Ακολουθεί το κείμενο της Πρωτοβουλίας:
«Όπου ακούς αέρα, είναι η γαλήνη που βρυκολάκιασε»
Έξι νεκροί, ανάμεσά τους και τρία μικρά παιδιά, ξεβράστηκαν αυτές τις μέρες στις παραλίες της Νάξου, της Πάρου και της Τήνου. Βρέθηκαν στις παραλίες, στο Πυργάκι και στην Αγιασσό, να τους χαϊδεύει το ίδιο κύμα που τα καλοκαίρια λούζει τους περιχαρείς και ανέμελους επισκέπτες.
Δυο ναυάγια με δεκάδες πνιγμένους που κάποιοι μισάνθρωποι δεν τους λογαριάζουν καν σαν ανθρώπους. Νεκροί πρόσφυγες που γράφουν τις δικές τους ιστορίες, έζησαν τη δική τους τραγική Οδύσσεια, αναζήτησαν τη δική τους γη της επαγγελίας, διωγμένοι, βασανισμένοι από την πείνα, τον πόλεμο, τη δυστυχία.
Λένε ότι η φιλοδοξία είναι για τους χορτάτους, όμως το όνειρο και ο αγώνας, όχι μόνο για μια καλύτερη ζωή αλλά για την ίδια τη ζωή δεν είναι πολυτέλεια, είναι αυτονόητο ένστικτο. Το έγκλημα που πληρώνουν με την ίδια τους τη ζωή είναι ότι θέλησαν το ελάχιστο, ότι προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον όλεθρο.
Το Αιγαίο, λίκνο πολιτισμού, γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα σε δυο ηπείρους, μια θάλασσα που κληροδότησε στην ανθρωπότητα δημιουργία και τέχνη μέσα από την ανταλλαγή και την αλληλεπίδραση των διαφορετικών πολιτισμών, έχει γίνει σήμερα ένα πέλαγος γεωπολιτικών ανταγωνισμών και αποκλεισμών, έχει μετατραπεί σε ένα υγρό νεκροταφείο κατατρεγμένων.
Και ποιος φταίει;
Θα πείτε, οι ανίκανοι κυβερνήτες; Μα η συστηματική λεηλασία του φυσικού πλούτου, η στήριξη σε διεφθαρμένα καθεστώτα, η αδικία και οι πόλεμοι που μαίνονται στις τρίτες χώρες δεν είναι προϊόν ανικανότητας, αλλά πολιτικής βούλησης των ισχυρών του αναπτυγμένου κόσμου. Αυτοί αφήνουν στο διάβα τους ερείπια και καταστροφή, αυτοί φταίνε για το προσφυγικό, για τη βαρβαρότητα που κατατρέχει αυτό τον κόσμο. Και ταυτόχρονα, αφού δημιουργούν τις συνθήκες που προκαλούν τις προσφυγικές ροές, σπεύδουν να οργανώσουν τη θωράκιση των συνόρων της ευρωπαϊκής ένωσης, τα τείχη και τα στρατιωτικά σώματα που θα αναχαιτίσουν την είσοδο των απελπισμένων στις «ευνομούμενες πλούσιες πολιτείες»
Από την πλευρά μας, δεν θα συνηθίσουμε ποτέ να βρίσκουμε πτώματα στις παραλίες των νησιών μας, δεν θα συνηθίσουμε τον θάνατο, ούτε θα μοιάσουμε στο τέρας που το θρέφει.
«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; …Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.»
Πρωτοβουλία Αλληλέγγυων