«Ο Σκορπιός», του Χάρη Καραθύμιου

18

Παρουσίαση

Ο θάνατος ενός δεκαεφτάχρονου έρχεται να αναστατώσει τη ζωή ενός ορεινού χωριού. Οι κάτοικοι εύκολα θα πιστέψουν ότι μια οντότητα που πλανιέται στο δάσος είναι η υπεύθυνη, θεωρούν ότι το χωριό τους είναι στοιχειωμένο εδώ και πολλά χρόνια.

Οι έρευνες θα ενταθούν όταν ο πατέρας δέχεται ένα τηλεφώνημα και ακούει τη φωνή του νεκρού παιδιού του.

Την υπόθεση αναλαμβάνει ο ιδιωτικός ερευνητής Γαβριήλ Γάκος.

Όλοι είναι αθώοι και ένοχοι ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή που άλλες τρεις δολοφονίες θα τους συγκλονίσουν.

Ποιος είναι αυτός που κρύβεται πίσω από τη μάσκα του Σκορπιού; Μια σκιά από το παρελθόν ή κάποιος που ζει σε αυτή τη μικρή κοινωνία; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Το βιβλίο το διάβασε η Βίκυ Χατζηκομίτσα

Ο Σκορπιός είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα ορεινό χωριό της χώρας μας, με καμιά τριακοσαριά κατοίκους, με τα προβλήματα τους, τα μυστικά τους και τα διλήμματα τους, όπως γίνεται παντού.

Μου άρεσε η διαφοροποίηση, με τα ξύλινα σπίτια αντί των γνωστών πέτρινων, που μου έδωσε την εντύπωση χωριού στην ορεινή  Β. Ευρώπη.

Ένας δεκαεπτάχρονος βρίσκεται νεκρός μέσα στο δάσος και οι κάτοικοι ζητούν τη βοήθεια ενός ιδιωτικού ερευνητή, πρώην αστυνομικού  για να λύσει το μυστήριο.

Σ αυτό τον βοηθά, από μακριά όμως και όπως μπορεί, και ο αδελφός και συνεργάτης του. Δυστύχημα; Φόνος; μεταφυσική οντότητα, όπως πιστεύουν κάποιοι κάτοικοι;

Όσο προχωρά η υπόθεση, τα πτώματα πληθαίνουν, το μυστήριο αυξάνει και οι εξελίξεις και ανατροπές τρέχουν.

Ο ήρωας μας, που προσπαθεί να βρει άκρη, βασανίζεται από προσωπικούς δαίμονες, μέχρι και ψευδαισθήσεις που τον θολώνουν και δύσκολα ξεπερνιούνται.

Το προσωπικό και ψυχολογικό στοιχείο είναι έντονο μεν αλλά καθόλου κουραστικό.

Θεωρώ ότι σ’ αυτό έχει μετρήσει ο τρόπος γραφής του συγγραφέα που δίνει τις δόσεις τόσο – όσο και με ένα ωραίο τρόπο που δε χρειάστηκε να  προσπεράσω τίποτα.

Στα συν του βιβλίου, πέραν των άλλων για μένα, είναι και ο ήρωας, νέος, ψηλός, ωραίος (δεν πίνει) και με δύο, διαφορετικού χρώματος μάτια. Επιτέλους…γιατί πήξαμε στους κουρασμένους μεσόκοπους αστυνομικούς με κοιλίτσες και ένα ποτηράκι παραδίπλα.

Το βιβλίο μου άρεσε πολύ, το τελείωσα σε μια μέρα. Όπως μου άρεσε πολύ και το στυλ του  ήρωα (και όχι μόνο λόγω εμφάνισης, θα δείτε τι εννοώ όταν το διαβάσετε) και περιμένω με πολλή χαρά την επόμενη προσπάθεια του συγγραφέα.