Σίγουρα ο χρόνος δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένος ειδικά όταν έχεις πολλά πράγματα να κάνεις. Ακόμα κι αν τα μαλλιά σου είναι ατίθασα, στο τέλος θα καταφέρεις να βρείς λύση. Θα καταφέρει ο Παντελής να κάνει με τα σιδεράκια, ότι έκανε και με τα μαλλιά-καρφάκια;
ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και μαζί τους πλησιάζουν και οι ετοιμασίες. Η Νία είναι πολύ χαρούμενη και αρχίζει να σκέφτεται τα δώρα που έχει να πάρει, όμως οι υπολογισμοί της δείχνουν πως θα τα βρεί σκούρα με την αγορά τους και πανικοβάλλεται! Τί θα κάνει η Νία;
Η αγαπημένη κουβέρτα η αναντικατάστατη!
Ο Μαθιός μεγαλώνει…και μεγαλώνει όμορφα…γιατί δεν ψήλωσε μονάχα το μπόι του, αλλά και το ανάστημά του. Ο Μαθιός “ψηλώνει” με ενσυναίσθηση, αγάπη και αλληλεγγύη για τους άλλους. Γιατί έχει αξία να μοιράζεσαι…γιατί κανείς δεν γίνεται να είναι ευτυχισμένος μόνος του…
Τί μπορεί αλήθεια να σκέφτονται δυο μικροί μαθητές όταν πλησιάζει η “ενημέρωση γονέων”; Τι μπορεί κάποια να τα κάνει πιο άτακτα ή ζαβολιάρικα από άλλα και γιατί οι εκπαιδευτικοί είναι εξαιρετικά σημαντικά πρόσωπα για γονείς και παιδιά; Ο Γιώργος κι η Μαρίνα κάνουν μια συζήτηση όπως μόνο τα μικρά παιδιά μπορούν….
Η γιαγιά απτόητη, έδεσε την κρεμμυδο-πολτο-πετσέτα με έναν επίδεσμο απαλά, στο πόδι του παιδιού της. «Στον καιρό τον δικό μου, πίσω, στο νησί μου» του έλεγε, «δεν υπήρχε πρόσβαση σε φάρμακα τον περισσότερο καιρό, κι όσο να πεις για γιατρό, έπρεπε να περιμένεις το τέλος του μηνός, που ερχόταν με το καράβι κι έμενε όλες κι όλες τρεις μέρες. Αν κάτι πάθαινες στο μεταξύ, είτε το γιάτρευες με βότανα είτε έπαιρνες το βαπόρι και πήγαινες σε άλλο νησί να βρεις την υγειά σου!»
Ο Χρήστος όμως είχε ήδη ξεκινήσει για τον καναπέ, όπου φανταζόταν ότι θα καθίσει να απολαύσει την αγαπημένη του σειρά πριν πέσει για ύπνο. Κι έκανε πως δεν άκουσε αυτό που του είπε η μαμά να κάνει. Όταν η μαμά το ξαναείπε, απάντησε ένα βαρύ και αργό «βαριέμαι…». Που έκανε το μπαμπά να βγει από τα ρούχα του.
Η Λίνα κοίταξε την τσάντα της. Με το ζόρι κούμπωσε το φερμουάρ. Ήταν τόσο γεμάτη που πια δεν έμοιαζε με σχολική τσάντα αλλά με βαρέλι – σαν εκείνο που έχει ο παππούς στο χωριό το κρασί του. «Σκέψου τώρα, όλα αυτά που γράφουν τα βιβλία μου, εγώ πρέπει να τα μάθω! Πώς γίνεται αυτό; Είμαι σίγουρη ότι είναι πολύ δύσκολο, πιο δύσκολο κι από το να τα κουβαλάω κάθε μέρα!»
Μία μέρα, που ο Κίμωνας με τη Χρυσάνθη, έτρωγαν με βουλιμία το μπιφτέκι τους, ο Αλέξανδρος, ένα από τα «δευτεράκια» καθόταν δίπλα τους και με την ίδια βουλιμία μασούσε μια φέτα ψωμί…. Σκέτη.
Η Στέλλα τώρα πιστεύει πως ο κύριος Μάνθος θέλει να την πειράξει ή ότι άρχισε να τρελαίνεται λιγάκι – είναι και μεγαλούτσικος στα χρόνια. Γιατί, διαφορετικά, ποιος λογικός άνθρωπος θα σκεφτόταν πως ένα καναρίνι προσπαθεί να μιλήσει με την αφεντικίνα του; Μα, το κοριτσάκι έχει καλή ανατροφή και δεν λέει φωναχτά αυτά που σκέπτεται, παρά τον κοιτά χαμογελαστή.