Οδηγώντας χτες προς Αλυκό από Καστράκι ο ορίζοντας φαίνονταν διαφορετικός. Η εικοσάμετρη κεραία κινητής τηλεφωνίας που για περισσότερο από ένα μήνα δέσποζε πάνω απ’ τα σπίτια των κατοίκων στον οικισμό του Καστρακίου δεν υπήρχε πια. Το μάτι έβλεπε ανεμπόδιστα τον γαλάζιο ουρανό.
“Σαν ψέματα” μου λέει η κυρία Βάσω, “δεν το πιστεύω πως δεν υπάρχει πια!” συμπληρώνει γελώντας ανακουφισμένη.
Σήμερα οι κάτοικοι του οικισμού αποχαιρέτησαν και την τσιμεντένια βάση της…όχι και τόσο “μεταφερόμενης” κεραίας. Χρειάστηκε μια εβδομάδα εργασιών προκειμένου ο χώρος να ξαναγίνει όπως πριν την εμφάνισή της.
Για “μεταφερόμενη” το είχε το τσιμεντάκι της η κεραία πάντως….
Όταν ξεκινούσε ο αγώνας των κατοίκων εναντίον της “ετσιθελικής” τοποθέτησης της κεραίας, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την έκβασή του, παρ’ όλου που οι κάτοικοι ήταν αποφασισμένοι να φτάσουν πολύ μακριά για την απομάκρυνσή της. Για ένα πράγμα ήταν σίγουροι: πως χρειάζονταν επιμονή, υπομονή και διαρκής προσπάθεια ώστε ο στόχος να επιτευχθεί και πως αυτό θα έπαιρνε κάποιο καιρό, καθώς οι διαδικασίες είναι χρονοβόρες.
Τελικά χρειάστηκε λιγότερος καιρός απ’ όσον είχαν υπολογίσει κι αυτό ήταν πραγματικά ανέλπιστο. Μπορεί η κεραία να είχε τσιμεντένια θεμέλια και συρματόσχοινα για αντηρίδες βυθισμένα κι αυτά στο τσιμέντο, αλλά νομικά δεν πατούσε πουθενά, ήταν στον αέρα.
Γι’ αυτά έχουμε αναφερθεί εκτενώς σε προηγούμενα άρθρα. Στις μέρες μας και στην χώρα μας δεν παύει να εντυπωσιάζει ο τρόπος που μεγάλες εταιρίες ή επιχειρήσεις βρίσκουν πάντα τον τρόπο να …περάσει το δικό τους, αδιαφορώντας για νομικό πλαίσιο, κατοίκους, όχληση και καταπάτηση δικαιωμάτων των πολιτών. Δυστυχώς είμαστε η χώρα που έχει θεοποιήσει την επιχειρηματικότητα αφήνοντας της χώρο να εξαπλωθεί, τις περισσότερες φορές, χωρίς κανένα φρένο. Θεωρούμε a priori πως μια επιχείρηση δεν χρειάζεται να λαμβάνει υπ’ όψην της τους κατοίκους, τη γνώμη τους, την αισθητική, την υγεία, τον θόρυβο, την απαξίωση της περιουσίας τους, την καταστροφή του περιβάλλοντος ή την υποβάθμισή του. Το ζούμε στις παραλίες μας, στην επεκτασιμότητα των λεγόμενων επενδύσεων στρατηγικού χαρακτήρα-και λιγότερο στρατηγικού χαρακτήρα- θεωρώντας πως αυτές για να λειτουργήσουν θέλουν γη και ύδωρ, αλλιώς δεν λειτουργούν.
Επαφίεται όμως στους πολίτες να πουν “ΣΤΟΠ” σε κάθε πρακτική εταιρίας, επιχείρησης, ενίοτε και του ίδιου του κράτους οποιασδήποτε πρακτικής βλάπτει ουσιωδώς την ποιότητα ζωής τους και να προσπαθήσουν με άνισο αγώνα τις περισσότερες φορές να σταματήσουν αυτή την εξάπλωση εις βάρος τους. Είναι άλλωστε συνταγματικό δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση μας όπως ακριβώς αναφέρεται σ’ εκείνη την ξεχασμένη ακροτελεύτια διάταξη του συντάγματος που η ανάγνωσή της δεν φτάνει ποτέ στο βαθύ της νόημα, αλλά παραμένει στα ρηχά, χωρίς να εμβαθύνει στις κοινωνικές προεκτάσεις που έχει και πως αυτές μεταφράζονται καθημερινά μέσα από την στάση μας στην κοινωνία.
Ένα μήνα τώρα οι κάτοικοι στο Καστράκι πάλεψαν όλοι μαζί και κέρδισαν διεκδικώντας το αυτονόητο. Και δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα περισσότερο για όσα συνέβησαν αυτό το μήνα, όπου κάποια απ’ αυτά αγγίζουν τη σφαίρα του φανταστικού και του γελοίου, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων απέδειξε πως αναγνωρίζει τους λόγους της αντίδρασης των κατοίκων και το δίκαιο και στάθηκε αλληλέγγυα δίπλα τους από την πρώτη στιγμή.
Εδώ κάποτε ήταν μια κεραία 20 μέτρων….
Η κεραία έφυγε…πέρα από την απομάκρυνσή της οι κάτοικοι κέρδισαν κάτι εξαιρετικά πολύτιμο: την σύσφιξη του δεσμού μεταξύ τους.
Κι αυτό αποτελεί μια σπουδαία παρακαταθήκη για το μέλλον.
.
Διαβάστε ακόμα: