Ούτε Αντιγόνη, ούτε Χριστός

Ειρήνη Προμπονά

απο Cyclades Open

Σε μια νησίδα του Έβρου, ένα μικρό παιδί, η Μαρία, παραμένει άταφο 5 μέρες τώρα. Πέθανε γιατί το τσίμπησε σκορπιός. Η 9 ετών αδερφή της τσιμπημένη κι αυτή από σκορπιό χαροπαλεύει. Η μητέρα κρατάει το νεκρό παιδί της μέσα στο νερό για να εμποδίσει τη σήψη. Ήταν όντως το δηλητήριο του σκορπιού αυτό που τη σκότωσε ή κάτι πιο ισχυρό;

Άταφος νεκρός και μάλιστα παιδί, εν καιρώ ειρήνης ( ; )

40 άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι από τα μέσα Ιουλίου σε νησίδα του Έβρου.

Πρόσφυγες που πέρασαν να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή, μα για τις επίσημες αρχές των δυο κρατών είναι εν δυνάμει δολοφόνοι, κλέφτες, τρομοκράτες, κακοποιά στοιχεία. «Εγκληματίες» συλλήβδην θα τους πούμε όλους, όπως και άλλους που δεν είναι πρόσφυγες, ούτε μετανάστες, αλλά απλώς δεν μοιάζουν με εμάς. Δε λειτουργούν όπως εμείς. Ενοχλούν την τάξη και την ισορροπία, όπως την αντιλαμβάνονται, ποιοι αλήθεια;

Αν η νησίδα δεν είχε πάνω πρόσφυγες και κάποιος τη διεκδικούσε ως σύνορο, θα γινόταν σφαγή για την κυριαρχία και πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων. Τώρα η νησίδα δεν είναι κανενός.

Αμνησία, απανθρωπιά και υποκρισία.

Στα σόσιαλ συμψηφισμοί. «Ναι, αλλά για εκείνον που βίασε, σκότωσε, έκλεψε κλπ, δεν λέτε τίποτα…για τους Τούρκους που κάνουν αυτό ή εκείνο δε λέτε τίποτα. Για τους Έλληνες που πεινάνε δε λέτε τίποτα» και οι διαξιφισμοί συνεχίζονται.

Λες και για να μιλήσεις για κάτι που συμβαίνει τώρα, πρέπει να ξεκινήσεις με συγκεκριμένο πρόλογο, για να είναι ευχαριστημένοι, ποιοι αλήθεια; Και για ποιο λόγο πρέπει κάθε περιστατικό να συνδέεται με όποιον-α εγκλημάτισε στο παρελθόν και να βαρύνει αυτό που συμβαίνει τώρα; Γιατί a priori να σχετίζεται ο,τι συμβαίνει τώρα με όλα τα υπόλοιπα;

Ας μην γελιόμαστε. Όπως κι αν ξεκινήσεις να μιλάς γι’ αυτό το θέμα η συζήτηση θα καταλήξει “αν τους θες να τους πάρεις σπίτι σου”.

Γιατί να μην συνδεθεί, εξ ίσου, το θέμα με εκείνους που εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο και μέχρι θανάτου αυτούς τους ανθρώπους, ανθρώπους χωρίς δικαιώματα, όταν θα φτάσουν στη χώρα σωσμένοι από ναυάγια; Αυτοί δεν είναι εγκληματίες;

Η επικίνδυνη αίσθηση να νιώθεις ανώτερος μεσ’ τη μιζέρια σου από κάποιον άλλο που είναι χειρότερα από σένα, επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις στον μέλλον, όχι μόνο για τους άλλους, αλλά και για σένα τον ίδιο. Γεμάτη η Ιστορία με γεγονότα, μόνο που στο συγκεκριμένο μάθημα φαίνεται πως ήταν η ώρα της κοπάνας.

Γύρω μας πόλεμοι, σφαγές, φτώχια και πείνα που πλησιάζει και στα λημέρια μας. Και κανείς δεν αναρωτιέται, τι θα συμβεί στον ίδιο αύριο, αν θα βρεθεί πρόσφυγας σε κάποια νησίδα, αν θα κρατά άταφο το παιδί του ή αν θα πεινά και θα στενάζει.

Γεμίσαμε από οπαδούς και φανάρι δεν βρίσκεται να βρούμε τον άνθρωπο και την ανθρωπιά μέσα μας. Υπολογίζοντας τα πάντα, τη δράση και την αντίδραση που θα έχουν κι αυτό μεροληπτώντας. Ζυγαριές ξεχαρβαλωμένες, για ποιους ζυγίζουν τη ζωή αυτών, τη δική μου και τη δική σου;

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά…έχουν θανάσιμες απαντήσεις κι ο ζόφος είναι το κύριο περιεχόμενό τους.

Αύριο θα προσευχηθούμε στη μεγάλη γιορτή της Παναγίας. Όπως νιώθει ο καθένας. Θα γιορτάσουμε Μαρίες και Μάριους και θ’ ανταλλάξουμε ευχές.

Μα για τις μικρές Μαρίες αυτού του κόσμου, ούτε Αντιγόνη, ούτε Χριστός δεν θα υπάρξει. Μονάχα γράμματα και στατιστικά στοιχεία…μέχρι να θυμηθούμε οι άνθρωποι ποιο είναι το ανάστημά μας τόσο καλά, που να μην βολευόμαστε άλλο με το μπόι μας.

📸engin akyurt/Unsplash

Δείτε επίσης