Συνηθίζουμε να λέμε- και έτσι θα έπρεπε να να είναι- πως “αυτόν τον κόσμο τον έχουμε δανειστεί απ’ τα παιδιά μας”. Οι γονείς, απ’ τη στιγμή που θα φέρουν ένα παιδί στον κόσμο πασχίζουν να του εξασφαλίσουν όλα τα εφόδια που χρειάζεται για να μεγαλώσει και ν’ ακολουθήσει τον δρόμο που ονειρεύεται. να το δουν δηλαδή να μεγαλώνει όπως εκείνο επιθυμεί κι αυτοί να είναι πάντα δίπλα του για ό,τι χρειαστεί: Για να συζητήσουν, ν’ ανταλλάξουν απόψεις, για ν’ ακούσουν την κριτική τους, να κάνουν τη δική τους, να στηρίξουν στις δύσκολες στιγμές που η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη απ’ την ικανοποίηση και να χαρούν με τη χαρά τους.
Ίσως αυτό να είναι το ιδανικό μοντέλο που έχω στο μυαλό μου, είμαι σίγουρη ωστόσο πως αυτός ο πυρήνας σε μια εποχή εξαιρετικά και ποικιλότροπα δύσκολη περιλαμβάνει πολύ περισσότερα απ’ όσα περιγράφονται παραπάνω, άλλοτε με θετικό, άλλοτε με αρνητικό πρόσημο.
Ο Γιώργος και η Μαρία είναι δυο άνθρωποι με καλλιτεχνική φύση και οι ίδιοι. “Ήρεμη δύναμη” είναι η φράση που μου ‘ρχεται στο νου όταν τους βλέπω, μια δύναμη που ακτινοβολεί αγάπη και φροντίδα μόλις συναντήσουν την Βασιλική με τα υπέροχα κατσαρά μαλλιά, την κόρη τους, που ζει και εργάζεται στην Αθήνα ακολουθώντας τον δρόμο που ονειρεύτηκε με συνοδοιπόρους τους γονείς της που τη βλέπουν ν’ ανοίγει πλατιά τα δικά της φτερά για να πετάξει.
The duks/veventza
Η Βασιλική Βελέντζα είναι designer και η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας το αφιέρωμα της LIFO για δέκα νέους εικονογράφους συνειδητοποίησα πως η γνώση μου για τα είδη και τις επιρροές είναι ελλιπής. Όμως τα λόγια των νέων καλλιτεχνών με γέμισαν αισιοδοξία για την έμπνευσή τους και από που την αντλούν. Και χαίρομαι. Χαίρομαι γιατί ενώ νιώθω υπεύθυνη που δεν τους αφήσαμε πολλά περιθώρια σ’ αυτό τον κόσμο όπως τον βρήκαμε και δεν τον φτιάξαμε καλύτερο, αυτοί βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα σε άπειρες και πρωτόγνωρες δυσκολίες κι ανοίγουν παράθυρο στον κόσμο για να ρίξουμε και εμείς τη ματιά μας και να επικοινωνήσουμε με τους νεότερους από εμάς, να τους συναισθανθούμε, να βρούμε και ‘μεις νέα πατήματα και ορισμούς και ορίζοντες, να καταλάβουμε τα λάθη και να δημιουργήσουμε νέα καλύτερα δεδομένα για όλους.
Αξίζει πραγματικά να διαβάζετε ολόκληρο το αφιέρωμα “Δέκα νέοι εικονογράφοι μιλούν για τις δυσκολίες και τις ομορφιές της τέχνης τους”.
