Σε μια εποχή που η κοινωνία δοκιμάζεται από τραύματα, διχασμούς και την ανάγκη για ενσυναίσθηση, η ευθύνη του δημοσιογράφου αποκτά βαρύνουσα σημασία. Το ΕΟΔ (Όργανο Δεοντολογίας) καταγράφει και επισημαίνει περιπτώσεις δημόσιου λόγου που παραβιάζουν τις αρχές της επαγγελματικής ηθικής, προκαλώντας το κοινό αίσθημα και υπονομεύοντας την αξιοπιστία του δημοσιογραφικού λειτουργήματος.
Τι αναφέρει η ανακοίνωση του Εποπτικού Οργάνου Δεοντολογίας σχετικά με την αποφυγή της χυδαιογραφίας
Μετά από καταγγελίες πολιτών, τηλεθεατών, αναγνωστών για έλλειψη ευαισθησίας και αντικειμενικότητας, που αντενδείκνυνται στις σημερινές συγκυρίες, στο ΕΟΔ καταγράφηκαν συγκεκριμένες περιπτώσεις συναδέλφων, που παραβιάζουν τη δημοσιογραφική δεοντολογία.
Η περίπτωση δημοσιογράφου που στη στήλη που υπογράφει, αναφέρεται με χυδαίο τρόπο σε «τσαντίρι του Πάνου Ρούτσι», χρεώνοντας όσους συμμετείχαν στις εκδηλώσεις υποστήριξης την κατηγορία της «αριστερής μπίχλας».
Επίσης, δημοσιογράφος τηλεοπτικού καναλιού, εκφράζεται υβριστικά σχεδόν καθημερινά για την παλαιστινιακή υπόθεση, υπερασπιζόμενος τις γενοκτονικές επιθέσεις της κυβέρνησης του Ισραήλ, ενώ άλλος αποκάλεσε σε τηλεοπτική εκπομπή «πατσαβούρα» τη σημαία του δοκιμαζόμενου λαού της Παλαιστίνης.
Εξάλλου, σε πάνελ διαλόγου, μεταξύ δημοσιογράφων, συνάδελφος αναφέρθηκε και αυτός σε «τσαντίρι του Πάνου Ρούτσι» και δεν απέσυρε την ύβρι σε σχετική παρατήρηση συναδέλφου στο ίδιο πάνελ.
Παρόμοιες επιθέσεις με στόχο τη δολοφονία χαρακτήρα, που έχουν καταγγελθεί και καταγγέλλονται συνεχώς στα Όργανα Δεοντολογίας, αφορούν την Μαρία Καρυστιανού, μητέρα ενός από τα θύματα των Τεμπών.
Το ΕΟΔ, για μια ακόμη φορά, επισημαίνει ότι οι δημοσιογράφοι σύμφωνα με το Καταστατικό και τον Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, οφείλουν να σέβονται και να δείχνουν ευαισθησία σε θέματα σημαντικά για την κοινωνία και να μην προκαλούν το κοινό αίσθημα με απαράδεκτες, υβριστικές και διχαστικές αναφορές.
Το ΕΟΔ, καλεί όλους τους δημοσιογράφους, να σεβαστούν το άρθρο 7, παρ. β’ των Αρχών Δεοντολογίας που αναφέρει: «Να αποφεύγει τη χυδαιογραφία, τη χυδαιολογία και τη γλωσσική βαρβαρότητα, τηρώντας ακόμη και στη σάτιρα και τη γελοιογραφία τους κανόνες της επαγγελματικής ηθικής και της κοινωνικής ευθύνης».