε λεπτά προσπαθούσα να στρίψω στο στενό που οδηγεί στις αφαλατώσεις-πρώην δημοτικό πάρκινγκ-και στάθηκε αδύνατον γιατί τα εισερχόμενα αυτοκίνητα στην πλατεία από δεξιά δεν είχαν τελειωμό, Μια κυρία οδηγός λυπήθηκε την…ουρά επί της πλατείας και μας άφησε-τελικά- να βγούμε προς το στενό όπου μια Μερσέντες με μήκος ίδιο με του Volvo ήθελε να περάσει πριν περάσει το ταλαίπωρο το αμαξάκι μου.
Ατσαλωμένη από τον ήλιο που χτυπούσε αλύπητα τον αγριοκοίταξα μ’ ενα βλέμμα “Ούτε να το σκέφτεσαι” και μπήκα στο στενό. Αναμονή και εκεί με το στενό να έχει φρακάρει και τους οδηγούς σε απόγνωση να περιμένουν καρτερικά πότε θα φτάσουν στην έξοδο του στενού.
Αντε και έφτασες στην έξοδο του στενού…νομίζεις πως είναι εύκολο να βγεις στον κεντρικό; Λίγο δύσκολο, καθώς έρχονται αυτοκίνητα από τον Αη Γιώργη προς τον παραλιακό δρόμο ή έτσι νομίζουν τουλάχιστον. Ο παραλιακός δρόμος της Χώρας είναι κλειστός και το κομβόι των αυτοκινήτων οδηγείται δεξιά στην Παπαβασιλείου από τους αστυνομικούς. Εκεί σε περιμένει άλλο μαρτύριο καθώς από τη μια πλευρά, αριστερά, υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Άρα στενεύει δρόμος για τα διερχόμενα αυτοκίνητα, σκούτερ, ποδήλατα και τους τουρίστες που σέρνουν βαλίτσες. Άλλο ένα τρίλεπτο μέχρι να καταφέρεις να βγεις μπροστά στο Γυμνάσιο, χωρίς να τρακάρεις και χωρίς να χτυπήσεις άνθρωπο!
Επόμενος κόμβος για να στρίψεις προς το γήπεδο της Χώρας αυτός μπροστά στο νοσοκομείο. Περιμένεις λίγο, καταφέρνεις και στρίβεις τελικά και κυριολεκτικά γουρλώνουν τα μάτια σου με την κίνηση στο αντίθετο ρεύμα. Πας κάνεις τη δουλειά σου, ξεκινάς να βγεις από ο ύψος του μικροβιολογικού στον κεντρικό.
Χα!
Τα αυτοκίνητα που έβλεπες προηγουμένως στο αντίθετο ρεύμα και γούρλωσες τα μάτια σου ήταν πρόλογος. Αυτά που βλέπεις τώρα και συμμετέχεις κι εσυ στην ουρά που σχηματίζουν είναι το …κυρίως θέμα. Πέρασε ένα δεκάλεπτο και φάνηκε ο κόμβος, “λίγο ακόμα έμεινε, υπομονή” λες στον κάθιδρο εαυτό σου. Σφυρίζουν οι αστυνόμοι που προσπαθούν να ρυθμίσουν τα επί δεκαετίες αρρύθμιστα θέματα της Νάξου και κάποια στιγμή καταφέρνεις να στρίψεις με προορισμό μια άλλη ουρά που θα σε βρει στο κόμβο του παλαιού σινεμά ή “Ραντεβού” όπως επισήμως τον ονομάζουμε.
Και τι ουρά…! Ουρά δεινόσαυρου για την ακρίβεια!
Αποτέλεσμα;
Μια ώρα με το ρολόι την έχασες στην κίνηση και στην ταλαιπωρία κάτω απ’ τον αυγουστιάτικο ήλιο.
