Νάξος: Η ουρά του κορμοράνου και η…. ακίνητη κίνηση

απο Cyclades Open

Η δεύτερη μέρα του Ιούνη ξημέρωσε στη Νάξο με βροχή. Στην πραγματικότητα κανείς δεν ένιωσε έκπληξη, αφου ο Μάϊος είναι ζήτημα να έκανε όλες του τις μέρες , μια βδομάδας σχετικής καλοκαιρίας. Κάτι, βρε αδερφέ, που να προσομοιάζει με Άνοιξη και μετάβαση στο καλοκαίρι, τίποτα!

Πιθανότατα πάνω στη φούρια της η Άνοιξη να παραδώσει την σκυτάλη στην επόμενη εποχή, κάπου θα της έπεσε και ξεκίνησε να την ψάχνει για να τη βρει. Μπορεί και να ξεχάστηκε με τόση ομορφιά, ποιος ξέρει.

Είναι αδύνατον να μην σταθείς να θαυμάσεις τα ανθισμένα λιβάδια που μοσχοβολάνε γεμάτα με μαργαρίτες, παπαρούνες και λογής λογής αγριολούλουδα σ’ αυτό το ευλογημένο νησί που το χώμα του γεννά θαύματα. Πλούσια σε χλωρίδα και πανίδα η Νάξος με εύφορα λιβάδια, πεζούλες και ψηλόκορφα βουνά, ατέλειωτες αμμουδιές και πεντακάθαρα νερά απ’ τη μια άκρη στην άλλη δεν σ’ αφήνει να πλήξεις, κάθε εποχή μια διαφορετική φορεσιά στολισμένη, κάθε ανατολή και κάθε ηλιοβασίλεμα μοιάζει μοναδικό, αναλόγως από που το παρακολουθείς.

Η σημερινή επίμονη βροχή με βρήκε στη Χώρα. Ξένοι επισκέπτες με πολύχρωμα αδιάβροχα περιδιάβαιναν στην πόλη, βαν τροφοδοσίας ξαναγέμιζαν άδεια ράφια και αποθήκες στα μαγαζιά, κάθε λογής ροφήματα στα τραπεζάκια και παρέες που τα απολάμβαναν.

Αποφάσισα να πιω καφέ κι εγώ, έτσι για να νιώσω τον παλμό της πόλης. Ήδη το πλοίο από Πειραιά έφερνε τους πρώτους επισκέπτες του 3ημέρου κι ακόμα ένα ταχύπλοο έδενε στο πλάι για ν’ αφήσει κι αυτό με τη σειρά του τους ταξιδιώτες του 3ημερου.

Μπορούσα να δω το πλήθος που κατέβαινε, όμως την προσοχή μου τράβηξε ένας κορμοράνος που εμφανίστηκε μπροστά στο κατάστημα που έπινα καφέ.

Έκανε κάμποσα μακροβούτια, τίναξε το κεφάλι του, ξαναβούτηξε και νάτος πάλι στην επιφάνεια να κολυμπά με χάρη, πολύ κοντά στο τραπεζάκι που καθόμουν.

Πίσω απ’ τον κορμοράνο ένας οδηγός άρχισε να φωνάζει έχοντας χάσει παντελώς την ψυχραιμία του. Και τότε συνειδητοποίησα πως ο παραλιακός δρόμος είχε πήξει από σταματημένα αυτοκίνητα που περίμεναν.

Δύο Ιουνίου και ήδη η συμφόρηση στην παραλία είναι παρούσα, βάλε με το μυαλό σου τι θα γίνει αργότερα που η σεζόν θ’ ανοίξει για τα καλά.

Κι ενώ τα αυτοκίνητα δεν προχωρούσαν καθόλου, ο κορμοράνος της ιστορίας μας αποφάσισε να βγει στο βραχάκι για να στεγνώσει. Τρόπος του λέγειν δηλαδή γιατί με τη βροχή να πέφτει δεν ήταν και τόσο εύκολο. Με πολύ χαριτωμένες κινήσεις ξεκίνησε την τελετουργία στεγνώματος στρώνοντας για αρχή τα πούπουλα στο στήθος με το ράμφος του, κατόπιν τινάζοντας το κεφάλι κι ανοίγοντας διάπλατα τα φτερά του κουνώντας τα και μετά κρατώντας τα ακίνητα και ανοιχτά.

Δεν φοβόταν καθόλου, ήταν απόλυτα σίγουρος πως με μια βουτιά στο νερό θα μπορούσε να ξεφύγει από κάθε απειλητική κίνηση.

Μια παρέα ξένων ξεκίνησε να τον φωτογραφίζει κι αυτός πόζαρε κανονικά. Μέσα στο μυαλό μου άκουγα τις σκέψεις του: “Να ορίστε μια καλή πόζα, από δω, αυτό είναι το καλό μου προφίλ” μετά “ορίστε πάρτε και μια φωτογραφία με ανοιχτά τα φτερά μου, μισό να γυρίσω κι απ’ την άλλη πλευρά, εντάξει, φτάνει, αρκετά… με ζαλίσατε”.

Πίσω ακριβώς η ουρά των αυτοκινήτων ακούνητη περίμενε να πάει μισό τροχό πιο κάτω, ενώ εκανε και την εμφάνισή του ένα περιπολικό που κορνάροντας προσπέρασε την ουρά για να πάει προς το λιμάνι.

