Προβολές Κινηματογραφικής Λέσχης Νάξου: «Στην τύχη ο Μπαλταζάρ (Au Hasard Balthazar)» του Ρομπέρ Μπρεσόν

5

Σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη του Γαλλικού Ινστιτούτου, την Τετάρτη 24 Αυγούστου στις 9.30 μ.μ. στην αυλή του πολιτιστικού κέντρου Δήμου Νάξου (πρώην σχολή Ουρσουλινών) στο Κάστρο της Χώρας (λειτουργεί και ασανσέρ στην ανατολική πλευρά του Κάστρου, απ’ τη μεριά της Αγίας Κυριακής):

«Στην τύχη ο Μπαλταζάρ (Au Hasard Balthazar)» του Ρομπέρ Μπρεσόν

Γαλλία, 1966
Σενάριο, Σκηνοθεσία: Ρομπέρ Μπρεσόν 

Μουσική: Ζαν Βινέρ 

Φωτογραφία:  Ζισλέν Κλοκέ 

Πρωταγωνιστούν: Αν Βιαζέμσκι, Φρανσουά Λαφάρζ, Ναταλί Ζουαγιό, Φιλίπ Ασελάν, Γουόλτερ Γκριν 

Διάρκεια: 95΄

Το «Στην τύ­χη ο Μπαλ­τά­ζαρ» (1966), εί­ναι η ιστο­ρία ενός γαϊ­δα­ρά­κου. Από όταν ήταν μι­κρός, τό­τε που τον αγα­πού­σαν και τον φρό­ντι­ζαν τα παι­διά του αφε­ντι­κού του, μέ­χρι που με­γά­λω­σε και ανα­γκά­στη­κε να γνω­ρί­σει το σκλη­ρό πρό­σω­πο του κό­σμου -και των αν­θρώ­πων. Τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο, τί­πο­τα λι­γό­τε­ρο. Κι όμως, εν­δέ­χε­ται να μην έχει γυ­ρι­στεί ται­νία πιο κα­τα­νυ­κτι­κή από κα­τα­βο­λής σι­νε­μά. Κά­ποιος έγρα­ψε πως αυ­τό το φιλμ, εμπε­ριέ­χει σε μιά­μι­ση ώρα όλη την ιστο­ρία του κό­σμου. Μπο­ρεί να εί­ναι κι έτσι.

Με­τά από μια ευ­τυ­χι­σμέ­νη, ξέ­γνοια­στη «παι­δι­κή ηλι­κία», όπου υπήρ­ξε αντι­κεί­με­νο της τρυ­φε­ρής αγά­πης και στορ­γής ενός μι­κρού κο­ρι­τσιού, ο Μπαλ­τα­ζάρ ει­σά­γε­ται στο ανε­λέ­η­το σύ­μπαν της ερ­γα­σί­ας. Οι άν­θρω­ποι τον χρη­σι­μο­ποιούν για τις δου­λειές τους, τον κα­κο­με­τα­χει­ρί­ζο­νται, τον χτυ­πούν. Ο Μπαλ­τα­ζάρ αντέ­χει, υπο­μέ­νει. Αυ­τό εί­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νος να κά­νει από τη φύ­ση του. Αλ­λά­ζει ιδιο­κτή­τες συ­νε­χώς, το μό­νο που πα­ρα­μέ­νει ίδιο εί­ναι η σκλη­ρό­τη­τα με την οποία τον αντι­με­τω­πί­ζουν. Δεν έχει δι­καί­ω­μα να ελ­πί­ζει σε κά­τι κα­λύ­τε­ρο. Να, όμως, που σαν από ένα ξαφ­νι­κό θαύ­μα, το κο­ρι­τσά­κι που κά­πο­τε τον φρό­ντι­ζε, ξα­να­βρί­σκε­ται στο δρό­μο του. Νέα κο­πέ­λα πια, τον αγκα­λιά­ζει, χαϊ­δεύ­ει το κε­φά­λι του, τον παίρ­νει και πά­λι κο­ντά της και προ­σπα­θεί να μοι­ρα­στεί το φορ­τίο του. Τον στο­λί­ζει με λου­λού­δια, με βά­για, για­τί διαι­σθά­νε­ται ότι ο Μπαλ­τά­ζαρ έχει κά­τι από τον Χρι­στό (θα υπο­φέ­ρει κι αυ­τός από τις αμαρ­τί­ες των άλ­λων: τη βία και το Κα­κό αυ­τού του κό­σμου, θα το με­τα­φέ­ρει στην πλά­τη του αγόγ­γυ­στα, με στω­ι­κή απα­ντο­χή). H κα­λο­σύ­νη της, για μια στιγ­μή τον απαλ­λάσ­σει απ’ αυ­τό το ακάν­θι­νο στε­φά­νι βα­σά­νων που του φό­ρε­σαν οι άν­θρω­ποι.

Οι ευ­τυ­χι­σμέ­νες αυ­τές μέ­ρες, όμως, δεν θα κρα­τή­σουν πο­λύ. Το πε­πρω­μέ­νο τους, τό­σο της κο­πέ­λας όσο και του Μπαλ­τά­ζαρ, εί­ναι να μαρ­τυ­ρή­σουν μέ­σα σε έναν κό­σμο που δεν ξέ­ρει να αγα­πά. 

Γιάννης Σμοΐλης, Χάρτης 27 – ΜΑΡΤΙΟΣ 2021