Αν η νοσταλγία είναι το αντίδοτο στο φόβο του μέλλοντος, τότε ομολογώ πως νοσταλγώ τα 25 χρόνια που περάσαμε οικογενειακώς σε μια γαλήνια παραλία της Χαλκιδικής, την Τρανή Αμμούδα του Όρμου Παναγιάς. Μια παραλία 2 χιλιομέτρων που παρέμεινε για πολλές δεκαετίες ανεπιτήδευτη, χωρίς υπερεκμετάλλευση, δημοκρατική με την έννοια της δυνατότητας πρόσβασης σε όλους, γαλήνια.
Η παραλία μας τα τελευταία χρόνια με πρωτοβουλία του δήμου τη Σιθωνίας άρχισε να γεμίζει μπιτσόμπαρα, να χτίζονται μέσα σε χωματόδρομους συγκροτήματα ενοικιαζόμενων χωρίς φυσικά υποδομές, να κατακλύζεται από χιλιάδες επισκέπτες που μποτιλιαρίζονται πάνω στην ακτή, αφού κανείς δεν έχει εξασφαλίζει χώρους στάθμευσης, να ψάχνουν μάταια μια τουαλέτα, μια βρύση να πλυθούν, ένα κάδο να ρίξουν τα σκουπίδια τους.
Φέτος η ”ανάπτυξη” ήρθε και μέσα στη θάλασσα με δυο τεράστια συμπλέγματα φουσκωτών παιχνιδιών, αφού φαίνεται ότι πλέον νοικιάζεται εκτός από την ακτή και το νερό. Η δική μας ακτή είναι μια μικρογραφία όλης της Σιθωνίας, όλης της Χαλκιδικής. Μιλούν οι ”ειδικοί” για τουριστική αξιοποίηση και ανάπτυξη. Σε μια περιοχή που ο δρόμος που διασχίζει το δεύτερο πόδι φτιάχτηκε στη Χούντα και τον ίδιο χρησιμοποιούμε από τότε, που αποχέτευση δεν υπάρχει και όπου υπάρχει δεν έγινε για να αντέξει τέτοιο φόρτο επισκεπτών. Ο βιολογικός της Νικήτης είναι ήδη 20 χρόνων και έχει ξεπεράσει τα όρια του, στα Πυργαδίκια υπερχείλισε πρόπερσι, ενώ η παραλία της Χανιώτης πλημμύρισε προχθές από το βιολογικό της και έτρεχαν πανικόβλητοι κάτοικοι και τουρίστες. Για να μη μιλήσουμε για μια ανάγκη ιατρικής περίθαλψης.
Χθες το βράδυ εκλήθη ασθενοφόρο στην Κασσάνδρα στις 1:3Ο και εμφανίστηκε 65 λεπτά αργότερα! Αν το περιστατικό ήταν σοβαρό ο ασθενής θα είχε αποδημήσει εις Κύριον. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της επιστροφής όπου αν εμφανιστεί ασθενοφόρο φυσικά δεν θα μπορέσει να προσεγγίσει εγκαίρως της Θεσσαλονίκη.
Στη Χαλκιδική γίνονται εδώ και χρόνια εγκλήματα. Εγκλήματα που έγιναν στο παρελθόν σε άλλες τουριστικές περιοχές της χώρας ή ας πούμε και σε παράλια της Ισπανίας και κανέναν δεν δίδαξαν τίποτε. Οι άνθρωποι που κοκορεύονται για την τουριστική της αξιοποίηση σφυρίζουν κλέφτικα όταν τους ρωτήσεις με ποιες υποδομές, ποιο τίμημα και τι θα αφήσει πίσω το μοντέλο που επέλεξαν, εκτός από την ερημοποίηση της σε είκοσι χρόνια από τώρα.
Μιλάμε συχνά πια για Sustainability/Βιωσιμότητα. Μόνο που στην πράξη η ανησυχία μάλλον αφορά στα λόγια….
Πηγή: parallaximag/Γιώργος Τούλας