Το “…And Justice for All” είναι το τέταρτο άλμπουμ όπου περιλαμβάνεται το τραγούδι “One” των Metallica, ένα ιδιαίτερο σντιπολεμικό τραγούδι.
Αν και η «Μουσική Χρονομηχανή» εστιάζει συνήθως σ’ ένα τραγούδι, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην γίνει ένα σχόλιο και για το εξώφυλλο του άλμπουμ, απόλυτα συνυφασμένο με το περιεχόμενο: Το άγαλμα της Θέμιδας με το σπαθί και τον ζυγό στο χέρι, δεμένο με σκοινιά που το τραβάνε, φαίνεται να χάνει την ισορροπία του. Ο ζυγός που δεν είναι άδειος, αλλά γεμάτος χαρτονομίσματα, ταλαντεύεται με αποτέλεσμα αυτά ν’ αρχίσουν να σκορπίζονται στο κενό. Ο τίτλος του δίσκου γραμμένος σαν γκράφιτι σε τοίχο ξεκινά, λες και η εικόνα ν’ αποτελεί μέρος κάποιας διήγησης που καταλήγει στο συμπέρασμα “…And Justice For All”.
To “One” διηγείται την ιστορία ενός στρατιώτη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, εμπνευσμένο από την αντιπολεμική νουβέλα “Johnny Got His Gun” του 1939 (Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του) του Dalton Trumbo, που το 1971 μεταφέρθηκε στο σινεμά σκηνοθετημένο από τον ίδιο τον συγγραφέα.
One/…And Justice For All/Metallica/1988
I can’t remember anything
Can’t tell if this is true or dream
Deep down inside I feel to scream
This terrible silence stops in me
Now that the war is through with me
I’m waking up, I cannot see
That there is not much left of me
Nothing is real but pain now
Hold my breath as I wish for death
Oh please God, wake me
Back in the womb it’s much too real
In pumps life that I must feel
But can’t look forward to reveal
Look to the time when I’ll live
Fed through the tube that sticks in me
Just like a wartime novelty
Tied to machines that make me be
Cut this life off from me
Hold my breath as I wish for death
Oh please God, wake me
Now the world is gone I’m just one
Oh God, help me hold my breath as I wish for death
Oh please God, help me
Darkness imprison me
All that I see
Absolute horror
I cannot live
I cannot die
Trapped in myself
Body my holding cell
Landmine has taken my sight
Taken my speech
Taken my hearing
Taken my arms
Taken my legs
Taken my soul
Left me with life in hell
Ο Τζόνι Μπόναμ, στρατιώτης, ξυπνά σ’ ένα νοσοκομείο. Δεν μπορεί να μιλήσει, ούτε να κινηθεί. Μια νάρκη του κατέστρεψε τα άκρα, το σώμα, ακόμα και το πρόσωπο, δεν μπορεί ν’ ακούσει, να μυρίσει, να δει, ούτε καν να γευτεί. Μπορεί μονάχα να σκέφτεται. Να έχει συναίσθηση ο ίδιος του εαυτού του, να θυμάται τη ζωή του, ένας εγκέφαλος κλεισμένος μέσα σ’ ένα διαλυμένο σώμα, που προσεύχεται να πεθάνει.
Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας είναι τα σήματα Μορς με τα οποία ζητά να τον σκοτώσουν για να λυτρωθεί, τα οποία αρχικά οι στρατιωτικοί γιατροί και άλλοι βαθμοφόροι θεωρούν πως είναι σπασμοί λόγω της κατάστασής του.
Οι Metallica όταν έγραφαν το άλμπουμ προσπαθούσαν να ξεπεράσουν την απώλεια του μπασίστα τους Cliff Burton που σκοτώθηκε το 1986 σε τροχαίο δυστύχημα στην Σουηδία.
Το κλίμα ήταν βαρύ και οι ηχογραφήσεις δεν πήγαιναν καλά, με αποτέλεσμα ν’ αλλάξουν παραγωγό, μέχρι να καταλήξουν στον Flemming Rasmusen με τον οποίο είχαν συνεργαστεί στα δυο προηγούμενα άλμπουμ.
Τον Αύγουστο του του 1988 το άλμπουμ κυκλοφόρησε και έφτασε την 6η θέση στα Αμερικάνικα charts, ενώ στα Βρετανικά έφτασε μέχρι και την 4η θέση.
Το video clip του “One” κυκλοφόρησε 5 μήνες αργότερα και είναι το πρώτο του συγκροτήματος. Η αργοπορία οφείλεται στο γεγονός πως έψαχναν κάτι έξω απ’ τα συνηθισμένα.
Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας περιοδείας τους οι Metallica είδαν την ταινία “Johnny Got His Gun” και αποφάσισαν πως σκηνές της, θα μπορούσαν να «ντύσουν» με εικόνα το “One”.
Οι ίδιοι παίζουν σε μια άδεια αποθήκη στο L.A. ο σκηνοθέτης Bill Pope βιντεοσκοπεί, ενώ ο Michael Solomon, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας το μοντάζ φτιάχνοντας ένα ασπρόμαυρο video clip, που εκφράζει τον αντιπολεμικό του χαρακτήρα με σκηνές από την ταινία.
Το αποτέλεσμα υποβλητικό, βαρύ και δυσάρεστο, οι σκηνές από την ταινία, οι διάλογοι, οι ήχοι, οι ψίθυροι, όλα συνηγορούν σε ένα αποτέλεσμα που ενδυναμώνει το τραγούδι και το μήνυμα του.
Αν σκεφτεί κανείς την εποχή που προβλήθηκε, καταλαβαίνει πως ούτε συνηθισμένο ήταν, ούτε κάτι αναμενόμενο. Μάλιστα ο ντράμερ των Metallica, Lars Ulrich, είχε δηλώσει τη βραδιά προβολής του στο MTV πως «δεν είναι και το πιο χαρούμενο βίντεο που θα δείτε, σίγουρα όμως προκαλεί συγκίνηση».
Η πρώτη προβολή στο MTV το 1989, θα προκαλέσει ανάμικτα συναισθήματα, αλλά και μεγάλη επιτυχία.
Το 1989 το τραγούδι είναι υποψήφιο στην κατηγορία Hard Rock/Metal Performance, βραβείο που θα δινόταν για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά, ωστόσο το βραβείο κέρδισαν τελικά οι Jethro Tull.
Το 1990 κέρδισε στην κατηγορία Best Metal Performance, ενώ το 1999 ηχογραφήθηκε με τη συμφωνική ορχήστρα του San Francisco.
Η χρήση των σκηνών της ταινίας που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα υποχρέωσαν το συγκρότημα να καταβάλει ένα ποσό, για όσο χρονικό διάστημα προβάλλονταν το video clip, κάτι που οδήγησε τελικά τους Metallica, να αγοράσουν τα δικαιώματα της ταινίας.
Θεωρείται δε ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του συγκροτήματος κι αυτό που έχει παιχτεί περισσότερο σε συναυλίες.
Καλή (;) εβδομάδα.