Ο Αλέξανδρος Ίσαρης, λογοτέχνης, μεταφραστής και ζωγράφος, πέθανε το απόγευμα της Πέμπτης, σε ηλικία 81 ετών.
Την είδηση δημοσιοποίησε ο εκδοτικός Οίκος Κίχλη:
Αλέξανδρος Ίσαρης (Σέρρες 1941- Αθήνα 24.2.2022)
Ήσυχα να πας , Αλέξανδρε, σε νύχτα ευλογημένη!
Αγαπητοί φίλοι, σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Αλέξανδρος Ίσαρης (κατά κόσμον Γιάννης Δημητριάδης). Είναι δυσαναπλήρωτο το κενό για όσους τον γνωρίσαμε. Θα μας λείψει το φωτεινό του γέλιο, η φιλία του. Θα τον θυμόμαστε μέσα από το πολυσχιδές δημιουργικό έργο του, τα ποιήματα και τα πεζά του, τη ζωγραφική, τις μεταφράσεις, τις φωτογραφίες του. Ήταν ένας άνθρωπος απολύτως αφοσιωμένος στην Τέχνη.
Ο Αλέξανδρος πρέσβευε μια ήρεμη αποδοχή του θανάτου, ένα γαλήνιο πέρασμα στην ανυπαρξία, ίσως γιατί πίστευε ακράδαντα ότι δεν υπάρχει οριστικό τέλος. Αγαπούσε ιδιαιτέρως τη ρήση της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ που επέλεξε για μότο του ”Προσκέφαλου με φύλλα λεμονιάς”. Τον αποχαιρετώ με αυτά τα λόγια:
”Ας προσπαθήσουμε, αν μπορούμε, να περάσουμε στο θάνατο με τα μάτια ανοιχτά.”
”ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΟΙ ΣΚΙΕΣ σφίγγονται γύρω από τα δέντρα που θροΐζουν τρυφερά και η ατμόσφαιρα γεμίζει ψιθύρους. Καθισμένος σε κάποιο πεζούλι, συλλογίζομαι τη ζωή που πέρασε. Τους ανθρώπους και τις θάλασσες που γνώρισα. Τις πληγές και τις ανθοφορίες που εναλλάσσονταν στο σώμα της ιστορίας μου. Τα νοσοκομεία που επισκέφθηκα. Τους έρωτες, τους χωρισμούς, τις ναυαγισμένες φιλίες. Τους κήπους των παιδικών μου χρόνων. Τις συναρπαστικές περιπέτειες στα στενά δωμάτια της Τέχνης. Τα ποιήματα, τα σχήματα, τα χρώματα, τις μουσικές. Τη μοναξιά μου σε μικρές και μεγάλες πολιτείες. Τη μοναξιά μου στην άκρη ενός βράχου, στην αίθουσα αναμονής κάποιου σταθμού, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Τους φόβους που στοίχειωναν το κρεβάτι μου τις νύχτες. Τα καράβια που με πήγαιναν σε καινούργιες ερημιές. Τους βαρείς χειμώνες και τα καυτά καλοκαίρια … Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής, σκέφτομαι διαρκώς πως όλα αυτά τα θαυμαστά, τα πολύχρωμα και μυρωδάτα, θα εξακολουθούν να υπάρχουν και μετά από μένα. Το κελάηδισμα του σπίνου, οι πρώτες ομιλίες το πρωί, το μουρμουρητό της λεύκας κοντά στο παράθυρο. Τι υπέροχο αίνιγμα που είναι η ζωή! αναλογίζομαι.”
Από το ”Προσκέφαλο με φύλλα λεμονιάς”.
Εδώ ο Αλἐξανδρος διαβάζει το ποίημά του ”Θα επιστρέψω φωτεινός”, που αγαπώ πολύ.
Η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Για περισσότερο από πέντε δεκαετίες ο Αλέξανδρος Ίσαρης εκφράστηκε με πολλά πρόσωπα, με πολλά γνωρίσματα, με πολλές διαφορετικές εκφάνσεις της πολύπλευρης δημιουργικότητάς του. Από την αρχιτεκτονική και την αποτύπωση του ανακτόρου της Ζάκρου, δίπλα στον καθηγητή Νικόλαο Πλάτωνα, μέχρι τη ζωγραφική, την ποίηση, την πεζογραφία, τη μετάφραση, τη γραφιστική, τη φωτογραφία, η τέχνη του Ίσαρη δεν είχε περιορισμούς, κανόνες, στεγανά. Στην πλούσια, ευρύτατη εργογραφία του, βρίσκονται ταυτόχρονα οι μεταφράσεις του Ρίλκε και του Μπέρνχαρτντ, με την επιμέλεια του καταλόγου για έργα Μπαχ στο Μέγαρο Μουσικής, και με δεκάδες εξώφυλλα βιβλίων που φιλοτέχνησε για πολλούς εκδοτικούς οίκους. Την ίδια στιγμή που ο ίδιος έγραφε, ζωγράφιζε, φωτογράφιζε ή έκανε παραγωγή ραδιοφωνικών εκπομπών, πάντα με το ίδιο πάθος και την ίδια προσήλωση στην τέχνη του. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους και στους φίλους του».
Ο Υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Νικόλας Γιατρομανωλάκης δήλωσε τα εξής:
«Αλέξανδρος Ίσαρης (Γιάννης Δημητριάδης) 1941-2022
Σέρρες, Θεσσαλονίκη, Γκρατς, Βερολίνο, Αθήνα, αρχιτέκτονας, ποιητής, συγγραφέας, μεταφραστής, ζωγράφος, φωτογράφος, γραφίστας… Πολλές ταυτότητες, πολλές ιδιότητες, πολλές ζωές… «Έχω σχεδιάσει πάνω από πεντακόσια εξώφυλλα. Εργάστηκα ως αρχιτέκτονας, αποτύπωσα το μινωικό ανάκτορο της Ζάκρου, έκανα ένα σωρό μεταφράσεις (λογοτεχνικές και θεατρικές), έγραψα έντεκα βιβλία, πραγματοποίησα 10 ατομικές εκθέσεις και συμμετείχα σε 18 ομαδικές, έχω επίσης βγάλει κάπου 2.000 καλλιτεχνικές φωτογραφίες… Νιώθω καμιά φορά ότι έζησα πέντε ζωές!» είχε πει ο ίδιος. Δυσαναπλήρωτο, τεράστιο το κενό που αφήνει στον σύγχρονο πολιτισμό η απώλεια του Αλέξανδρου Ίσαρη, ο οποίος με όποια τέχνη κι αν καταπιάστηκε διακρίθηκε, βραβεύθηκε, αγαπήθηκε. Τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του και τους αναρίθμητους φίλους του».