Νάξος- Καλόξυλος: Δωσ’ του κλώτσο να γυρίσει….μια πολλά υποσχόμενη εκδήλωση σ’ ένα παραμυθένιο χωριό

απο Cyclades Open

Το 2019 το National Geographic Traveler έγραψε για τον Καλόξυλο πως είναι ένα από τα πιο αυθεντικά μέρη του πλανήτη με αφορμή την φιλόλογο Κατερίνα Ανδριέλου που ήρθε και εγκαταστάθηκε ξανά στην ιδιαίτερη πατρίδα της φτιάχνοντας ένα διδασκαλείο μαγειρικής.

Ο Καλόξυλος είναι ένα ακόμα πολύτιμο πετράδι-σπάνιας κοπής-στο σύνθετο νησί-κόσμημα που κατοικούμε . Μικρό, περιποιημένο, φεγγοβολά ασβέστη και χρώματα από μεθυστικά λουλούδια. Τζιτζίκια, τριζόνια, νωχελικές γάτες συμπληρώνουν την εικόνα ακουστικά και οπτικά, ενώ τις πανσέληνες νύχτες μια βόλτα στα γύρω κτήματα μέσα από δρομάκια και μονοπάτια με το πράσινο να εποπτεύει από ψηλά και να φτιάχνει αψίδες σε κάνει να νιώθεις μέρος του τραγουδιού Tales των Uriah Heep. Aν είχε γεύση θα ήταν το ζαχαρένιο ψωμάκι με γλυκάνισο απ’ τον παλιό φούρνο του Βασαλάκη, λίγο πριν φτάσεις να στρίψεις αριστερά απ’ τον κεντρικό δρόμο για να μπεις στο όμορφο χωριό.

Απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα των λιγοστών κατοίκων θ’ ακούσεις το μεσημέρι τη λάτρα στην κουζίνα και θα μαντέψεις τι φαγητό ψήνεται.

Ο Φλώριος Χωριανόπουλος και το λαογραφικό μουσείο που έχει δημιουργήσει αποτελεί τη χρονομηχανή που σε ταξιδεύει δεκαετίες πίσω στο χρόνο με χρηστικά αντικείμενα άλλων εποχών, όλα λειτουργικά χάρις στην προσωπική εργασία του. Φανταστείτε ένα γραμμόφωνο αυθεντικό κομμάτι να παίζει Σοφία Βέμπο, ενώ είστε περιστοιχισμένοι από έντυπα παλιά και φωτογραφίες…

Φέτος τον Ιούλιο κάτι καινούργιο ετοιμάζεται στο όμορφο ορεινό χωριό της Νάξου. Κάτι σαν γέφυρα στον χωρόχρονο που θα ενώσει το χτες με το σήμερα.

Η Νίκη Κεφαλά με ένα υπέροχο κείμενο εξιστορεί την δική της επίσκεψη στον Καλόξυλο και μας αποκαλύπτει το ...μεγάλο μυστικό του Ιουλίου!

Κάθε πρόταση εικόνα και παιδική ανάμνηση, αλλά και ανάγκη να ζήσουμε αλλιώς…

Γράφει λοιπόν η Νίκη Κεφαλά:

Βρισκόμαστε στο 2020μ.χ.

Όλη η Νάξος βρίσκεται υπό κατοχή, αυτό που λένε τουριστική ανάπτυξη…Όλη; Όχι! Ένα χωριό ανυπόταχτων Αξωτών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στους εισβολείς!

Αυτό είπα, πρέπει να το δω από κοντά!

Όσο πλησίαζα στον προορισμό μου η κίνηση αραίωνε, οι ήχοι ξεμάκραιναν, ώσπου ένα αόρατο χέρι με σταμάτησε έξω από το χωριό! Ως εδώ το αυτοκίνητο!

