Μια ιστορία απ’ δίπλα το πέλαγος…το Ιόνιο…μια ιστορία που συμβαίνει ίδια κι απαράλαχτη παντού στην Ελλάδα, χωρίς εξήγηση…σαν να ζωντανεύει μέσα απ’ το Αναγνωστικό του δημοτικού σχολείου “Η κατάρα του Πεύκου” του Ζαχαρία Παπαντωνίου…
Γράφει ο Δημήτρης Βεργίνης
“110 χρόνια εκεί, στην ίδια θέση. Ένα μικρό δέντρο που μεγάλωσε και μεγάλωσε και είδε αυτή την πόλη να αλλάζει. Ένας κορμός μερικών εκατοστών όταν φυτεύτηκε, που άντεξε κάθε αντιξοότητα ενός αιώνα που πέρασε κι ενός που διένυε, και πλάτυνε κι έγινε ένα δέντρο στιβαρό όπως καθένα του είδους του. Ένας ευκάλυπτος ούτε καν στα μισά του χρόνια από αυτά που ζουν οι συγγενείς του στη φύση, ούτε καν στο ένα πέμπτο των χιλιάδων εξαιρέσεων των υπεραιωνόβιων φίλων του στην ήπειρό μας.
110 χρόνια κι είδε την αγροτική και αλιευτική Λευκάδα να αλλάζει, είδε την παραλία που το φιλοξενούσε να γίνεται πλατεία, να μην είναι χωμάτινη, είδε δρόμους να φτιάχνονται, τα άλογα και τα γαϊδούρια να χάνονται, είδε τα πρώτα αυτοκίνητα, είδε και τα επόμενα και μετά είδε τις ουρές, τα μποτιλιαρίσματα τα καλοκαίρια στην αρχή, όλο το χρόνο στη συνέχεια. Άκουγε τη θάλασσα και παλιά τις κραυγές απ’ τα τσακάλια τις νύχτες απέναντι στο Ξηρόμερο. Μετά άκουγε το πέραμα και τις αλυσίδες του, μηχανές αυτοκινήτων και μετά κορναρίσματα και οχλοβοή. Έβλεπε βάρκες και ψαράδες, μικρές ξύλινες στην αρχή, μονόξυλα και πριάρια και μετά μεγαλύτερες βάρκες με μηχανές κι όλο μεγαλύτερες και μετά ιστιοφόρα και κότερα και γιοτ που το συναγωνίζονταν σε ύψος.
Είδε και άκουσε κι έζησε τα πάντα. Εκεί, στην είσοδο της πόλης, πλάι στους ποιητές. Ώσπου ένα πρωί τους έχασε κι αυτούς απ’ τη θέα του. Κάποιοι τους έβγαλαν. «Εργασίες», «ανάπλαση» άκουσε να λεν. Θα τους ξαναβάλουν μάλλον, είπαν. Ας πρόσεχαν κι αυτοί, σκέφτηκε. Δε σωπαίνουν οι ποιητές, δεν κρατάνε το στόμα τους κλειστό, τη γραφή τους χειραγωγημένη. Κι αν σωπάσουν, είναι η σιωπή τους πιο εκκωφαντική από λόγους που εκφωνούνται από μικροφώνου. Θα τους ξαναβάλουν όμως, δεν μπορεί, τι πλατεία ποιητών θα είναι άλλωστε; σκέφτηκε. Άσε που δίχως τους οι νύχτες έχουν πολύ μοναξία για τους «παλιούς» της πλατείας.
Αυτό που δεν είδε και δεν άκουσε ήταν αυτό που ήρθε ξαφνικά. Ένα έκτακτο δημοτικό συμβούλιο, μια απόφαση πλειοψηφίας δεντροκτόνων, και -όπως μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις συμβαίνει σε αυτή τη χώρα- άμεση έναρξη και τέλεση εργασιών. Μπουλντόζες, πριόνια, καρδιά πέτρα, χέρια που δεν τρέμουν, βλέμματα παγωμένα και.. τέλος. 110 χρόνια και τέλος. Φύση, ομορφιά, ιστορία, τέλος.
—————–
Διαβάζω στο αγαπημένο μου βιβλίο «Η μυστική ζωή των δέντρων» (εκδ. Πατάκη): «Στην περίπτωση της Ελβετίας, μια ολόκληρη πόλη φροντίζει να ζουν ανάλογα με το είδος τους όλα τα είδη βλάστησης. Το ομοσπονδιακό σύνταγμα ορίζει ότι «… στην επαφή με τα ζώα, φυτά και άλλους οργανισμούς πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η αξιοπρέπεια του εκάστοτε πλάσματος». Έτσι, για παράδειγμα απαγορεύεται να κόβει κανείς χωρίς λογική αιτία τα λουλούδια που υπάρχουν στην άκρη του δρόμου.»
Αυτά εκεί, στην Ελβετία. Εδώ, τις λογικές αιτίες τις αποφασίζουν στα γρήγορα τα έκτακτα δημοτικά συμβούλια.”
Πηγή: Lefkadazin.gr/Δημήτρης Βεργίνης