Οι συσκευασίες χρησιμοποιούνται από τα αρχαία χρόνια (σε άλλες μορφές βέβαια) ως ένα μέσο αποθήκευσης και μεταφοράς του φαγητού. Στο πέρασμα των αιώνων εξυπηρετεί κι άλλους σκοπούς όπως η ασφάλεια που παρέχεται στους καταναλωτές μέσα από τις ενδείξεις συστατικών, η εμπορική σκοπιμότητα που επιτυγχάνεται μέσα από ελκυστικές συσκευασίες, καθώς και οι μέθοδοι προστασίας που έχουν εξελιχθεί. Πλέον συσκευασίες μπορούν να διαφυλάξουν το προϊόν από το οξυγόνο προς αποφυγή της αλλοίωσης, από τα μικρόβια, από την θραύση αλλά και την ακτινοβολία. Αυτό σημαίνει πως κάθε συσκευασία έχει έναν συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης.
Για παράδειγμα τα μπουκάλια μπύρας είναι όλα φτιαγμένα από σκούρο γυαλί για να προστατεύουν το λυκίσκο από τον ήλιο. Ο λυκίσκος που είναι από τα βασικά συστατικά της μπύρας μαζί με το κριθάρι και τη μαγιά, όταν εκτεθεί σε ισχυρό φως, λαμβάνει χώρα μια αντίδραση φωτοξείδωσης, δημιουργώντας την ένωση 3-μεθυλ-2-βουτενο-1-θειόλη. Η ίδια ένωση δίνει στο skunk (είδος κάνναβης) την χαρακτηριστική έντονη μυρωδιά.
Επειδή λοιπόν η ένωση αυτή δίνει και στην μπύρα παρόμοια (ανεπιθύμητη) μυρωδιά, οι ζυθοποιοί ονόμασαν την έκθεση της μπύρας στο φως, skunking. Έτσι για να διαφυλάξουν τις μπύρες από αυτήν την ένωση, επέλεξαν το σκούρο καφέ ή πράσινο γυαλί για την αποθήκευση τους. Ο Chuck Skypeck, διευθυντής τεχνικών έργων ζυθοποιίας σε Ένωση ζυθοποιών, ο οποίος έχει δραστηριοποιηθεί στο χώρο της βιοτεχνικής ζυθοποιίας για 21 χρόνια, αναφέρει στο CNN πως την αιτία του skunking την ανακάλυψαν τη δεκαετία του 60’.
Όσον αφορά τα πατατάκια, ο αέρας που τοποθετείται στη συσκευασία γνωστός ως slack-fill, δεν είναι απλός αέρας αλλά άζωτο που εξυπηρετεί τόσο στην αποφυγή του πανιάσματος όσο και στην προστασία από τους κραδασμούς. Ο οργανισμός τροφίμων και φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) ορίζει το slack-fill ως τη “διαφορά μεταξύ της πραγματικής χωρητικότητας ενός δοχείου και του όγκου του προϊόντος που περιέχεται σε αυτό”. Αν και κάτι τέτοιο δεν είναι παράνομο, ωστόσο αρκετές φορές αυτό το “γέμισμα” έχει θεωρηθεί παραπλανητικό καθώς οι καταναλωτές δεν είναι σε θέση να δουν τον πραγματικό όγκο που καταλαμβάνει το προϊόν.
Ακόμα, το ωμό κρέας συνήθως διαθέτει ένα λευκό επίθεμα στο κάτω μέρος του, που εξυπηρετεί στην απορρόφηση βακτηρίων που θα μπορούσαν να είναι επικίνδυνα για την υγεία, ή θα μπορούσαν να διαρρεύσουν σε άλλες επιφάνειες μέσω των υγρών. Τα αλλαντικά όπως το μπέικον, συνήθως χρησιμοποιούν έναν αεροστεγή τρόπο αποθήκευσης, καθώς είναι ευαίσθητα στον αέρα και τα μικρόβια.
Η ξηρή τροφή για σκύλους χρησιμοποιεί χοντρές πλαστικές συνήθως συσκευασίες που διαφυλάσσουν τόσο από τα παράσιτα όσο και από το φως ώστε να διαρκούν έως και 1,5 χρόνο.
Η πίτσα από την άλλη, μεταφέρεται σε τετράγωνο κουτί και ο λόγος είναι καθαρά πρακτικός. Είναι πολύ φθηνότερη η μαζική παραγωγή τετράγωνων κουτιών από ότι στρογγυλών, καθώς απαιτούν ένα μόνο φύλλο χαρτόνι και στοιβάζονται και πιο εύκολα.
Κάποιες φορές ωστόσο, εκτός από τις πρακτικές σκοπιμότητες, ορισμένες συσκευασίες έχουν μια ιστορία να αφηγηθούν. Όπως η ετικέτα από το εκχύλισμα Angostura Bitters που χρησιμοποιείται σε ποτά και είναι μεγαλύτερη συγκριτικά με το μέγεθος του μπουκαλιού, κάτι που οφείλεται ουσιαστικά σε λάθος. Όταν οι δημιουργοί επανασχεδίασαν το συγκεκριμένο μπουκαλάκι, παρέλειψαν να προσαρμόσουν και την ετικέτα, ωστόσο επειδή τραβούσε το μάτι του καταναλωτή την άφησαν ίδια 100 χρόνια μετά.
Επίσης τα αυγά ήταν διαδεδομένα κυρίως παλαιότερα, σε συσκευασία των 12. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως μέχρι και το 1970 στην Αγγλία, ένα σελίνι ήταν 12 πέννες έτσι αφού το ένα αυγό έκανε μια πέννα, ήταν βολικό με ένα σελίνι να παίρνεις μια δωδεκάδα. Έπειτα άλλαξαν τα νομισματικά συστήματα, ωστόσο η δωδέκατα αυγών παρέμεινε για πολλές δεκαετίες.
Ομοίως η συσκευασία δημητριακών που αποτελείται από σακούλα μέσα σε κουτί, καθιερώθηκε από την Kellogg’s το 1924, όταν αρχικά χρησιμοποιούσε σακούλες από κερί, και επειδή ήταν αδύνατη η εκτύπωση σε αυτές, τοποθετήθηκαν μέσα σε κουτιά. Οι σακούλες φυσικά αργότερα έγιναν πλαστικές και η μέθοδος bag-in-box χρησιμοποιείται ως και σήμερα.