Μια ιστορία άγνωστη σε πολλούς ανέσυρε η σελίδα “Το Παλιό Φιλώτι” που συνδέει έναν Φιλωτίτη τον Κωνσταντίνο Ααρών γνωστό ως “Πίκινο” και την μπυραρία του με τον ρεμπέτη Κώστα Ρούκουνα, μια αληθινή και θλιβερή ιστορία που έγινε ρεμπέτικο τραγούδι.
Η ιστορία έχει ως εξής:
Ο Κώστας Ρούκουνας ή αλλιώς «Σαμιωτάκι» υπήρξε φημισμένος τραγουδιστής, εκτελεστής σαντουριού και τραγουδοποιούς του ρεμπέτικου. Δύο από τα τραγούδια του «Ο Πίκινος» και «Η μπίρα του Πίκινου» που ηχογράφησε το 1934 και 1935 αναφέρονται στον προσωπικό του φίλο του Κώστα Πίκινο, νυκτερινό επιχειρηματία, που σε ηλικία 37 ετών έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης (για ασήμαντη αφορμή) μέσα στο ίδιο του το μαγαζί. Ο Ρούκουνας ήταν αυτόπτης μάρτυρας του τραγικού συμβάντος, ως μέλος της ορχήστρας. Ο Κώστας Πίκινος στην πραγματικότητα ονομαζόταν Κωνσταντίνος Ααρών και είχε γεννηθεί το 1894. Ο πατέρας του γεννήθηκε στο Φιλώτι. Σε αντίθεση με το επώνυμο Αρώνης που είναι πανελλαδικό, το Ααρών έλκει την καταγωγή του από το Φιλώτι. Πολλοί λίγοι σήμερα γνωρίζουν ότι ο Πίκινος ήταν στην καταγωγή Φιλωτίτης!
Η «Μπίρα του Πίκινου» ήταν κέντρο με ορχήστρα και βρισκόταν στην Αθήνα, στην περιοχή του Θησείου, στον αριθμό 26 της οδού Ακάμαντος. Ήταν την εποχή εκείνη ένας εξαιρετικά δημοφιλής νυκτερινός προορισμός με αξιόλογους μουσικούς. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Κώστα Ρούκουνα, το μοιραίο βράδυ τα άλλα μέλη της ορχήστρας ήταν ο Γιώργος Κερατζόπουλος στο βιολί, ο Κώστας Τζόβενος στο σαντούρι, ενώ παλαιότερα είχε περάσει από αυτή και ο βιολιστής ο Βαγγέλης ο Ναύτης. Ο ίδιος ο Πίκινος περιγράφεται από τον Ρούκουνα ως λεβεντάνθρωπος και ακέραιος χαρακτήρας, που δεν ανεχόταν παρεκτροπές μέσα στο κατάστημά του: «Τέτοιο άντρα είναι δύσκολο στα χρόνια μας να βρεις. Κουβαρντάς, μπεσαλής, παλικάρι και ας τον έφαγε ένας χαμένος, το έλεγε η ψυχή του. Εκεί να πούμε, περνούσανε οι μεγαλύτεροι νταήδες στην εποχή αυτή, μπροστά του σούζα… Τον έκλαψε ο κόσμος και ντουνιάς, οχτροί και φίλοι με μαύρο δάκρυ».
Σάββατο βράδυ, 27 Ιουνίου 1931. Όλα ξεκίνησαν από μια παρέα σοβατζήδων που μονοπωλούσε τις παραγγελίες προς την ορχήστρα. Όταν οι μουσικοί θέλησαν να κάνουν και αλλονών το κέφι, η εν λόγω παρέα άρχισε τα παράπονα με ουδόλως κόσμιο τρόπο. Σε κάποια φάση αναγκάστηκε να πάει ο ίδιος ο Πίκινος στο τραπέζι τους για να ηρεμήσει τα πνεύματα. Ενός ονόματι Χαζτίνα μάλιστα (του μετέπειτα δολοφόνου του) χρειάστηκε να του κρατήσει μέχρι το τέλος της βραδιάς τον σουγιά, που τον είχε ανοίξει σε κοινή θέα. Παρόλα αυτά τα προβλήματα συνεχίστηκαν και αργότερα κάποιος από αυτούς τους θαμώνες είπε μια βαριά κουβέντα στον 28άχρονο σαντουριέρη τον Κώστα Τζόβενο, χτυπώντας τον με ένα ποτήρι, και εκείνος ανταπέδωσε με αποτέλεσμα γενική σύρραξη.
