Η μια γενική αργία διαδέχεται την άλλη και η «Ελπίδα», το καιρικό φαινόμενο που σφυροκόπησε τη χώρα, απέδειξε πως δεν υπάρχει, αφού ο κρατικός μηχανισμός και η πολυδιαφημισμένη του ετοιμότητα θάφτηκαν στο χιόνι.
Όσο γράφονταν αυτές οι γραμμές πάνω από χίλιοι άνθρωποι, σύμφωνα με τα δελτία ειδήσεων, βρίσκονταν ακόμα εγκλωβισμένοι στην Αττική Οδό.
Άλλοι τόσοι ακόμα προσπαθούσαν να φτάσουν στον προορισμό τους καθώς προσγειώθηκαν στο «Ελ. Βενιζέλος», αλλά η «Αττική Οδός» ήταν κλειστή. Εγκλωβίστηκαν εκ νέου στον Προαστικό, περιμένοντας κάτω από αντίξοες συνθήκες, το έκτακτο δρομολόγιο ήρθε, αλλά στην απέναντι πλατφόρμα, με αποτέλεσμα άνθρωποι να πηδάνε πάνω στις γραμμές για να φτάσουν απέναντι.
Αμαξοστοιχία που έκανε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη- Αθήνα υπέστη βλάβη στη μηχανή έχοντας 200 επιβάτες. Οι άνθρωποι περίμεναν κάτω από αντίξοες συνθήκες κάπου στο πουθενά από το μεσημέρι, κι όταν έφτασε μηχάνημα για να βοηθήσει αργά το απόγευμα έπεσε πάνω στην αμαξοστοιχία με αποτέλεσμα τον τραυματισμό των επιβατών. Τους απεγκλώβισε η Πυροσβεστική πηγαίνοντας τους τραυματίες στο νοσοκομείο Λαμίας.
Δρόμοι στο κέντρο της Αθήνας κλειστοί απ’ το χιόνι, δρόμοι που οδηγούν σε νοσοκομεία απροσπέλαστοι, κλειστή η Μεσογείων, η Κατεχάκη, η Μαραθώνος το απόλυτο μπάχαλο, σε μια ευρωπαϊκή χώρα που λέγεται Ελλάδα.
Τα ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων σε δραματικό τόνο, έκαναν λόγο για «κυκλοφοριακό κομφούζιο» και «χάος», αλλά λησμόνησαν να εξηγήσουν στους τηλεθεατές πως τόσο το «κομφούζιο» όσο και το «χάος» δεν προκλήθηκαν από μόνα τους, ούτε επειδή «οι οδηγοί ήταν άπειροι», ούτε γιατί «βγήκαν βόλτα να παίξουν με το χιόνι».
Οι άνθρωποι αυτοί γύριζαν απ’ τη δουλειά τους, γιατί δόθηκε εντολή να φύγουν νωρίτερα λόγω της κακοκαιρίας ή απ’ το σχολείο που πήγαν να πάρουν τα παιδιά τους ή βρισκόταν καθ’ οδόν για βάρδια στην εργασία τους.
Μια, με μιάμιση ώρα μετά δόθηκε μια ακόμα εντολή να σταματήσει η κίνηση των ΜΜΜ χωρίς να ενδιαφέρονται οι υπεύθυνοι, τί θ’ απογίνουν όσοι έπρεπε να γυρίσουν σπίτι κι ενώ το χιόνι είχε αρχίσει να πυκνώνει στην πρωτεύουσα και οι δρόμοι γίνονταν απροσπέλαστοι. Παράλληλα, σταμάτησαν την διέλευση των βαρέων οχημάτων, με αποτέλεσμα αυτά να εγκλωβιστούν στο σημείο που τα βρήκε η απαγόρευση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Και εγένετο χάος….
Λίγες μέρες πριν κι ενώ η «Ελπίδα» ερχόταν
Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο πέντε μέρες πριν, η ΕΜΥ και άπαντες οι μετεωρολόγοι ενημέρωναν για το διπλό καιρικό φαινόμενο που θα χτυπήσει τη χώρα και ποιες περιοχές θα πλήξει.
Έγινε σύσκεψη στο υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής και Πολιτικής Προστασίας στις 21 Ιανουαρίου, όπου ενημερώθηκαν άπαντες οι εμπλεκόμενοι αρμοδίως και νέα σύσκεψη για επανεκτίμηση της κατάστασης στις 23 Ιανουαρίου.
