Μεγαλωμένη στη Νάξο και με γονείς αγρότες-κτηνοτρόφους έχω την καταπληκτική τύχη να γνωρίζω από παιδί την καλλιέργεια της γης.
Οι διακοπές μου ήταν πάντα συνυφασμένες με την φροντίδα των ζώων και φυσικά με την φροντίδα των μπαξέδων, αφού ο,τιδήποτε άλλο, πλην της θάλασσας το καλοκαίρι και του παιχνιδιού, μου φαινόταν βαρετό.
Η καλλιέργεια της πατάτας για μένα είναι βίωμα από την σπορά και το μεγάλωμά της, μέχρι τη συγκομιδή της.
Και πάλι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έχει δει τις πιο παλιές εικόνες σποράς και συγκομιδής με το μουλάρι και όχι με το τρακτέρ, τη σπορά αυλάκι το αυλάκι, το πολύ πρωινό ξύπνημα το καλοκαίρι για να τις μαζέψουμε και να μην ‘βράσουν’ απ’ τη ζέστη μέσα στο χωράφι, το σώριασμα, το τσουβάλιασμα και τελικά την πώληση στην Ένωση, όπου τα χρήματα που θα έπαιρνε κάθε οικογένεια αποτελούσαν και το βασικό της εισόδημα για να ζήσει ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του.
Κάθε ποικιλία πατάτας και άλλη γεύση, άλλη συμπεριφορά στο μαγείρεμα, στο τηγάνισμα.
Αν για τους περισσότερους οι τηγανητές πατάτες είναι ένα αγαπημένο και απλό πιάτο, για μένα είναι σαν να κοινωνώ ολόκληρη την αγροτική ιστορία του νησιού και της οικογένειάς μου.
Και φυσικά όταν μιλάμε για πατάτες, μιλάμε πάντα για τις αντικειμενικά ξακουστές πατάτες Νάξου!
Και λέω «αντικειμενικά», όχι για να εξωραϊσω τον τοπικισμό που μπορεί, ενδεχομένως, να μου χρεώσει κάποιος ούσα Αξώτισσα, αλλά γιατί όντως αντικειμενικά πρόκειται για τις νοστιμότερες πατάτες.
Διαβάζοντας, για παράδειγμα, στο greekgastronomyguide.gr θα βρεί κανείς τις πληροφορίες που χρειάζεται για να καταλάβει πως, μόνο τυχαίο δεν είναι πως η Νάξος το 1950 επιλέχθηκε «ως κέντρο καλλιέργειας και παραγωγής κρατικού πατατοσπόρου», αφού οι κλιματολογικές συνθήκες και η σύσταση του εδάφους την έκαναν ξακουστή πανελλαδικά ως την απόλυτη πατάτα- την πατάτα-είδωλο!
Τα πολλά λόγια, δεν ξέρω κάθε πότε, είναι φτώχια, αλλά ένα γουργούρισμα στο στομάχι το νιώθω και δεν ξέρω αν το προκαλεί ο έρωτας για τις πατάτες ή το γεγονός πως πείνασα λίγο, εξ αιτίας τους.
Στο σπίτι μας λοιπόν δεκαετίες τώρα φτιάχνουμε τηγανητές πατάτες μ’ έναν διαφορετικό τρόπο απ’ τον συνηθισμένο.
Δεν ξέρω αν είναι διαδεδομένος ο τρόπος αυτός στο νησί ή αν κάποιος από λάθος ή από ..έμπνευση το έκανε πρώτος στην δική μου οικογένεια, όποιος και να το έκανε όμως, έκανε μεγάλη ζημιά!
Εχω ρωτήσει αρκετούς Ναξιώτες, ωστόσο όλοι εκφράζουν απορία για την ύπαρξη της συγκεκριμένης συνταγής, καθώς δηλώνουν άγνοια για την ύπαρξή της.
Πάμε στο προκείμενο που δεν έχει πολλά κόλπα, αλλά μια μονάχα προσθήκη: Το κρασί!
-Παίρνετε λοιπόν τις αγαπημένες σας πατάτες Νάξου. Προτίμηση δική μου ήταν και παραμένει η ποικιλία Spunta, με τον ‘αεροδυναμικό’ σχεδιασμό της και την εξαιρετική νοστιμιά της, ειδικά στο τηγάνι.
-Τις καθαρίζετε-όπως συνήθως-, τις κόβετε, όχι πολύ λεπτές ώστε να έχουν «ψωμί», σαν να λέμε «κυδωνάτες» που για μας εδώ είναι και ο παραδοσιακός τρόπος κοπής.
