Οι άνθρωποι έχουμε διαχρονικά την ικανότητα της απληστίας, ενώ τα άγρια ζώα έχουν την ικανότητα να επιβιώνουν. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις των ανθρώπων που αντιστέκονται στην απληστία κάθε μορφής και ο γράφων δεν ανήκει σε αυτές. Υπολογίζω πως είμαι δύο φορές πιο άπληστος από τους γονείς μου και ίσως τέσσερις από τους παππούδες μου. Συσσωρεύουμε πλούτο και στρέφουμε την πλάτη μας στον πλανήτη, που υποφέρει από αυτήν ακριβώς τη συμπεριφορά μας.
Αντίστοιχα τα άγρια ζώα που βρίσκονται σε έναν αδυσώπητο πόλεμο προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν τις καταστροφικές ανθρώπινες δραστηριότητες, επικεντρώνουν όλη τους την προσοχή στην επιβίωση και την αναπαραγωγή και συχνά τα καταφέρνουν ακόμα και λαβωμένα.
Όσο κι αν φαίνεται δυσνόητο, είναι πιθανό να έχει κανείς καθημερινή πολύωρη επαφή με τα άγρια ζώα και να αδυνατεί να κατανοήσει τα όρια των δυνατοτήτων τους.
Πρόσφατα επισκεφτήκαμε ένα πολύ μεγάλο κέντρο περίθαλψης άγριων ζώων στη Μεγάλη Βρετανία. Χώροι πολυτελείς, με σύγχρονα γραφεία και αίθουσες συνεδρίων. Οι εξωτερικοί χώροι μεγάλοι επίσης και καλοφτιαγμένοι… αλλά άδειοι από πουλιά. Ούτε ένα ανάπηρο πουλί ζωντανό, καθώς με το που υποψιάζονται αναπηρία, κάνουν αμέσως ευθανασία, λόγω της μειωμένης ποιότητας ζωής των ανάπηρων πουλιών. Μα με αυτό τον τρόπο ένα μεγάλο νούμερο δυνητικά επιτυχώς απελευθερώσημων πουλιών, δέχεται τη σύριγγα του θανάτου χωρίς δεύτερη σκέψη, από την υποψία ότι ενδέχεται να παραμείνουν ανάπηρα.
Το πρόβλημα της έλλειψης εμπιστοσύνης στις ικανότητες των άγριων ζώων στην επιβίωση διατρέχει ένα μεγάλο τμήμα της ανθρώπινης σκέψης, ακόμα και όσων ασχολούνται σοβαρά με το θέμα.
Στα 28 χρόνια που λειτουργεί η Αλκυόνη, έχουμε πολλά παραδείγματα πουλιών που έφτασαν στις εγκαταστάσεις μας για περίθαλψη από ένα δεύτερο πρόβλημα, ενώ κάποιο αρχικό σοβαρό πρόβλημα τους είχε επιτρέψει να παραμείνουν ζωντανά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ξεπερνώντας το μόνα τους.
Είχαμε ένα Ψαραετό που ήρθε πυροβολημένος στο φτερό και ήταν με το ένα πόδι κατεστραμμένο, αλλά με πολύ καλό σωματικό βάρος, άρα είχε καταφέρει να ψαρεύει με επιτυχία με το ένα πόδι για πολύ καιρό.
Είχαμε μία κουκουβάγια Τυτώ, που έφτασε στην Αλκυόνη από τη Σαντορίνη και πάλι σε πολύ καλό σωματικό βάρος, αλλά το πουλί ήταν εντελώς τυφλό για μήνες ή χρόνια.
Πολλές Γερακίνες και Αετογερακίνες που έρχονται στην Αλκυόνη με φρέσκα κατάγματα σε πόδια και φτερά, έχουν παλιά κατάγματα που έχουν πωρώσει και ξεπεράσει μόνες τους με επιτυχία. Αυτό το τελευταίο μάλιστα είναι αξιοθαύμαστο, διότι τα πουλιά συνήθως με κατάγματα στα φτερά στην προσπάθειά τους να πετάξουν, καταστρέφουν εντελώς το σπασμένο οστό. Αυτό σημαίνει πως ορισμένα πουλιά έχουν τη σοφία να παραμένουν σε σχετική ακινησία, με σκοπό τη θεραπεία του σπασμένου τους οστού, τρεφόμενα (στην περίπτωση των Γερακινών), με μυρμήγκια και έντομα στο έδαφος. Πολύ συχνά αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια επιβίωσης, τη βλέπουμε στα πέλετ που αποβάλουν οι Γερακίνες τις πρώτες ημέρες της περίθαλψης και είναι γεμάτα από κελύφη μερών του σώματος των μυρμηγκιών, τα οποία δεν μπορούν να χωνέψουν.