Ο Καλόξυλος, το δικό μου Γαλατικό χωριό, μου συστήθηκε ένα απομεσήμερο του Ιούνη την ώρα της Κυριακάτικης ανάπαυλας των λιγοστών κατοίκων του…

Ησυχία βασίλευε στο χωριό και μόνο ο ήλιος με ζάλιζε με τις εκτυφλωτικές χορευτικές φιγούρες του στο λευκό της Αγίας Τριάδας!

Μόνη όαση μπροστά μου ξεπρόβαλε η φιλόξενη πόρτα του Λαογραφικού  Μουσείου, του μεγαλύτερου του Αιγαίου όπως έμαθα, με την

UNESCO να το έχει βάλει κάτω από τις φτερούγες της, αναγνωρίζοντας την πολύτιμη προσφορά του στον πολιτισμό μας!

Ο κύριος Φλώριος Χωριανόπουλος, η ψυχή του Μουσείου, με υποδέχθηκε με όλη εκείνη τη χαρά του ανθρώπου που θέλει να μοιραστεί μαζί σου το πάθος και το μεράκι του!

Η ξενάγηση αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα! Από δωμάτιο σε δωμάτιο ταξίδευα στο χρόνο, με ανάμεικτα συναισθήματα χαρμολύπης, για όσα έσβησαν, για όσα άλλαξαν…

Με τη διάθεση να γαντζωθώ λίγο ακόμα στο παρελθόν, άκουγα στα αυτιά μου τη Μαριανίνα Κριεζή να ψιθυρίζει…

«Μες το μουσείο, μες το μουσείο, μπήκα με φόρα μιά μέρα κι εγώ.

 Μη με τραβάτε, μη μου κολλάτε απ´το μουσείο δεν θέλω να βγώ…»

Έδωσα υπόσχεση επιστροφής και βγήκα στο δρόμο σίγουρη πως οι εκπλήξεις του Καλόξυλου δεν σταματούν εδώ!

Το καροτσάκι του Παγωτατζή, παρκαρισμένο έξω από το Μουσείο, ξύπνησε μνήμες προσμονής και γεύσης από τα πιο δροσερά παγωτά της παιδικής μου ζωής και με το χέρι αντήλιο μπήκα στα σοκάκια του χωριού…

Ο ήλιος συνέχιζε να σεργιανάει ξεδιάντροπα δίνοντας καυτά φιλιά στις άλικες τριανταφυλλιές κι αυτές λιγωμένες, σφίγγονταν ακόμα περισσότερο πάνω στους ψηλούς μαντρότοιχους!

Η μικρή πλατεία, σαν σκηνικό από ταινία, παρουσιάστηκε μπροστά μου αφτιασίδωτη, αδιάφορη για τα σημάδια που ο χρόνος της άφησε και σίγουρη για τη γοητεία που ασκούσε πάνω μου, δήλωσε έτοιμη να μου διηγηθεί τη ζωή της…

Κάθησα στη πεζούλα, ακούμπησα τη πλάτη στο τοίχο κι έκλεισα τα μάτια…

Πίσω από τους ραγισμένους τοίχους του καφενείου μπορούσα τώρα να αφουγκραστώ τα ζάρια να κροταλίζουν, τα ποτήρια της ρακής να σμίγουν στο αέρα, το κουβεντολόι των ξωμάχων με τα σκαμμένα πρόσωπα…

Γέλια παιδιών ακούστηκαν από τη μεριά της λόντζιας, πολύχρωμες γκαζές ξεπήδησαν από τις τσέπες τους που γρήγορα κύλισαν στο πλακόστρωτο της πλατείας… το ίδιο γρήγορα ξεκίνησαν και οι προστριβές! Η απέναντι πόρτα άνοιξε, τσιριχτή φωνή ακούστηκε κι ο καυγάς κόπηκε «μαχαίρι»! Ήταν κι εκείνο το παγωτό που θα χανόταν αν συνέχιζαν λίγο ακόμα το μαλλιοτράβηγμα!