Αν διαβάσει κανείς τι δήλωσε ο αρμόδιος υπουργός Στυλιανίδης θα καταλάβει πως τίποτε απ’ αυτά που ειπώθηκαν δεν έγινε και κυρίως οι εγγυήσεις των αυτοκινητοδρόμων (λέγε με Αττική Οδό) δεν τηρήθηκαν.
Παρ’ όλα αυτά οι αρμόδιοι φωτογραφίζονταν με τον εξοπλισμό και ο κρατικός μηχανισμός δήλωνε πανέτοιμος για κάθε περίπτωση.
Η σύσταση οι πολίτες να είναι προσεκτικοί και να κάνουν μόνο τις απαραίτητες μετακινήσεις, θυμίζουν την αγαπημένη φράση των μαμάδων μας «ζακέτα να πάρεις», καθώς Δευτέρα πρωί οι πολίτες είθισται να μην πηγαίνουν για καφέ και shopping therapy, αλλά στη δουλειά τους, αφήνοντας τα παιδιά σχολείο ή επισκεπτόμενοι κάποιον δικό τους μεγαλύτερο σε ηλικία που έχει ανάγκη, τέτοια πράγματα.
Άρα για ποια «μη απαραίτητη μετακίνηση» μιλούν και συστήνουν προσοχή;
Για να μην πάω στη δουλειά μου «για λόγους ανωτέρας βίας» κάποιος πρέπει να δώσει εντολή. Πως υπάρχει λόγος. Ο εργοδότης ή η κυβέρνηση λόγω εκτάκτων συνθηκών στην προκειμένη περίπτωση, διαφορετικά θα είσαι αδικαιολόγητα απών και φυσικά το να ζητήσεις άδεια γιατί «έρχεται η Ελπίδα», δεν σημαίνει πάντα πως θα την πάρεις, έτσι επειδή την ζήτησες. Αυτά είναι γνωστά.
Αφού ο κρατικός μηχανισμός όμως ήταν πανέτοιμος, ποιός ο λόγος ανησυχίας; Τί θα μπορούσε να πάει στραβά;
Όλα ήταν έτοιμα, άρα γενική αργία δεν θα μπορούσε να υπάρξει προληπτικά, άλλωστε η οικονομία πρέπει να λειτουργήσει απρόσκοπτα, όπως ειπώθηκε και στην σύσκεψη, δίνοντας βάρος κυρίως στον οδικό άξονα Αθηνών-Θεσσαλονίκης. Κόκκινος συναγερμός.
Ο κρατικός μηχανισμός ήταν έτοιμος αλλά…
Τελικά ο κρατικός μηχανισμός ήταν έτοιμος στα χαρτιά. Οι κεντρικές αρτηρίες έκλεισαν, αφού κανείς δεν έριξε αλάτι πριν πέσει το χιόνι, η Αττική Οδός έκλεισε-γιατί προφανώς μπορεί- τα βαρέα οχήματα κυκλοφόρησαν κανονικά, τα ΜΜΜ σταμάτησαν και όλοι μαζί εγκλωβίστηκαν στους δρόμους με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ο Περιφερειάρχης Αττικής έδειχνε τις οθόνες στο κέντρο διαχείρισης, οι πρώτοι αρμόδιοι άρχισαν να ψελλίζουν πως δεν είχαν ενημερωθεί ακριβώς για το φαινόμενο και οι πολίτες στερούνταν πείρας στην οδήγηση, ενώ δεν είχαν αλυσίδες και μετακινούνταν άσκοπα.
Φταίνε άπαντες λοιπόν, εκτός από τον πανέτοιμο κρατικό μηχανισμό που, κατά τη γνώμη τους, λειτούργησε άψογα και ήταν καθ’ όλα προετοιμασμένος. Ο δήμος Αθηναίων πουθενά, άφαντος κι αυτός.
Οι δηλώσεις Θεοδωρικάκου από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη πως 4.000 αστυνομικοί και 900 περιπολικά δίνουν μάχη για να βοηθήσουν τους πολίτες, με τους δρόμους κλειστούς να μην μπορεί να κυκλοφορήσει τίποτα και τον ίδιο να καλεί τους πολίτες να επιστρέψουν σπίτι τους με ψυχραιμία και ασφάλεια ήταν το λιγότερο ατυχής, καθώς οι ήδη εγκλωβισμένοι πολίτες μετρούσαν ώρες μέσα στ’ αυτοκίνητά τους, αλλά ουδείς είχε ενδιαφερθεί.
