Θα ήταν 1997 ή 1998 αν θυμάμαι καλά. Ρεπόρτερ στο Mega ήμουν τότε. Κι ένα από τα θέματα που έκανα για το κανάλι και θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου ήταν αυτό για το “πρώτο λεωφορείο”. Ένα μικρό αφιέρωμα στον κόσμο του μεροκάματου που νύχτα ακόμα περιμένει σε μια παγωμένη στάση το πρώτο λεωφορείο για τη δουλειά. Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν μπήκα στο μοντάζ σιγομουρμούριζα συνέχεια μέσα από τα χείλη μου τα στιχάκια του Αλκαίου στην μελωδία του Μαυρουδή. Τόλμησα και έβαλα το “Πρωινό Τσιγάρο” χαλί στην ιστορία του πρώτου λεωφορείου και έτσι αυτή την μικρή ιστορία την αγάπησα όσο καμία άλλη:
«Άραγε, τι να μπορείς να ονειρευτείς αυτήν την ώρα με το κεφάλι σου γερμένο στον ώμο; Ίσως ένα μεροκάματο καλύτερο, ίσως ακόμα ένα δευτεριάτικο πρωινό που ο ήλιος θα σε βρει σ’ ένα ζεστό κρεβάτι να έχεις χάσει το λεωφορείο αλλά να μην σε νοιάζει».
.
.