Τι να σου κάνει και αστυνομικός που θα εκτελέσει χρέη τροχονόμου όταν το πρόβλημα είναι οι δρόμοι και η ανοργανωσιά; Χαιρόμαστε που θα βουλιάξει το νησί απ’ τον κόσμο και ήδη παίζουμε άρπα με τα νεύρα μας, ακόμα δεν ξεκίνησε η σεζόν. Όπως έμαθα η ουρά έφτανε πίσω αρκετά μακριά και η καθυστέρηση στην κυκλοφορία είχε απλωθεί παντού στην πόλη.

Πάρκινγκ, δημοτική συγκοινωνία…τα πρώτα όχι αρκετά, η δεύτερη ανύπαρκτη. Στο νησί οι υποδομές μοιάζουν με τη μέρα της Μαρμότας ή με το γνωμικό “όλο μέλι-μέλι και από τηγανίτα τίποτα!” Δεν ξέρω αν το τελευταίο χρησιμοποιείται σε πιο ιδιαίτερα ζητήματα, αλλά έτσι κι αλλιώς η σχέση των δημοτικών αρχόντων διαχρονικά με την επίλυση των προβλημάτων του νησιού είναι μια σχέση πάθους-και κυρίως λάθους- οπότε ταιριάζει μια χαρά.

Ο κορμοράνος σταθερός, στις πόζες του. Κάποια στιγμή ένιωσα το επιτιμητικό του βλέμμα και δεν ξέρω αν ήταν γιατί στερούμαι φτερών ή γιατί σχολίασα τα ποδαράκια του, που με τις μεμβράνες τους του χαρίζουν ταχύτητα στο νερό.

Δεν ήταν πολύ κομψό να τον σχολιάζω, είχε δίκιο. Τελικά, κουράστηκε απ’ το μπωτέ και τις πόζες και τον πήρε ο ύπνος όρθιο στηριζόμενο στο ένα του πόδι, ήρεμος κι ατάραχος γιατί ήξερε που ανήκει. Κυρίως όμως γνώριζει πως η ουρά που έχει είναι απολύτως φυσικό συμπλήρωμα και χρήσιμο εργαλείο. “Είχατε και σεις, αλλά σας κόπηκε γιατί την αφήνατε πολύ συχνά απ’ έξω!” τον άκουσα να λέει.

Έφυγα με τα αυτοκίνητα να έχουν ξεμπλοκάρει πια, μετά από μισή ώρα αναμονής, ίσως και περισσότερο, η βροχή ξεκινούσε πάλι πιο δυναμικά τον ρυθμό της και νέα σειρά από αυτοκίνητα έκαναν την εμφάνισή τους για να καλύψουν το κενό που άφησε η προηγούμενη ουρά.

Στη διαδρομή αυτοκίνητα ξεπετάγονταν από διάφορους παράδρομους με μια ακατανίκητη επιθυμία να συγκρουστούν μ’ εκείνα που κινούνταν στο κεντρικό δρόμο, γιατί το είχαν πάρει απόφαση οι οδηγοί τους πως “εγώ θα βγω στον κεντρικό και κόψε το λαιμό σου” αδιαφορώντας αν εσυ δεν κόψεις ταχύτητα για να το πετύχουν θα γίνουν όλα συγκρουόμενα.

Ο κόσμος αλλάζει, αλλά η νοοτροπία όχι, δυστυχώς. Παρακολουθούμε τις εξελίξεις σαν να μη μας αφορούν. Συνομιλώντας με κάποιον γνωστό μου που έχει ταβέρνα μου είπε πως οι ξένοι πάνε περισσότερο στα χωριά. Χαμογέλασα. Η παραλία πάντα θα προσελκύει, όμως δεν είναι μόνο οι παραλίες ο τόπος μας.

Όταν θα το θυμηθούν όσοι το έχουνε ξεχάσει, ας θυμηθούν κι αλλά πολλά ακόμα που τώρα δεν ακούνε όταν λέγονται. Η ξεροκεφαλιά δεν ήταν ποτέ προτέρημα ούτε και το νταμάχι. Ο ξερολισμός και η προχειρότητα επίσης.

Αλλά και τότε κάποια δικαιολογία θα ειπωθεί, πάλι κάποιος άλλος θα φταίει, συνήθως την πληρώνουν τ’ αγριογούρουνα που έφαγαν κάτι αηδίες, όπως συμβαίνει στις περιπέτειες του Αστερίξ. Αν πάλι γίνει κάτι και οδεύσουμε προς τη σωστή κατεύθυνση, για κάθε επιτυχημένο βήμα υπεύθυνοι θα διατείνονται πως είναι αυτοί που τώρα δεν κάνουν τίποτα για να προχωρήσουμε. Έτσι θα λένε και θα καμαρώνουν.

Τόσο προβλέψιμα και βαρετά όλα.

Έχετε όλοι χαιρετισμούς απ’ τον κορμοράνο της παραλίας. Αυτός τουλάχιστον έχει συνείδηση ποιος είναι, τι κάνει και γιατί το κάνει. Κι αυτός και η παρέα του.

Φωτογραφίες: Cyclades Open

Δείτε επίσης