Κι ύστερα, ήρθε το σκάφανδρο. Μια επαναστατική τότε μέθοδος κατάδυσης. Όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Σύμη, το 1863, ο κόσμος χειροκροτούσε με χαρά. Ο δύτης με σκάφανδρο είχε τη δυνατότητα να παραμένει στο βυθό περισσότερη ώρα από ότι ένας γυμνός δύτης. Φέροντας πλήρη ενδυμασία (στολή, περικεφαλαία, χάλκινο θώρακα, παπούτσια, βαρίδια στο στήθος) ενώ μια χειροκίνητη αεραντλία με έμβολα έστελνε μέσω ενός σωλήνα, που ονομαζόταν μαρκούτσι, φυσικό αέρα στην περικεφαλαία.