Ο Πίκινος, με τη συνδρομή και άλλων θαμώνων, τους έβαλε να πληρώσουν και τους πέταξε έξω με συνοπτικές διαδικασίες. Όμως, ενώ όλα έδειχναν ότι το συμβάν είχε λήξει, έλαβε χώρα νέα αψιμαχία. Καθώς ο Πίκινος μπήκε στη μέση να καθαρίσει, δέχτηκε τη «μπαμπέσικη» μαχαιριά στην κοιλιακή χώρα από τον 25άχρονο Χατζίνα (Κ. Ευγενικό) στον οποίο μόλις είχε επιστρέψει τον σουγιά! Στο Δημοτικό Νοσοκομείο υπεβλήθη σε εγχείρηση, όμως λίγες μέρες αργότερα έσπασαν τα ράμματα και ο 37άχρονος Κώστας Ααρών πέθανε από τις επιπλοκές. Η κηδεία του μετατράπηκε σε ρεμπέτικη σύναξη, με επικεφαλής τον αδελφό του τον Δημήτρη (Μήτσο) Ααρών, γνωστό με το ψευδώνυμο «Κανείς». Ο Ρούκουνας, ο οποίος και σε άλλες περιπτώσεις έφτιαξε τραγούδια αναφερόμενα σε πραγματικά συμβάντα, έφτιαξε το 1934 το ομώνυμο τραγούδι για τον φίλο του Πικίνο (το οποίο ηχογραφήθηκε το 1935) μέσα από το οποίο εξυμνεί τον μακαρίτη και θρηνεί τον χαμό του. Το 1935 έγραψε ένα ακόμη τραγούδι με τίτλο «Η μπίρα του Πίκινου» στο οποίο έκανε αναφορές στις ένδοξες μέρες του μαγαζιού.
To κτίριο που στέγαζε την ταβέρνα στέγασε μια βιοτεχνία τη δεκαετία του ’50. Το 1957 χρησιμοποιήθηκε ο πάνω όροφος του κτιρίου για να γυριστούν κάποιες σκηνές της ταινίας «Το αμαξάκι» με τους Ορέστη Μακρή, Γεωργία Βασιλειάδου, Αντιγόνη Βαλάκου, Παντελή Ζερβό, Βασίλη Αυλωνίτη κ.α. Αργότερα το κτίριο έγινε τυπογραφείο και σήμερα είναι πάλι ταβέρνα. Ο Κώστας Ααρών που έμεινε στην ιστορία ως «Πίκινος» έζησε μόνο 37 χρόνια.
Δεν είχε κλείσει ακόμα τα σαράντα, και με τη συμπεριφορά και το ανάστημά του είχε καταφέρει να επιβληθεί στον υπόκοσμο και να κρατάει το μαγαζί του μακριά από σκοτωμούς και φασαρίες, φαινόμενο συνηθισμένο εκείνη την εποχή. Το μαγαζί του Πίκινου λόγω της φήμης που είχε αποκτήσει ήταν σχεδόν πάντα γεμάτο και η ορχήστρα δε σταματούσε να δέχεται παραγγελίες από τους θαμώνες για να παίξει τα τραγούδια τους, φυσικά έναντι αμοιβής. Ο Φιλωτίτης στην καταγωγή Κώστας Ααρών ή «Πίκινος» απέκτησε διαστάσεις μύθου, μέσα από το ομώνυμο ρεμπέτικο τραγούδι, που μιλάει για τη δολοφονία του μάγκα και ρεμπέτη της εποχής «Πίκινου».
Ο Πίκινος
Μες στο Θησείο βρε παιδιά στου Πίκινου τη μπίρα
τη γλέντησε όλος ο ντουνιάς Περαίας και Αθήνα.
Αμάν, άντρες γυναίκες λέγανε πάμε παιδιά να πιούμε
στου φίλου μας του Πίκινου και να ξημερωθούμε.
Λέγανε πα’ ν’ ακούσουμε σαντούρι το Γιαννάκη
και τραγούδια έμορφα από το Σαμιωτάκι.
Αμάν, τώρα καημένε Πίκινε ούτε μια παλιοτέντα
δεν έμεινε στη μπίρα σου για μια παλιοκουβέντα.
Ξύπνα καημένε Πίκινε από το μαύρο χώμα
κι έλα να δεις τους φίλους σου που σε θυμούνται ακόμα.
Αμάν, οι φίλοι σου ρε Πίκινε για σένα θρηνούνε
πως άδικα σε σκότωσαν και μέσα τους πονούνε.