«Οι εντολές είναι ό,τι περισσεύει κόβεται»…
Δυστυχώς δεν είναι λίγες οι φορές που ο δήμος μας, μας εκπλήσσει δυσάρεστα.
Όμως πραγματικά θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον έστω και μια φορά, ν’ απαντήσει κάποιος απ’ τον δήμο πως παίρνονται οι αποφάσεις, πιο είναι το κριτήριο, πως δίνονται οι εντολές στους εργάτες του δήμου που θα τις εκτελέσουν, αν υπάρχει κάποιος σχεδιασμός, όλα αυτά δηλαδή που δείχνουν μια οργάνωση, ένα σχέδιο προκειμένου να γίνει από τον δήμο μια ενέργεια.
Ειλικρινά το λέω, ως δημότης, έχω κάθε καλή πρόθεση να καταλάβω, φτάνει κάποιος πειστικά να εξηγήσει επαρκώς, πράγματα που μοιάζουν ανεξήγητα.
Λίγες ώρες πριν διάβασα μια ανάρτηση συντοπίτισσάς μου και δεν μπορώ να καταλάβω τί ακριβώς προσδοκά να πετύχει η δημοτική μας αρχή κουτσουρεύοντας ό,τι πράσινο έχει απομείνει στον δήμο.
Θύμα του…«καλλωπισμού» -εικάζω- της πόλης αυτή τη φορά ήταν ένα γιασεμί που ήταν φυτεμένο κολλητά στον τοίχο ενός σπιτιού.
Πέρασε λοιπόν το…αρμόδιο συνεργείο του δήμου και το έκοψε σύριζα!
Σε ερώτηση που δέχτηκαν από ένοικο* του σπιτιού, γιατί το καταστρέφουν αντί να το κλαδέψουν, να το περιποιηθούν όπως θα περίμενε κανείς, η απάντηση ήταν πως «oι εντολές είναι ότι περισσεύει να κόβεται»! Και σαν να μην έφτανε αυτό διαβεβαίωσαν τον ένοικο πως, πάντα βάσει των εντολών που έχουν «και γλάστρες άμα βρίσκουν, να τις πετάνε»!
Για τα γιασεμιά και τους δεντρολίβανους έχουν γραφτεί ποιήματα και τραγούδια, έχουν ανοίξει καρδιές από την ευωδιά τους, αλλά για την δημοτική αρχή το γιασεμί φαίνεται πως μπήκε, ελέω εντολών, στην κλίνη του Προκρούστη.
Περίσσευε, τί να κάνουμε τώρα;
Κι από που περίσσευε δηλαδή το γιασεμί; Ποιόν ενοχλούσε; Επειδή συμβαίνει να περνάω τακτικά από το σημείο και η ίδια, ελάχιστα εκτείνονταν εκτός σπιτιού. Και μάλιστα σε ακάλυπτο.
Τόσα μπάζα, σκουπίδια, στρώματα πεταμένα, παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, βρώμικα και άδεια σιντριβάνια, κακοτεχνίες, δεν περισσεύουν ώστε να διορθωθεί η εικόνα;
Όπως είπα και στην αρχή, δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοτική αρχή μας εκπλήσσει δυσάρεστα. Είναι όμως και το άλλο. Η αίσθηση που αποκομίζεις απ’ αυτού του είδους τη συμπεριφορά, πως κάθε τι είναι ιδιοκτησία τους και θα κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να χρωστάνε την παραμικρή εξήγηση, ακόμα και για το πιο μικρό πράγμα, καθώς «την απάντηση θα τη δώσουν οι πολίτες στις κάλπες».
Στο ενδιάμεσο δηλαδή θεωρούν σωστό να μην δίνουν λόγο σε κανένα. Θέλουν να τ’ ακούσουν μαζεμένα, έχουν έργα πνοής να τρέξουν, με μας θ’ ασχολούνται; Άλλωστε είναι γνωστό πως, τίποτα πια δεν μας αρέσει!
Στην περίπτωση του γιασεμιού δεν πρόκειται για κατάληψη δημοτικού χώρου. Ακόμα κι έτσι να ήταν επιβάλλεται να βρει κανείς άλλη λύση, προκειμένου να σώσει λίγο απ’ το πράσινο που μας έχει απομείνει στην πόλη. Να εκτιμήσει την κατάσταση, να δει αν το φυτό που ενοχλεί μπορεί να μετακινηθεί αλλού και να επιβιώσει.
Ψιλά γράμματα…
Τώρα δηλαδή που κουτσουρεύτηκε το γιασεμί και ποιος ξέρει τι άλλο, που και πως, ομόρφυνε η συγκεκριμένη γειτονιά;
Την απάντηση την ακούω ήδη να ηχεί από τα χείλη ορισμένων: «Ε δεν το ξεριζώσανε κιόλας, θα ξαναγίνει».
Και;
Και τα μαλλιά μας ξαναγίνονται, δεν πάμε να τα κουρέψουμε με την ψιλή κάθε φορά που κουρευόμαστε, επειδή θα ξαναγίνουν.
Σκέφτομαι την ευαισθησία εκείνης της Απεραθίτισσας κυράς που ξενιτεμένη στην Αθήνα, γυρίζοντας στο χωριό και αντικρίζοντας ξερό τον δενδρολίβανο στην αυλή της έφτιαξε τα υπέροχα κοτσάκια που οι περισσότεροι γνωρίζουμε ως τραγούδι, ο γνωστός «Δεντρολίβανος»:
Κα(η)μένε δεντρολίβανε κανείς νερό δε σου ‘βανε
Κι είπετε με το (γ)ιασεμί, ας ξεραθούμε ταδε μη
Πάντως καλού-κακού συνδημότες μου, μην απλώνετε και πολύ την αρίδα σας στην βεράντα. Γιατί η εντολή είναι σαφής: «ό,τι περισσεύει κόβεται».
* Τα στοιχεία του προσώπου που αναφέρθηκε στο γεγονός της κοπής του γιασεμιού είναι στη διάθεση του site