Λάμπες άναψαν στον πάνω όροφο, σίγουρα κάποια βεγγέρα ετοιμαζόταν… Ελαφρύ αεράκι ανάδευε τις κουρτίνες στα ανοιχτά παράθυρα, σκιές πηγαινοέρχονταν… τις άκουγα τώρα  να κουβεντιάζουν, να σιγοπίνουν, να σιγοτραγουδούν τη ζήση τους και η ζήλια απρόσκλητη κάθισε δίπλα μου στη πεζούλα…

Άνοιξα τα μάτια αναλογιζόμενη πόση ανθρωπιά χάσαμε στο χρόνο… πόσα απλά της φύσης πράγματα πετάξαμε στο όνομα της προόδου… πόσος εγωισμός, πόση αποξένωση εισέβαλαν στην μπουκωμένη καθημερινότητα μας για να την αφήσουν στο τέλος άδεια!…

Πήρα το δρόμο της επιστροφής περνώντας τελευταία φορά μπροστά από τις σφαλιστές αυλόπορτες… Η περιέργεια  με σήκωνε κάθε τόσο στις μύτες των ποδιών και οι μικροί κρυμμένοι παράδεισοι, κήποι αλλοτινών καιρών, μου χάριζαν όλη την ευωδιά των λεμονανθών τους!

Περπατούσα αθόρυβα, μη θέλοντας να ταράξω την ηρεμία αυτού του τόπου, αγγίζοντας τις ρίγανες που ξεπετάγονταν από τις ξερολιθιές χαρίζοντας στα ρουθούνια μου τη μνήμη της όσφρησης!

Είμαι σίγουρη πιά πως η καρδιά του Καλόξυλου χτυπάει στο δικό της ρυθμό παραμένοντας με ένα μαγικό τρόπο φρέσκια, ζωντανή!

Είμαι σίγουρη πως τα γυμνά του πόδια στέκονται να ρουφήξουν το χρόνο πριν κάνουν το επόμενο βήμα, προκαλώντας μας να κάνουμε το ίδιο! Να σταθούμε για λίγο!

Πρόσκληση μαθαίνω στέλνει ο Καλόξυλος!

Στις 15, 16 και 17 Ιουλίου, θέλει λέει να γίνει η γέφυρα που θα ενώσει το χθες με το σήμερα, το χέρι του φίλου που θα τινάξει από πάνω μας την σκόνη της απομόνωσης, το φρένο στη τρεχάλα και με ένα χωνάκι παγωτό στο χέρι, υπόσχεται λέει, να μας ταξιδέψει!…

Με κυνήγι θησαυρού για παιδιά αλλά και για όσους νιώθουν παιδιά, με ανάγνωση παραμυθιών στον ίσκιο της γιαγιάς Βελανιδιάς, με βεγγέρες όπως το παλιό καλό καιρό, με παραστάσεις Καραγκιόζη και με μουσικές που θα σκαρώσουν υπέροχοι καλλιτέχνες στη μικρή πλατεία, θα στήσει μια μεγάλη γιορτή και θα ήθελε λέει, να είμαστε όλοι εκεί!

Σκέφτεται κανείς να χάσει το παραμύθι;

Μάλλον όχι!

Δώστου κλώτσο να γυρίσει λοιπόν!

Ετοιμαστείτε λοιπόν…γιατί φέτος στον Καλόξυλο μια κόκκινη κλωστή θα μας οδηγήσει εκεί που βρίσκεται η μόνης μας πατρίδα…στα παιδικά μας χρόνια, χωρίς ωστόσο να ξεχνάμε πως μεγαλώσαμε λιγαάακι, τόσο όσο να διασκεδάσουμε και τον ενήλικα που κρύβουμε μέσα στο παιδί που κουβαλάμε…έτοιμοι, λοιπόν, να δώσουμε κλώτσο να γυρίσει….

Περισσότερα τις επόμενες μέρες…..

Οι φωτογραφίες είναι της Νίκης Κεφαλά

Δείτε επίσης