Το πρώτο που θυμάται κανείς όταν κάποιος αναφέρει την ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» είναι την «επική» ατάκα «Στάσου μύγδαλα!» που φωνάζει ο Γιάννης Βόγλης ως βοσκός κυνηγώντας την κατατρομαγμένη Αν Λόμπεργκ.
Παραδόξως, διαφεύγει της προσοχής μας μια ακόμα ατάκα από την ίδια σκηνή «Μην τρέχεις… να σου ‘πεσε κι η βούρτσα!», αλλά το θέμα μας δεν είναι οι ατάκες, αλλά η υπέροχη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, ο οποίος σήμερα μπαίνει στα 83 του χρόνια, έχοντας μας χαρίσει υπέροχες μελωδίες σε διαφορετικά είδη μουσικής.
Ένα πρωινό η Παναγιά μου
θα ‘ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά.
Πέλαγο κρυφό τα όνειρά μου
κι έστειλες εσύ βάρκα με πανί.
Πόσο σ’ αγαπώ κανείς δεν ξέρει
κι αν θα μ’ αγαπάς, μικρό μου ταίρι
καλοκαιρινό, σ’ αγαπώ.
Θα σταθείς ψηλά στο παραθύρι
πάνω στα μαλλιά άστρα του νοτιά.
Έχει η Παναγιά καραβοκύρη
να μας πάει μακριά, πέρα απ’ τη στεριά.
Πόσο σ’ αγαπώ κανείς δεν ξέρει
κι αν θα μ’ αγαπάς, μικρό μου ταίρι
καλοκαιρινό, σ’ αγαπώ.
Η ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» του 1968 είναι βασισμένη σε σενάριο του σπουδαίου Ιάκωβου Καμπανέλλη, η σκηνοθεσία είναι του Βασίλη Γεωργιάδη και η τοποθεσία των γυρισμάτων είναι το Μπατσί της Άνδρου, νησί απ’ το οποίο έλκει την καταγωγή του ο Γιάννης Βόγλης, πρωταγωνιστής της ταινίας. Συμπρωταγωνίστριά του στην ταινία η Αμερικανίδα (Σουηδικής καταγωγής) Αν Λόμπεργκ.
Δεύτερο location γυρισμάτων είναι η Σαλαμίνα, μιας και η ταινία έχει κι αυτή τη δική της ιστορία για το πως ξεκίνησε και πως τελικά κατέληξε στη μορφή που την γνωρίσαμε.
Η ταινία ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Σφαίρα ξένης ταινίας 1969 από την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Χόλυγουντ, ενώ έχει κερδίσει 4 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1968 (καλύτερης καλλιτεχνικής ταινίας, μουσικής, β’ ανδρικού ρόλου και ειδική μνεία β’ ανδρικού ρόλου) και χρυσό βραβείο στο Φεστιβάλ Μεσογειακού Κινηματογράφου Ραμπάτ στο Μαρόκο το 1969, ενώ τα πήξγε πολύ καλά και εισπρακτικά όταν προβλήθηκε στον κινηματογράφο.
Ο Σταύρος Ξαρχάκος έχοντας ήδη συνεργαστεί με τον Βασίλη Γεωργιάδη στα «Κόκκινα Φανάρια», έγραψε τη μουσική για την ταινία.
Το τραγούδι «Ένα πρωινό (Άνναμπελ)» σε στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου ερμηνεύει η αλησμόνητη Μαρία Δημητριάδη, που τότε βρισκόταν στο ξεκίνημα της καριέρας της. Η Δημητριάδη ήταν μόλις 17 ετών όταν ερμήνευσε το τραγούδι της ταινίας, πήγε στο στούντιο κρυφά από τους γονείς της για να το γράψει, γι’ αυτό και στην πρώτη έκδοση του δίσκου δεν αναφέρονταν με το επίθετό της, αλλά μόνο με το μικρό της όνομα, όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης Αντώνης Μποσκοϊτης.
Ο Γιάννης Μπακογιανόπουλος, κριτικός κινηματογράφου έγραψε για την ταινία:
Το φιλμ «Κορίτσια στον ήλιο» αδικείται αν «περιχαρακωθεί» στο είδος ελαφρά ρομαντική κομεντί σε τουριστικό πλαίσιο, με όμορφο ξένο κορίτσι, «βαρβάτο» βοσκό και ωραίες εικόνες της ελληνικής υπαίθρου.
Η κεντρική ιδέα είναι πραγματικά απλή και θα κινδύνευε να περιπέσει σε γραφικότητα. Όμως το σενάριο ανέλαβε ο καλύτερος Έλληνας σεναριογράφος Ιάκωβος Καμπανέλλης. Ίσως θυμήθηκε τη μεγάλη επιτυχία του, την «Αρπαγή της Περσεφόνης».
Ένα ειδύλλιο αθώων ανθρώπων, μέσα σ’ ένα «ανέγγιχτο» τοπίο, με «οδηγό» το απολλώνιο φως. Άκρα η αντίθεση: Κορίτσι βορινό, ολόλευκο, ξανθό, σαν ζαλισμένο από Ελλάδα, με το κοντό φουστάνι της διακοσμημένο με μαιάνδρους.
Ο βοσκός «πυκνοντυμένος» μέσα στην κάπα του κατακαλόκαιρο, με μια ομπρέλα στο χέρι. Πώς μπορεί να ξεκινήσει μια συνάντηση; Με απόλυτη παρεξήγηση. Η προσφορά εκλαμβάνεται ως απειλή, το πλησίασμα ως επίθεση. Ο Καμπανέλλης επεξεργάζεται την παρεξήγηση ως τη μικρή «περιρρέουσα» κοινωνία. Το αόρατο νήμα πλέκεται. Και ύστερα μια ολόκληρη νύχτα προσέγγισης, η έλξη των αντιθέτων, ο έρωτας στα μάτια, όλα εδώθε από τη γραμμή του αισθησιασμού.
Ο Γεωργιάδης είναι ρεαλιστής σκηνοθέτης, βλέπει το σωστό πλαίσιο που ζωντανεύει αυτό το σχήμα, καθοδηγεί τους ρυθμούς και τους ηθοποιούς του, που ενσάρκωσαν εξαιρετικά το παράταιρο δίδυμο, την κεντρομόλο κίνηση της ερωτικής έλξης.
Με τη βοήθεια της μουσικής του Σταύρου Ξαρχάκου και της σπουδαίας φωτογραφίας του Νίκου Γαρδέλη, ο Γεωργιάδης «χτίζει» σιγά, σιγά την απλή και ευγενική ταινία του. Κομεντί, αλλά με δραματικά ψήγματα, ηθογραφική και ρομαντική αλλά με ειλικρινά συγκροτημένο συναίσθημα, καλοκαιρινή αλλά με αληθινά στοιχεία πολιτισμικής σύγκρουσης βορρά και νότου. Χιούμορ που σκεπάζει δημιουργικά την αισθηματική συγκίνηση, το ανέφικτο του έρωτα.