Οι εικονογράφοι είναι οι designers που κάνουν τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης πράγματα ξεχωρίζουν, δίνοντάς τους ένα παραπάνω τουίστ, που σχεδιάζουν εμπειρίες και δίνουν ζωή στις σελίδες των βιβλίων. Είναι εκείνοι/-ες που καθορίζουν πόσα πράγματα αποκαλύπτει μια εικόνα. Με τεχνικές και υλικά όπως τα χαρτιά, τα χρώματα, οι μαρκαδόροι, οι ξυλομπογιές, οι υπολογιστές, οι γραφίδες και τα ποντίκια οι εικονογράφοι δημιουργούν ερεθίσματα που συντροφεύουν τις εμπειρίες, μέσα από τα έργα τους ενισχύουν την αφήγηση. Ποιες όμως είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν και τι σημαίνει να είσαι εικονογράφος σε μια τόσο μικρή αγορά όσο η ελληνική; Δέκα εικονογράφοι μιλούν για την έμπνευση, τις δυσκολίες και τις ομορφιές της τέχνης τους.
The mistakes/veventza
.
Βασιλική Βελέντζα
Η Βασιλική, αλλιώς veventzas, έχει τελειώσει γραφιστική στο ΙΕΚ του ΑΚΤΟ και έχει κάνει τρία χρόνια γραφιστική στη Βακαλό. «Ενδιάμεσα έκανα και ένα εργαστήριο visual art στη Βακαλό και με ξεμπλόκαρε αρκετά», λέει.
«Γενικά, το στυλ μου έχει περάσει από πολλές φάσεις, από ρεαλιστικό σε αφαιρετικό και μονόχρωμο. Αυτήν τη στιγμή θα το χαρακτήριζα πιο ναΐφ, με αρκετό χρώμα και flat, δηλαδή όπως θα ζωγράφιζε η μικρή Βασιλική, αλλά με λίγο περισσότερη σκέψη και ανάλυση. Επηρεάζομαι καθημερινά από πολλά πράγματα, σίγουρα από τις παιδικές ζωγραφιές, την τεχνική, τις πινελιές και τα χρώματά τους. Είμαι πολύ φαν του κινήματος Heta-uma που είχε εμφανιστεί στην Ιαπωνία τη δεκαετία του ’70. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “κακό, αλλά ωραίο”, κάτι αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί. Τελευταία χαζεύω και τον Raymond Lemstra, τρομερό καλλιτέχνη.
Επηρεάζομαι αρκετά και από τη μουσική γιατί μπορεί να με βάλει κατευθείαν μέσα σε αυτό που θέλω να δημιουργήσω αλλά και το τι θα ήθελα να πω μέσα από αυτό που θα φτιάξω, είμαι ανοιχτή σε όλα τα είδη. Τελευταία ακούω πολύ Sexy Sushi, για μένα είναι μια μορφή τέχνης. Στη συνέχεια μπορεί να γίνει και δουλειά, απλώς με περισσότερους περιορισμούς και απαιτήσεις. Στην Ελλάδα πιστεύω είναι ακόμη λίγο δύσκολο να ζήσεις αποκλειστικά και μόνο από το το illustration, έξω, απ’ όσο ξέρω, είναι πιο σύνηθες, σε αρκετά καλό σημείο. Βλέπω πολύ συχνά νέα άτομα να δημιουργούν και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό, μακάρι να συνεχίσει έτσι. Η τέχνη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν».
@veventzas
Βασίλης Γεωργούλας
O Βασίλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γρεβενά. Σπούδασε ζωγραφική στη Θεσσαλονίκη στη Σχολή Καλών Τεχνών, πέρασε μια μικρή βόλτα από το ESACM στο Clermont-Ferrand και αυτήν τη στιγμή κάνει το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών στην ΑΣΚΤ.