Δηλαδή να είσαι εγκλωβισμένος από το μεσημέρι στην Αττική οδό, κανείς να μην έχει φτάσει για βοήθεια και στις 14:56 ένας υπουργός να σου λέει γύρνα σπίτι, στείλαμε περιπολικά και αστυνομικούς, αλλά εσύ ο εγκλωβισμένος, να μην έχεις δει ούτε πηλήκιο. Άλλωστε όπου βοήθησε η αστυνομία το είδαμε στα ΜΜΕ, όπως ακούσαμε και τις δηλώσεις των εγκλωβισμένων.
Και μετά ήρθε ο στρατός. Και γιατί δεν πήγε νωρίτερα, εφ’ όσον ήταν έτοιμος και ενταγμένος στο σχέδιο αντιμετώπισης των εκτάκτων συνθηκών; Άγνωστο γιατί δεν δόθηκε εντολή να επιχειρήσει νωρίτερα και όχι το βράδυ. Ώστε να μην περιμένουν τόσες ώρες οι άνθρωποι μέσα στον πανικό και στο κρύο.
Πληροφορίες χτες έκαναν λόγο για μια γυναίκα που υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και μεταφέρθηκε μετά από ώρα, λόγο των συνθηκών, στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Νεότερες πληροφορίες που δεν έχουν διασταυρωθεί, λένε πως κατέληξε.
Η «έξυπνη» εμπορικά κίνηση των 2.000 ευρώ αποζημίωση ανά όχημα (με εισήγηση του πρωθυπουργού!) και η «συγγνώμη», του παραχωρησιούχου αποτελούν θεμιτές μεν, αλλά ταυτόχρονα «πυροσβεστικές» κινήσεις, ενώ εμμέσως πλην σαφώς δείχνουν ποιος έχει την ευθύνη. Χωρίς, ωστόσο, να εξηγούν γιατί συνέβη, ότι συνέβη.
Εγκλωβίστηκες; Πρόστιμο!
Νωρίτερα έγινε γνωστό πως η βουλευτής της ΝΔ κ. Κατερίνα Παπακώστα μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό των Τρικάλων «Ζυγό FM 100» και στον Κώστα Αργυρούση, προσπαθώντας να αποποιηθεί τις ευθύνες του κυβερνώντος κόμματος όπου ανήκει, πρότεινε να καταλογιστούν πρόστιμα στους εγκλωβισμένους οδηγούς γιατί δεν είχαν αλυσίδες!
«Ορδές τροχονόμων και από σήμερα που τα αυτοκίνητα είναι εκεί παροπλισμένα και να κάνουν ελέγχους, όσοι δεν έχουν αλυσίδες πρόστιμο» είπε η βουλευτής.
Μάλιστα κυρία μου, ό,τι πείτε. Να κόψουν μήπως πρόστιμο και στους ασθενείς του «Σωτηρία», όπου παρέμειναν νηστικοί χτες, αφού δρόμος δεν υπήρχε ανοιχτός, να τους κόψετε πρόστιμο επειδή πεινούσαν ή να κόψετε πρόστιμο στον γονιό που πήγε το παιδί του στο Παίδων με κανονικό καιρό και βγήκε μετά από μέρες μ έναν δρόμο χωμένο στο χιόνι, να μην ξέρει αν μπορεί να επιστρέψει σπίτι του;
Και για τις διακοπές ρεύματος εμείς φταίμε, οι πολίτες, γιατί κρυώνουμε και θέλουμε να ζεσταθούμε, πρόστιμο και σε μας που δυσκολεύουμε την κοινωνική πολιτική σας, οι αχάριστοι!
Φαντάζομαι πως αν πάρουν έκταση οι δηλώσεις της, θα ζητήσει «συγγνώμη» ή θα πει πως «παρερμηνευτήκαν οι δηλώσεις μου», δεν καταλάβαμε δηλαδή, τι ήθελε να πει.
Συχνό το φαινόμενο τελευταία, δεν προκαλεί εντύπωση. Άλλωστε είναι γνωστό πως οι πολίτες είμαστε κακοπροαίρετοι πάντα, δεν καταλαβαίνουμε τι ακούμε, άσε που είμαστε και κακομαθημένοι.
Το επιτελικό κράτος σε όλο του το μεγαλείο περικλείεται στη φράση «εσείς φταίτε». Και το απαρτίζουν άνθρωποι που απ’ όσο έδειξαν με όλα όσα έγιναν, δεν καταλαβαίνουν την καθημερινότητα του πολίτη, γιατί δεν την έλαβαν ποτέ υπ’ όψην τους.
