Οι παιδικές φωνές, αλλά και μια φωνή που έμοιαζε όμοια δασκάλας σε τάξη που παραδίδει μάθημα ήταν το πρώτο που άκουσα φτάνοντας στο Αλυκό την Παρασκευή (19/04). Υπέθεσα πως πρόκειται για κάποια οικογένεια που κάνει τη βόλτα της στην θάλασσα, όμως έκανα λάθος. Προχωρώντας προς την παραλία του Αη Γιώργη του Κουρουπιώτη στο Αλυκό το “μυστήριο” λύθηκε: Ένα ολόκληρο σχολείο στεκόταν γύρω από μια γνώριμη φιγούρα και άκουγε με προσοχή. Χαμογέλασα καθώς αναγνώρισα την γεωπόνο Νίκη Κεφαλά, ενώ το σχολείο που την είχε περικυκλώσει ήταν το δημοτικό σχολείο Βίβλου (χωριό Τρίποδες).
Στάθηκα στο πλάι παρακολουθώντας την συζήτηση. Ένας από τους δασκάλους μ’ ενημέρωσε πως σήμερα ήταν για το σχολείο μέρα δράσης για το περιβάλλον. Πήγαν στην παραλία της Γλυφάδας και μάζεψαν τα σκουπίδια απ’ την ακτή. Κάποια τα ξέβρασε το κύμα, κάποια άλλα κατέληξαν εκεί είτε γιατί τα πήρε ο άνεμος, είτε γιατί κάποιοι τα άφησαν εκεί.
Πλαστικά ποτήρια από καφέ, σακούλες, χαρτιά , κουτάκια αναψυκτικών είναι τα ίχνη που αφήνουμε αδιαφορώντας για τη ζημιά που κάνουμε στο περιβάλλον, όταν δεν κάνουμε κάποια μεγαλύτερη. Κι έρχονται τώρα τα παιδιά που θα τους παραδώσουμε τον κόσμο αύριο να καθαρίσουν τα σκουπίδια μας.
Τα σκουπίδια μαζεύτηκαν και τοποθετήθηκαν στον κάδο. Σειρά είχε τώρα η ενημέρωση για τους κέδρους. Δεκάδες κεφαλάκια με καπελάκια, κοτσιδάκια, κορδέλες και αλογοουρές, άκουγαν προσεκτικά.
Η Νίκη Κεφαλά ξεκίνησε να μιλά για τους κέδρους και τις αμμοθίνες…για τις ρίζες που χώνονται βαθιά και προχωράνε με μεγάλη απόσταση φτιάχνοντας δίκτυο, για το σκαθάρι που τρώει από μέσα το ξύλο και τους ξεραίνει.
Ένα κοριτσάκι ρωτάει: “Κυρία, αυτά τα σκαθάρια που έχει εδώ και περπατάνε είναι αυτά που τρώνε το ξύλο;” παράλληλα της δείχνει ένα σκαθάρι που περπατά κάπως παραξανεμένο με την φασαρία που συμβαίνει πάνω απ’ το κεφάλι του.
Η Νίκη απαντά σε όλες τις ερωτήσεις των παιδιών και των δασκάλων. “Χρειάζονται προστασία οι κέδροι…περίφραξη, ενημέρωση, φύλαξη… να μην βολτάρουμε μέσα στα δέντρα χωρίς λόγο. Μέσα στο κεδροδάσος υπάρχει κι άλλη ζωή…κουνέλια, πουλιά, τρωκτικά κι αυτά πρέπει να τα προσέχουμε όχι να τα κυνηγάμε.”.
Δασκάλες και δάσκαλοι στέκονται γύρω απ’ τα παιδιά έχοντας όλη τους την προσοχή στραμμένη σ’ αυτά.
-Κυρία υπάρχουνε πολλοί που κάνουνε κακό στη Φύση; ρωτάει την Νίκη ένα κοριτσάκι. “Νομίζω όλοι με τον τρόπο μας κάνουμε κακό…γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε” απαντά η Νίκη.
Ένα άλλο αγοράκι ρωτά για τους καρπούς των κέδρων. Αν είναι χρήσιμοι κάπου αλλού, εκτός από τα φυτρώνουν και να γίνονται νέα δέντρα. Είναι χρήσιμοι στην φαρμακοβιομηχανία, μας δίνουν ένα χρήσιμο έλαιο μετά από επεξεργασία απαντά η Νίκη.
Ένα άλλο παιδάκι αναρωτιέται αν είναι άρρωστα τα δέντρα την ώρα που μιλάμε κι αν αυτή η καφέ άκρη στο κλαδί του κέδρου που είναι δίπλα μας σημαίνει πως είναι κι αυτός άρρωστος.
