Νάξος: Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος-Γρηγορείτε ξεκινώντας από την «αυλή» σας!

Νίκη Κεφαλά | Γεωπόνος

απο Cyclades Open

Η Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος δεν πρέπει να είναι η 5η Ιουνίου. Είναι κάθε μέρα. Πολλά απ’ τα προβλήματα που προκύπτουν και η υποβάθμιση του περιβάλλοντος στους μικρούς παραδεισένιους τόπους μας είναι αποτέλεσμα της αδιαφορίας, σε συνδυασμό με την -λανθασμένη-αίσθηση πως το περιβάλλον θα κρατηθεί για πάντα αναλλοίωτο και ο άνθρωπος κραταιός.

Κι όμως…

Ρίξτε μια ματιά σε παλιότερες φωτογραφίες οικογενειακές ή μη…θα παρατηρήσετε πως μέρη στο νησί που γνωρίζετε πολύ καλά, στον τόπο σας, μοιάζουν άγνωστα εξ αιτίας του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης παρέμβασης σε αυτό. Διαφορετική η Νάξος το 1970 για παράδειγμα, άλλη το 1985 και μια εντελώς διαφορετική Νάξος στις μέρες μας.

Το πως μπορούμε να ζήσουμε σε ισορροπία και αρμονία με το περιβάλλον μας είναι υπόθεση όλων μας και απαιτεί τρόπο, κόπο και παιδεία. Παντού στον κόσμο.

Στις μέρες μας, με την πανδημία του κορονοϊου να μαστίζει την ανθρωπότητα, έχουμε την ευκαιρία να κατανοήσουμε την σημασία της προστασίας του περιβάλλοντος σε σχέση με την υγεία και την ευημερία μας.

Την πραγματική ευημερία.

Η Νίκη Κεφαλά είναι γεωπόνος ζει και εργάζεται στη Νάξο και στο κείμενο που ακολουθεί εστιάζει σ’ ένα από τα μεγάλα θέματα περιβάλλοντος για το νησί μας: το σπάνιο κεδροδάσος που το κοσμεί.

Δεν θα ευχηθώ στις φωτογραφίες του μέλλοντος να υπάρχει ως φόντο στις υπέροχες παραλίες του αγαπημένου μας τόπου. Ευχή μου είναι όλοι να κατανοήσουμε γιατί πρέπει να υπάρχει και φροντίσουμε για την υγεία και την δάσωσή του. Να μάθουμε τί γίνεται και τι δεν γίνεται μέσα στις προστατευόμενες περιοχές του νησιού μας και να τις διαφυλάξουμε. Να το αναδείξουμε ως αυτό που είναι, ένα κόσμημα της Φύσης, δώρο για μας και τις επόμενες γενιές. Να βρούμε λύσεις.

Χωρίς τη γνώση, τη δράση και την πράξη τίποτα δεν σώζεται, όσο κι αν ευχηθούμε…ούτε το περιβάλλον, ούτε εμείς.

Ειρήνη Προμπονά

Αλυκό, Πυργάκι, Αγιασσός!

Τόποι αγαπημένοι που αγκάλιασαν φιλόξενα τα καλοκαίρια πολλών από μας…

Θάλασσα κρυστάλλινη, σε αποχρώσεις που το χρωματολόγιο είναι φτωχό στη περιγραφή τους, ξανθιά αφράτη άμμος, αμμοθίνες γεμάτες ζωή που βλέπεις και ζωή καλά κρυμμένη που δεν θα δεις χωρίς υπομονετική παρατήρηση, γλάροι που διαγραφούν τεμπέλικους κύκλους, κύματα παιχνιδιάρικα σταλμένα από καράβια περαστικά, ορίζοντας που διακόπτεται από τα γειτονικά νησιά, άρωμα θυμαριού…

Τα ρουφήξαμε όλα άπληστα και τα κάναμε πολύτιμες αναμνήσεις που ζέσταναν τους χειμώνες της ζωής μας απανταχού!

Χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κάθε φορά που αφήναμε πίσω μας παραλίες και κεδροδάση, παίρναμε μαζί μας εκτός από τα άυλα και ένα κομμάτι ζωής από τα μέρη που αγαπήσαμε…

Το πάτημα μας στο «ξένο σπίτι» δεν ήταν και τόσο ελαφρύ κι αυτό το μαρτυρούν με τα χρόνια οι αλλαγές στο τοπίο, που πλέον έγιναν εμφανείς με τη πρώτη ματιά!

Τα τροχοφόρα κατηφόρισαν μέχρι τις ακτές της νοτιοδυτικής Νάξου διατρέχοντας περιοχή Natura 2000, οι επισκέπτες άφησαν πίσω τους τα «καλούδια» τους, οι βοσκοί δεν έπαψαν να βόσκουν τα αιγοπρόβατα τους, οι επιχειρηματίες δεν έπαψαν να κόβουν τα κλαδιά που ενοχλούσαν το ούζο της τουρίστριας…

Σπρώξε-σπρώξε, το σπάνιο κεδροδάσος συρρικνώνεται και σαν μην έφτανε αυτό, ήρθε και το κολεόπτερο να το αποτελειώσει!

Το ξυλοφάγο έντομο semanotus russicus που κατατρώει τους κέδρους δεν θα πώ ότι το έφεραν μέσα στις βαλίτσες τους οι τουρίστες ούτε μας το έστειλαν οι απέναντι γιατί μας ζηλεύουν!

Στο έντομο που αναζητά την τροφή του σε εξασθενημένα, ταλαιπωρημένα ή και νεκρά δένδρα, στρώσαμε τραπέζι εμείς! Και σαν φιλόξενος λαός που είμαστε, του παραχωρήσαμε σπίτι με θέα στο Πυργάκι!

Μετά από 26 ημέρες, μπορώ να πω ότι περπάτησα σε μέρη που, ντόπιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία από μένα, δεν έχουν πάει ποτέ στη ζωή τους!

Όταν ανέβηκα στο Ακρωτήρι του Αζαλά στην ανατολική ακτή της Απειράνθου δεν πίστευα στην ομορφιά που απλωνόταν μπροστά μου κι όταν κατηφόρισα στον Καλαντό αφήνοντας πίσω μου το Φιλώτι, αναρωτιόμουν για πολλοστή φορά, πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε αυτό το μοναδικό δώρο της φύσης στο νησί μας!

Η ερώτηση για μένα δεν είναι τι συμβαίνει στους κέδρους αλλά τι αφήσαμε εμείς να συμβεί…

Τις επόμενες μέρες, ολοκληρώνεται για μένα και το συνεργείο μου, η προσπάθεια περιορισμού του πληθυσμού του εντόμου με την κοπή και την καύση των προσβεβλημένων δένδρων, ο αγώνας φαίνεται να είναι μακρύς και δεν θα τελειώσει εδώ, αλλά αυτό είναι κάτι που θα το αποφασίσουν οι ιθύνοντες…

Η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση των ανθρώπων που αγαπούν αυτόν τον τόπο και τον νοιάζονται είναι απαραίτητη!

Κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Υγ. Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα! Γρηγορείτε ξεκινώντας από την «αυλή» σας!

Φωτογραφίες: Νίκη Κεφαλά

Διαβάστε στο Cyclades Open:

Νάξος-Κεδροδάση SOS! Περιμένοντας για την σωτηρία τους και όχι για την καταστροφή τους

Ακούστε:

Κεδροδάσος Νάξου – Κέδροι σε κίνδυνο: Η αντιμετώπιση και η προστασία τους πρέπει να είναι ολιστική

Δείτε επίσης