Εμείς και οι άλλοι
Η αλήθεια είναι πως φταίμε. Που δεν εννοούμε να γίνουμε πολίτες και όχι οπαδικά έρμαια. Κι αυτή είναι η πιο σοβαρή ευθύνη που μπορώ να μας καταλογίσω.
Να καταλάβουμε δηλαδή πως το κράτος έχει συνέχεια, όπως και οι μηχανισμοί του και δεν είναι ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών μεταξύ «ημών» και των «άλλων». Πως η ατομική ευθύνη δεν είναι πασπαρτού, έχει όρια. Οι πολίτες έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις, το ίδιο όμως έχουν -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να νιώθουν πως έχουν-όσοι υπηρετούν τους πολίτες.
Γιατί αυτό κάνει μια κυβέρνηση, άσχετο αν το έχουμε άπαντες λησμονήσει. Υπηρετεί, δεν εξυπηρετείται, ούτε εξυπηρετεί επιλεκτικά.
Ως πολίτες δεν ελέγχουμε το καρτελάκι προέλευσης για ν’ αποδώσουμε ευθύνες, δεν λειτουργούμε γηπεδικά. Είναι άλλο το κόμμα και άλλο η πολιτική. Το να υπερασπίζομαι ένα κόμμα, ενώ η πολιτική που εξασκεί είναι καταστροφική για την κοινωνία, αλαζονική και για λίγους, δεν με καθιστά πολίτη, αλλά οπαδό.
Αν είσαι μέτοχος στην ομάδα έχει ίσως κάποιο νόημα, γιατί κερδίζεις και ο ίδιος. Αν είσαι απλός οπαδός πάλι, η χρησιμότητά σου είναι μέχρι την κάλπη.
Δεν θα το σχολίαζα, αν δεν έβλεπα ήδη την ανάγκη των οπαδών-ψηφοφόρων να γυρίσουν την μπάλα στην απέναντι μεριά όπου μοιραία θα φτάσει στην εξέδρα και η μπάλα θα χαθεί μαζί με την ευθύνη.
Η κυβέρνηση αυτή, όπως κάθε νέα κυβέρνηση διατείνεται, βγήκε για ν’ αλλάξει τα κακώς κείμενα της προηγούμενης. Αν πρέπει να τη συγκρίνω με κάτι ως πολίτης, θα τη συγκρίνω μ’ αυτό που υποσχέθηκε πως θα πράξει η ίδια, όχι με τα λάθη ή τα σωστά των προηγούμενων. Αυτά τα γνωρίζω ήδη. Ούτε θα αποδεχθώ ως επιχείρημα «οι άλλοι θα τα έκαναν χειρότερα». Αυτό είναι μια υπόθεση, απ’ όποια πλευρα κι αν κοιτάς.
Ένα σωρό δικαιολογίες για να καλυφθεί, τί άραγε; Πως πάσχει η χώρα από διαχείριση; Πως πιστεψαν και οι ίδιοι πως έφτιαξαν επιτελικό κράτος και η μια καταστροφική διαχείριση διαδέχεται την άλλη;
Είτε βρέξει, είτε χιονίσει, είτε καούμε, είτε πνιγούμε διαρκώς συγκρίνουμε τις καταστροφές μεταξύ τους για να δούμε ποιος κατέστρεψε λιγότερο ή περισσότερο. Ενώ το θέμα είναι -ή τουλάχιστον θα έπρεπε- πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να ισοπεδώνει μια χώρα και τον λαό της με επιπολαιότητα στην διαχείριση και αποψίλωση των υπηρεσιών προς όφελος λίγων και εκλεκτών και τελικά να φταίει πάντα ο πολίτης που δεν έβαλε τη ζακέτα του.
Δεν μπορεί σε κάθε καιρικό φαινόμενο να παρακολουθούμε τένις με το μπαλάκι των ευθυνών να πηγαινοέρχεται και τις ευθύνες να μοιράζονται σε πρώην, επόμενους, κ.ο.κ. και τελικά να καταλήγει όλο αυτό σ’ ένα παιχνίδι εντυπώσεων μεταξύ των αντιπάλων. Γιατί ο μόνος που χάνει πάντα απ’ αυτό το παιχνίδι είναι ο πολίτης.
Αυτή χώρα μπορεί να γίνει διαφορετική, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει οι πολίτες να σταματήσουν να γίνονται μέρος του παιχνιδιού εξουσίας. Γιατί φαίνεται να έχουμε ξεχάσει τι ορίζει η δημοκρατία ως επίκεντρό της και ποιός υπηρετεί ποιόν. Κι αυτό είναι ατομική και πολιτική μας ευθύνη.