-Τις τηγανίζετε κανονικά, όπως κάνετε συνήθως, σε καλαμποκέλαιο που είναι πιο ελαφρύ ή και ελαιόλαδο που είναι πιο ανθεκτικό στις θερμοκρασίες, όχι όμως να τις ξεροψήσετε, να έχουν ψύχα. Δεν αλλάζετε κάτι απ’ τον τρόπο που το κάνετε συνήθως, απλώς μην τις κάνετε «κόκκαλο».
-Αφού τις βγάλετε από το τηγάνι, τη φριτέζα, όπου τέλος πάντων τις τηγανίζετε και έχοντας αφήσει το μάτι της κουζίνας ανοικτό, βγάζετε το λάδι με προσοχή σε πυρίμαχο ή μεταλλικό σκεύος.
-Σκουπίζετε με απορροφητικό χαρτί το τηγάνι, το τοποθετείτε ξανά στο μάτι ρίχνοντας μια κουταλιά της σούπας φρέσκο λάδι (όχι το τηγανισμένο), άντε το πολύ μιάμιση!
-Ρίχνετε τις πατάτες ξανά στο τηγάνι, τις αλατίζετε, ρίχνετε λίγο πιπέρι και ρίγανη, και ανακατεύετε προσεκτικά.
-Τελειώσατε; Πολύ ωραία! Εκεί δεξιά στον πάγκο έχει ένα ποτηράκι του κρασιού, απ’ αυτά τα απλά της ταβέρνας, το βλέπετε;
Πολύ ωραία! Το γεμίζετε με ξηρό λευκό κρασί (μπορείτε να το έχετε κι από πριν έτοιμο) και όπως οι πατατούλες έχουν κάψει στο τηγάνι, τις περιχύνετε με το κρασί. Ατμός πολύς σηκώνεται και η μυρωδιά του είναι υπέροχη; Αυτό ακριβώς θέλουμε, αλλά μη μου ξεχνιέστε, καπακώστε σχεδόν αμέσως το τηγάνι με ένα καπάκι κατσαρόλας, για να μείνουν μέσα τα αρώματα!
-Ξεκαπακώνετε, ανακατεύετε μυρίζετε την ευωδία που αναδίδουν οι πατατούλες στο τηγάνι και σερβίρετε!
Οι πατάτες με το κρασί μαλακώνουν και αποκτούν υπέροχη γεύση.
Tip
-Προσθέστε εκτός από το ποτηράκι με το κρασί και μισό ποτηράκι κρασιού χυμό ντομάτας φρέσκιας (σουρωμένο) ή κονσέρβας και αμέσως έχετε κοκκινιστές τηγανητές πατάτες (όπως αυτές τις φωτογραφίας) σβησμένες με κρασί!
-Το κρασί αν είναι χωριάτικο και όχι εμφιαλωμένο, χύμα που λένε αλλά καλό, το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο, ωστόσο και με εμφιαλωμένο μια χαρά γίνονται, φτάνει να είναι λευκό ή να κοκκινίζει ελαφρά. Μη μου αγχώνεστε!
-Προσέχουμε τη θερμοκρασία στο μάτι, αναλόγως με το πόσο δυνατή είναι η κουζίνα μας. Αν υποθέσουμε πως το μάτι ξεκινά από το 1 και φτάνει μέχρι το 3, επιλέξτε το 2,5 όσο κρατά η προετοιμασία σβησίματος για να μην κάψετε τις πατατούλες, αλλά βεβαιωθείτε πως η θερμοκρασία είναι αρκετή ώστε να τσιρτσιριστούν μόλις πέσει το κρασί!
Χμμμμ…και πως να βαφτίσουμε το πιάτο; Κανονικά είναι «Πατάτες σβησμένες με κρασί» αλλά εμείς για λόγους μάρκετινγκ (αυτό θα μας καταστρέψει) να τις πούμε «Μεθυσμένες τηγανητές πατάτες»;
Καλό ακούγεται…ακόμα καλύτερο όμως είναι όταν τρώγεται και ακούγονται αναστεναγμοί απόλαυσης!
Βουρ στην κουζίνα λοιπόν και καλή σας όρεξη αδέρφια!
Υ.Γ.
Ζητώ συγγνώμη που δεν έβγαλα περισσότερες φωτογραφίες το πιάτο, αλλά πεινούσα!
Φωτογραφίες από το πεδίο…οικογενειακό άλμπουμ