Θα μπορούσε να μην συμβεί;
Ναι, θα μπορούσε, αλλά ποιος θ’ ασχοληθεί σοβαρά με το κυκλοφοριακό που το καλοκαίρι απλώς γίνεται τρισχειρότερο από χάλια που είναι τον χειμώνα μέσα στην πόλη;
Ποιος θα σκεφτεί και θα επισπεύσει τις διαδικασίες για το περιβόητο ΣΒΑΚ και την βιώσιμη κινητικότητα μέσα στην πόλη;
Ποιος θα κάτσει να δουλέψει σοβαρά και να βρει βιώσιμη λύση με πάρκινγκ εκτός πόλης και δημοτική συγκοινωνία, δρόμους ήπιας κυκλοφορίας και πεζόδρομους;
Ποιος θα σκεφτεί πως δεν είναι εικόνα νησιού αυτή και πως αυτή η ταλαιπωρία δεν αξίζει σε κανέναν ντόπιο ή επισκέπτη;
Τελικά αυτός ο κανονισμός που ανακοινώθηκε στις 25/07 τι νόημα έχει; Να απασχολεί από 3 αστυνομικούς σε 3 διαφορετικούς κόμβους τη μισή μέρα;
Εκτός από τους ντόπιους, ποιος επισκέπτης θα καταλάβει ποιος είναι ο κόμβος “Ραντεβού”, “Παλαιά Αστυνομία” και άλλα τοπωνύμια, αφού έχουμε οδούς και κανείς μας -ούτε εγώ-χρησιμοποιούμε; Πως θα γίνουμε κατανοητοί στους άλλους;
Σε ποια πεζοδρόμια θα πατήσουν οι πεζοί; Κανονικά πεζοδρόμια, όχι απ’ αυτά με τα τραπεζάκια, τα μηχανάκια, τα μπιχλιμπίδια πάνω, πεζοδρόμια για πεζούς.
Ναι, αλλά θέλουμε να βουλιάζει το νησί μας από κόσμο, να γίνεται πανζουρλισμός, αδιάφορο αν αυτοί οι άνθρωποι τραβάνε των παθών τους τον τάραχο μέσα στους δρόμους που έφυγαν από την Αθήνα ή τις πόλεις για να βρουν… κίνηση Αθήνας σε νησί. Καλά, οι ντόπιοι δεν πειράζει, Τρεις μήνες είναι μωρέ θα περάσουν! Γιατί, θα μας πειράξει ν’ ανοίξει η σεζόν και οι τρεις μήνες να γίνουν 6 ή 8 μήνες. Ποιος θα τα κάνει αλήθεια όλα αυτά, αφού δεν γίνονται αυτομάτως μόνα τους;
Κατόπιν όλων αυτών είναι να γελάς μ’ εκείνους που θέλουν να έρχονται και κρουαζιερόπλοια στο νησί! Αλήθεια, σε ποιο λιμάνι και με τι δρόμους και μέσα θα τους υποδεχτείτε; Έχετε ιδέα ή θα τρίψετε το μαγικό λυχνάρι να βγει το τζίνι να μας λύσει τα προβλήματα; και δεν σχολιάζω καν το θέμα “κρουαζιέρα” σε βάθος. Τι άλλο θέλετε να βάλετε πάνω σ’ αυτό το νησί που ήδη ασφυκτιά και να περιμένετε να παραμείνει νησί και όχι τουριστικό κατασκεύασμα διάρκειας τριών μηνών;
Κάποιοι στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να προσεγγίζουμε τα θέματα “τουρισμός”, “μετακίνηση”, “περιβάλλον”, ‘φυσικοί πόροι”, “βιωσιμότητα” πρόχειρα και αποσπασματικά. Κάποια στιγμή πρέπει να ληφθούν μέτρα που να στοχεύουν στην διευκόλυνση όλων, πρέπει να υπάρχει σωστή διαχείριση όλης αυτής της κατάστασης. Η κακή διαχείριση κάνει και το πιο νορμάλ σύνολο επισκεπτών του καλοκαιριού να μοιάζει δυσβάστακτο. Όσο μεγαλώνουν τα νούμερα και αυξάνεται η κακή διαχείριση, τόσο θα μεγεθύνονται τα προβλήματα. Όμως κάθε φορά που πάει να γίνει η κουβέντα και μιλάμε για υποδομές στο μυαλό μας έχουμε τα πλήθη των τουριστών που θα ρθουν και θα τις χρειαστούν, όχι το νησί και τις ανάγκες του με μια προβλεπόμενη ευρυχωρία στα μέτρα του. Μεγάλο λιμάνι, μεγάλο αεροδρόμιο, μεγάλες μαρίνες, όλα μεγάλα μέχρι εκεί φτάνουμε και ει δυνατόν όλα μέσα ή γύρω από την πόλη της Νάξου κρίνοντας μονάχα από την συγκυρία που βρισκόμαστε, χωρίς όραμα και σχεδιασμό.
Γιατί δεν φταίει μόνο η μπίγα στο λιμάνι για την κίνηση…και πέρυσι το ίδιο θέμα είχαμε και πρόπερσι, χωρίς την μπίγα. Δεν χρειάζονται άλλες δικαιολογίες.
Λύσεις χρειάζονται. Λύσεις.
📸Cyclades Open