Ένας ορφανός Σπιζαετός ήρθε το 2009 στην Αλκυόνη σε πολύ νεαρή ηλικία. Τότε για πρώτη φορά ένας ιερακοτρόφος εξέφρασε την άποψη πως το πουλί χρειάζεται «εκπαίδευση» από εκείνον, για να έχει ελπίδες επιβίωσης μετά την απελευθέρωσή του.
Το πουλί γυμνάστηκε σε ηρεμία στους μεγάλους κλωβούς που διαθέτει η Αλκυόνη και πριν την απελευθέρωσή του στην Τήλο το τμήμα ζωολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών τοποθέτησε πομπό για παρακολούθηση. Για δύο χρόνια που λειτουργούσε η μπαταρία του πομπού, ο Σπιζαετός πετούσε ελεύθερος και υγιής.
Την ίδια μέθοδο παρακολούθησης ακολουθήσαμε πρόσφατα στην επιτυχή απελευθέρωση νεαρού Όρνιου στη Νάξο. Το πουλί είχε βρεθεί με κάταγμα στο μηριαίο οστό και αποκαταστάθηκε πλήρως.
Η ιερακοθηρία, (το να κατέχουν ιδιώτες αρπακτικά πουλιά και να κυνηγούν με αυτά), ήταν παράνομη στην Ελλάδα για πολλές δεκαετίες. Πρόσφατα -δυστυχώς κατά τη γνώμη μας- πέρασε ΚΥΑ που τη νομιμοποιεί. Ωστόσο η νομοθεσία ορίζει ξεκάθαρα πως οι ιερακοθήρες μπορούν να χειρίζονται μόνο πτηνά που έχουν αναπαραχθεί στην αιχμαλωσία.
Σε μία πρόσφατη πρωτοφανή κίνηση το ΥΠΕΝ, μας υποχρέωσε παρά τις επιστολές που δέχτηκε από πολλές περιβαλλοντικές οργανώσεις, να παραδώσουμε ένα νεαρό Χρυσαετό που είχαμε στη φροντίδα μας, για «εκπαίδευση» από τους ιερακοθήρες. Και όλα αυτά ενώ η Αλκυόνη είναι ακόμα το μοναδικό στην Ελλάδα Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων με άδεια λειτουργίας για τη φιλοξενία άγριων πτηνών και αυτό με τις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις.
Σε επόμενο κείμενο θα αναφερθούμε με λεπτομέρειες στο θέμα.
Προς το παρόν θέλουμε να αναφέρουμε τα εξής:
Οι πρακτικές της ιερακοθηρίας και της περίθαλψης των άγριων ζώων, προέρχονται από δύο διαφορετικούς κόσμους και εξυπηρετούν δύο διαφορετικούς κόσμους. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις βρίσκονταν ιστορικά αντίθετες και απέναντι στο εμπόριο των άγριων ζώων και τη χρήση τους, ως εξημερωμένο θέαμα και χόμπι ιδιωτών.
Στην περίθαλψη έχουμε εμπιστοσύνη στην ικανότητα των άγριων ζώων για επιβίωση και τα χειριζόμαστε με σεβασμό.
Δεν αντιλαμβανόμαστε το κάθε ζώο που φιλοξενούμε ως υποχείριο μας, εμάς των «κυρίαρχων ανθρώπων».
Δίνουμε για περισσότερα από τριάντα χρόνια ένα τίμιο αγώνα, στα μέτρα των δυνατοτήτων μας ώστε να σώσουμε τα φυσικά οικοσυστήματα και να περιορίσουμε την αδυσώπητη κυριαρχία του ανθρώπου στη φύση.
Μετά τα πρόσφατα γεγονότα, φαίνεται πως το εμπόριο των άγριων ζώων και η χρήση τους σε νέες αρένες, ως άλλου τύπου τσίρκο, βρίσκονται πολύ πιο ψηλά στην εκτίμηση των υπηρεσιών και της ηγεσίας του ΥΠΕΝ, σε σχέση με τον μοναχικό πολυετή αγώνα των περιβαλλοντικών οργανώσεων.
Οι αντιδράσεις μας θα εξαρτηθούν από τις εξελίξεις αλλά ένα είναι βέβαιο.
Δεν θα αρκεστούμε να συνηθίσουμε το τέρας, γιατί όπως λέει ο μεγάλος Μάνος, δεν έχουμε καμία διάθεση να του μοιάσουμε.
Περισσότερα για την Αλκυόνη εδώ και στη σελίδα της στο Facebook
.