«Δεν ξέρω πώς ακριβώς θα χαρακτήριζα το ύφος της δουλειάς μου, γιατί είναι εμφανώς αστικό, αλλά ταυτόχρονα έχει πολλές καταβολές από την επαρχία», λέει. «Νομίζω πως η σύνδεση είναι το ανθρωποκεντρικό στοιχείο. Είτε έχεις μεγαλώσει στα Εξάρχεια είτε στα Γρεβενά, τελικά τα ίδια πράγματα σε απασχολούν. Εμπνέομαι από από τους φίλους μου, τη ραπ, το σινεμά και όλα τα παράλογα που γίνονται και λέγονται τη νύχτα. Το να κάνεις τέχνη είναι δουλειά. Όταν χτυπάς δεκάωρα για χρόνια στο στούντιο ή στον υπολογιστή σου, σίγουρα δεν είναι χόμπι. Και η αλήθεια είναι ότι από το illustration μπορείς να βγάλεις πάρα πολύ καλά χρήματα. Το να είσαι νέος καλλιτέχνης (γενικά) στην Ελλάδα σημαίνει πως θα δουλέψεις στην εστίαση, τουλάχιστον μέχρι να βρεις την άκρη σου. Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Νομίζω πως η μεγαλύτερη δυσκολία είναι οι πολλές τζάμπα η πάρα πολύ κακοπληρωμένες δουλειές που πρέπει να κάνεις μέχρι να χτίσεις ένα descent portfolio, ώστε να μπορείς να ζητάς τα χρήματα που αξίζουν στη δουλειά σου. Νομίζω πως αν πατάς στη γη, έχεις λίγο ταλέντο στο socialising και φυσικά έχεις δουλέψει πολύ, είναι αρκετά εύκολο να σου έρχονται συχνά δουλειές. Νομίζω πως αισθητικά το illustration δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από καμία άλλη χώρα».
@vasilis_georgoulas
Βασίλη Γεωργούλας
Tania Cimatti
Η Τάνια γεννήθηκε και μεγάλωσε στην επαρχία της Ιταλίας, σπούδασε Ιllustration στο Norwich της Αγγλίας και Visual Communication στη Γλασκώβη με ειδίκευση στην εικονογράφηση και τις τεχνικές του printmaking. Μένει και εργάζεται στην Αθήνα.
«Δεν ακολουθώ μια συγκεκριμένη τεχνική, γι’ αυτό πιστεύω ότι το ύφος της δουλειάς μου αλλάζει από πρότζεκτ σε πρότζεκτ», λέει. «Όμως προσπαθώ πάντα να κρατάω μια “φυσικότητα” και αμεσότητα στα έργα μου. Μου αρέσει όταν οι εικόνες, πέρα από αυτό που συμβολίζουν, δείχνουν μια άγνοια, μια ευκολία. Μεγαλώνοντας στην Ιταλία, η αρχιτεκτονική επηρέασε αρκετά την ευαισθησία μου, όπως και η επαφή με την τέχνη γενικώς και το design. Στην καθημερινότητά μου εμπνέομαι κυρίως από τη φύση και τους ανθρώπους γύρω μου.
Στο illustration βρήκα μια γέφυρα μεταξύ “αγίας τέχνης” και καθημερινότητας. Κακά τα ψέματα, η αρχή της καριέρας ενός illustrator είναι πολύ δύσκολη ή τουλάχιστον ήταν για μένα. Αν, για παράδειγμα, έχεις τελειώσεις Ιατρική, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι είσαι γιατρός. Μου έχει συμβεί πολλές φορές να με ρωτάνε με τι ασχολούμαι και όταν απαντώ illustrator, συνεχίζουν “ναι, αλλά τι δουλειά κάνεις;”. Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται αρκετά illustration στη γραφιστική, αλλά δεν διαχωρίζεται απαραίτητα και πολλές φορές λειτουργεί διακοσμητικά. Σε σχέση με άλλες χώρες, θεωρώ ότι τα γούστα του μέσου κοινού προτιμούν ακόμα μια λίγο παλιά πλέον αισθητική, όπως το digital vector illustration ή το ρεαλιστικό σχέδιο. Αλλά δεν λείπουν και οι εξαιρέσεις!».
@a_golden_tan
“Playing”, από την σειρά Core, Tania Cimatti
Η συνέχεια εδώ
Πηγή: Lifo/Μίνα Καλογερά
Φωτογραφία εξωφύλλου: bird flying /veventza