Μπορεί η οδύνη που προκαλεί η απώλεια του φυσικού πλούτου να γίνει δύναμη μετασχηματισμού; Οι ψυχολόγοι και οι επιστήμονες περιβαλλοντικών ειδικοτήτων στρέφονται πλέον στη σημασία του συναισθήματος που ονομάζεται «οικολογική θλίψη», γράφει σήμερα στο ethnos.gr η Βασιάννα Κωνσταντοπούλου ψυχολόγος, Δρ.Παν/μίου Αθηνών
Για χρόνια, από τότε που κατοχύρωσε τη θέση της ως σύγχρονη επιστήμη, η ψυχολογία επικεντρώθηκε σε μεγάλο βαθμό στα συναισθήματα του ατόμου, στην κατανόηση των διαπροσωπικών σχέσεων και της βιογραφίας του, των μηχανισμών της σκέψης και του τρόπου λήψης των αποφάσεών του.
Έγινε, δηλαδή, πρωτίστως μια επιστήμη του «εσώτερου εαυτού», όπως λέει και ο ψυχολόγος Kenneth Gergen, όπου μικρός χώρος αφιερώθηκε στον αντίκτυπο που έχει η κοινωνία και το ευρύτερο περιβάλλον στην ανθρώπινη ψυχολογία (με εξαίρεση την κοινωνική ψυχολογία και τα κριτικά ρεύματα εντός της). Ακόμη, μικρότερος χώρος αφιερώθηκε στην επίδραση που έχουν στον ψυχισμό μας οι κλιματικές συνθήκες και οι οικολογικοί μετασχηματισμοί.
Η οικολογική θλίψη [ecological grief] –απόρροια, σε μεγάλο βαθμό, της κλιματικής αλλαγής– είναι μια νέα πραγματικότητα, που καλεί τους επιστήμονες του κλάδου να αντιμετωπίσουν το φυσικό περιβάλλον ως έναν παράγοντα με κομβική ψυχική σημασία.
O όρος οικολογική θλίψη χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1953 από τον περιβαλλοντιστή, οικολόγο και συγγραφέα Άλντο Λέοπολντ, ο οποίος σε ένα από τα ημερολόγιά του αναφέρθηκε στις «πληγές» που συνοδεύουν την οικολογική συνείδηση: όταν κατανοείς τη σημασία του φυσικού πλούτου, πονάς βαθιά για την απώλειά του.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο ethnos.gr πατώντας εδώ
📸Peggychoucair/Pixabay