Κάθε πρωί, εφ’ όσον η παρατεταμένη καλοκαιρία επιτρέπει την ανοιχτή πόρτα της κουζίνας, χαζεύω τον Παππού. Κάθεται κοιτάζοντας μέσα στην κουζίνα με μισόκλειστα μάτια και σε κάποιες περιπτώσεις τον παίρνει για λίγο ο ύπνος, όπως κάθεται στα πίσω του πόδια. Η γούνα του λευκή, με λίγο γκρι στο κεφάλι και στ’ αυτιά και γκρίζα ουρά.
Ούτε που θυμάμαι πως ήρθε σπίτι αυτός ο γάτος. Υπολογίζω τα χρόνια που τον ξέρω και είναι σίγουρα γεμάτα 18. Ένα ήσυχο γατί, που δεν το θυμάμαι μικρό, δεν σ’ αφήνει να το χαϊδέψεις, αλλά δεν τρομάζει από την παρουσία σου. Ποτέ δεν βγήκε μπροστά στο φαγητό, να διεκδικήσει την καλύτερη θέση και το περισσότερο σε ποσότητα. καθόλου καυγατζής, ήρεμος, με απαλό νιαούρισμα σου ζητά περισσότερο με το βλέμμα, καθόλου επίμονα, να του ρίξεις κάτι.
Αν κρίνω απ’ το πως αντιλαμβάνεται τους ήχους και τις παρουσίες πρέπει να έχει μειωθεί η ακοή του με τα χρόνια, αλλά και η όσφρησή του. Έχει το συνήθειο να με συνοδεύει, εμένα ή τη μάνα μου, στη διαδρομή προς το κοτέτσι. Βγαίνει όλο χάρη και γρήγορα μπροστά και ξαφνικά σταματάει, αλλά δεν ακούει πως πλησιάζεις, ώστε να συνεχίσει όπως έκανε παλιά. Σε καταλαβαίνει όταν πια κοντεύεις να τον προσπεράσεις και τότε ξανατρέχει, θαρρείς και όλη του η έγνοια είναι να πάρει πρώτος τον δρόμο ώστε να βεβαιωθεί πως όλα είναι εντάξει για να τον περάσεις εσύ.
Πρόσφατα παρατήρησα πως κάποια απ’ τα υπόλοιπα γατιά τον πλησιάζουν και καθαρίζουν τη γούνα του, κυρίως λαιμό και κεφάλι, όσο εκείνος χαζεύει μέσα στην κουζίνα τσιγκρώνοντας τα μάτια του σαν μυωπικό παιδί. Κάθεται ακίνητος, χωρίς να ενοχλείται και απολαμβάνει το καθάρισμα-χάδι. Δεν είναι γιατί είναι βρώμικος, κάθε άλλο, αλλά αυτά επιμένουν να τον καθαρίζουν και να τρίβουν τη μουσούδα τους στο πρόσωπό του, σαν να είναι κόρες ή συγγενικά του πρόσωπα που νιώθουν πως χρειάζεται στοργή και φροντίδα. Μια ένδειξη, ίσως, πως το υπολογίζουν ως μέλος της κοινωνίας τους τώρα που γέρασε, ως ισότιμο μέλος της παρέας.
Απ’ το σπίτι δεν έφυγε ποτέ.
Γάτες σ’ αυτό το σπίτι έρχονται και φεύγουν μέσα στα χρόνια, είτε γιατί κάποιοι τις αφήνουν με την λογική-καμία λογική-πως θα βρουν να φάνε, είτε γιατί κάποιοι επισκέπτες καλοκαιρινοί φεύγουν κι αυτές μετά δεν έχουν που να πάνε, οπότε ψάχνοντας καταλήγουν εδώ που σίγουρα φαγητό δεν θα τους λείψει. Μπορεί να φύγουν από μόνες τους, κάποιες μπορεί να φύγουν γιατί συνάντησαν κάποιο αυτοκίνητο.
Αυτός δεν έφυγε ποτέ.
Μου κάνει εντύπωση πως δεν μοιάζει σαν ηλικιωμένος γάτος. Κι ενώ η δική μου ζωή άλλαξε πολλές φορές μέσα στα 18-και βάλε- έτη του, η δική του μοιάζει αμετάβλητη στις συνήθειες και την συμπεριφορά.
Πρόσφατα χαμογέλασα όταν τον είδα να έχει στο πλάι του δυο πολύ μικρά γατάκια. Καθόταν κουρνιασμένα στα πλευρά του ήρεμα και ασφαλή, ενώ ένα τρίτο έπαιζε με την ουρά του.
“Ο Παππούς με τα εγγόνια του” σκέφτηκα και γέλασα.
Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτή την ιστορία αλήθεια. Να, τώρα κοιτάζω στην βεράντα και τον βλέπω ν’ απολαμβάνει τον ήλιο.
Ο Παππούς είναι ακόμα ζωντανός, άρα δεν μ’ έσπρωξε η απώλειά του.
Ίσως με παρακίνησε το γεγονός πως βλέπω πολλά γατιά τελευταία διαλυμένα στην άσφαλτο. Ίσως να φταίει αυτή η φροντίδα των άλλων γατιών προς τον Παππού που παρατήρησα παράλληλα με την έλλειψη φροντίδας κάποιων ηλικιωμένων προσώπων. Ίσως αυτό το “ας πρόσεχε!” που ξεστόμισε ένας ηλικιωμένος, για κάποιον άλλο συνομήλικό του, όχι και τόσο προνομιούχο, να μ’ έκανε να συλλογιστώ πως μια νεότερη γάτα φροντίζει σαν ένδειξη σεβασμού κι αλληλεγγύης έναν γηραιότερο γάτο με τον γατίσιο τρόπο της, ενώ οι άνθρωποι χάνουν την ανθρωπιά τους τόσο εύκολα, λέγοντας ένα “Ας πρόσεχε!” και καθάρισαν.
Ίσως…
Κι όσο κι αν ακούγεται παράδοξο ενας παππούς γάτος, μπορεί χωρίς να το θέλει να γίνει η αιτία για πολλά πράγματα. Ενας παππούς γάτος που απολαμβάνει φροντίδας και ένα “Ας πρόσεχε!” που ειπώθηκε τόσο άκαρδα από άνθρωπο για τον συνάνθρωπό του που βρίσκεται σ’ ανάγκη είναι ικανά να πυροδοτήσουν τόσες πολλές σκέψεις που να φτιάξουν μια ιστορία για τον γάτο προσπαθώντας τελικά ν’ αλλάξουν μια άλλη ιστορία, για τον άνθρωπο.
Για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του.