Πάνω από 250 αεροδιακομιδές πραγματοποίησε η ομάδα των ιπτάμενων διασωστών του ΕΚΑΒ που εδρεύει στη Ρόδο, μέσα στο 2021! Και σε εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες υπολογίζονται οι Δωδεκανήσιοι ασθενείς που αναγκάζονται να μεταβαίνουν σε νοσοκομεία της πρωτεύουσας ή άλλων μεγάλων πόλεων για την αντιμετώπιση περιστατικών υγείας.
Μέσα σε διάστημα δηλαδή 12 μηνών, αν προσπαθήσει να υπολογίσει κανείς πόσα κοστίζει στο κράτος ο τομέας αυτός, θα πέσει από τα σύννεφα!
Για την ακρίβεια, οι πολίτες και ορισμένοι από τους εκπροσώπους μας, τα έχουν υπολογίσει κατά καιρούς και έχουν καταθέσει τις δικές τους προτάσεις και απόψεις.
Σε εκατομμύρια υπολογίζονται επίσης και τα ποσά που ξοδεύει και το κράτος και οι πολίτες από το υστέρημά τους για να μεταβούν σε νοσοκομεία των Αθηνών για σοβαρά προβλήματα υγείας! Ανυπολόγιστος ο αριθμός αυτών και το αντίστοιχο ποσό που ξοδεύουν.
Εκείνοι που έπρεπε εδώ και δεκαετίες να είχαν δρομολογήσει, δυστυχώς, λύσεις για τα νησιά μας, εξοπλίζοντας σωστά Νοσοκομεία στη νησιωτική χώρα, είτε κωφεύουν, είτε κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Ακολουθούν την πεπατημένη και την εύκολη ίσως λύση!
Για περισσότερα από 30 χρόνια, εδώ στα Δωδεκάνησα, οι πάντες έχουμε συμφωνήσει στο ότι το να μην μπορούν τα νοσοκομεία μας να αντιμετωπίσουν όλα τα σοβαρά περιστατικά και να χρειάζεται η αεροδιακομιδή τους στην Αθήνα, αποτελεί κίνδυνο για την υγεία των νησιωτών, αλλά και τεράστια έξοδα για τα κρατικά ταμεία, δηλαδή για όλους μας.
Αν το κοιτάξει κανείς με ψυχρούς υπολογισμούς το όλο ζήτημα, θα διαπιστώσει ότι το κόστος για το Δημόσιο ξεπερνά τα 4 εκατομμύρια ευρώ ετησίως!
Και πολλαπλάσια αυτά που ξοδεύονται απευθείας από τους ασθενείς που ταξιδεύουν από μόνοι τους σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο.
Ανυπολόγιστες βεβαίως οι επιπτώσεις στην υγεία των ασθενών και των συγγενών τους που υποβάλλονται σε μια βασανιστική αλλά και επικίνδυνη διαδικασία (από πλευράς χρόνου αντιμετώπισης του περιστατικού).
Με τα ποσά αυτά άραγε, πόσες κλινικές που σήμερα δεν υπάρχουν (π.χ. εντατική νεογνών) και χρειάζεται να γίνονται αεροδιακομιδές θα είχαν γίνει;
Πόσο εξειδικευμένο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό θα είχε προσληφθεί;
Πόσος ιατρικός εξοπλισμός θα είχε αγοραστεί;
Οι διακομιδές και οι μεταβάσεις των ασθενών είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν πρόκειται να σταματήσουν, γιατί θα υπάρχουν πάντα περιστατικά που θα χρήζουν εξειδικευμένης αντιμετώπισης.
Μπορούν όμως να μειωθούν στο ελάχιστο και στις απολύτως αναγκαίες, αν ο τομέας της υγείας στη νησιωτική χώρα μετατραπεί και στελεχωθεί σε αυτό που μας αξίζει. Και δεν είναι τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από μια καθολική αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας.
Μέχρι τότε, κάποιοι θα πετάνε στα σύννεφα, άλλοι θα παθαίνουν “vertigo” και ο απλός ο κόσμος (όπως εδώ και δεκαετίες κάνει) θα κλαίει τη μοίρα του…