Είναι η ώρα τα παιδιά να κάνουν μια μικρή διαδρομή μέσα στο κεδροδάσος.
Τα παρακολουθώ διακριτικά. Ξαφνικά ακούω ένα τους να φωνάζει: “Ένα σκουπίδι, ένα σκουπίδι! Βρήκα ένα σκουπίδι κυρία!” αμέσως σκύβει και το μαζεύει από κάτω. Γιατί έτσι συμβαίνει όταν τα παιδιά από μικρά μαθαίνουν πως τα σκουπίδια δεν έχουν θέση μέσα στη φύση.
Τα παιδιά μιλάνε, γελάνε, φωνάζουν το ένα το όνομα του άλλου κι ακούω ονόματα ελληνικά και ξένα. Πιασμένα από το χέρι σε δυάδες προχωράνε προσεκτικά και κοιτάζουν γύρω τους τους κέδρους.
Μέσα στο κεδροδάσος, κοντά στην παραλία υπάρχουν τουλάχιστον 3 αυτοκινούμενα οχήματα. Με ρωτάνε αν αυτό επιτρέπεται. Δεν επιτρέπεται γιατί η περιοχή είναι προστατευόμενη. Όμως από τη στιγμή που υπάρχει δρόμος ανοιχτός, δεν υπάρχει περίφραξη, ούτε μια πινακίδα που να λέει τι είναι αυτή η περιοχή και τι δεν επιτρέπεται, δυστυχώς, συμβαίνει αυτό που βλέπουμε.
Μπαίνοντας μέσα στο δάσος τα παιδιά νιώθουν σαν σε παραμύθι. Μιλάνε για γοργόνες και πλάσματα των παραμυθιών μ’ αυτές τις απίστευτες φωνούλες τις μαγικές. Ξάφνου μπροστά μας απλώνεται ένας μεγάλος ιστός αράχνης. Τα παιδάκια ενθουσιάζονται φωνάζοντας πως ο ιστός είναι “το σπιτάκι της”. Ενα αγοράκι νιώθει πως “μυρίζουν Χριστούγεννα” κι αυτό γιατί μυρίζει το θυμάρι που φύεται άφθονο στην περιοχή. Διασχίζουμε προσεκτικά το μικρό μονοπάτι και φτάνουμε στον δρόμο που οδηγεί στο Πυργάκι. Έχει μεσημεριάσει για τα καλά πια και η περιβαλλοντική δράση έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία.
Το ένα λεωφορείο με τα παιδιά έχει ξεκινήσει και το συναντώ στη διασταύρωση καθώς περπατώ προς το αυτοκίνητο. Πίσω από τα τζάμια βλέπω χεράκια να με χαιρετάνε και ανταποδίδω τον χαιρετισμό. Ταυτόχρονα νιώθω πως είμαι το παιδί πίσω απ’ το τζάμι και η ενήλικας που περπατά.
Οι δράσεις των σχολείων μέσα στη Φύση είναι πολύ χρήσιμες. Καλλιεργούν στα παιδιά την μάθηση αλλά και τους διδάσκουν και μια μεγάλη αλήθεια: πως το περιβάλλον είναι το μεγάλο σπίτι όλων μας. Πως χρειάζεται φροντίδα για να είναι καθαρό και υγιές. Πως χωρίς αυτό δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε εμείς. Κι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες είναι εκεί για να μάθουν στα παιδιά όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που είναι η βάση πάνω στην οποία πρέπει να στηριχτούν για να μεγαλώσουν. Να μεγαλώσουν όμορφα, γεμάτα με αγάπη και έγνοια για τον μικρό, μα ωραίο τους τόπο, ώστε να συνεχίζουν να τον φροντίζουν μεγαλώνοντας με την ίδια ματιά που το βλέπουν και τώρα. Αυτή την αλάνθαστη παιδική ματιά που ξέρει να βλέπει πιο πέρα απ’ όσα αντικρύζει.
“Τα μικρά παιδιά, που κρατούνε στο χέρι τους, σαν το μύλο το χάρτινο, τις ελπίδες μας”…
Υ.Γ.
Επιστρέφοντας σπίτι μετά το ρεπορτάζ μια ΚΥΑ μας ενημέρωνε για τις 198 απάτητες παραλίες της Ελλάδας. Ούτε καν 200. Το Αλυκό είναι η μόνη από την ΝΔ πλευρά που είναι μέσα στις 7 απάτητες της Νάξου.
Διαβάστε ακόμα:
Φωτογραφίες: Cyclades Open