Το Casus Belli του Γιώργου Ζώη γυρίστηκε το 2010, προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Βενετίας, πήρε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας 2011 και το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ απέσπασε πολλά βραβεία και διακρίσεις στο εξωτερικό. Διαγωνίστηκε σε δεκάδες φεστιβάλ, ενώ αγοράστηκε από διάφορα τηλεοπτικά δίκτυα και προβλήθηκε σε κινηματογράφους σε πολλές χώρες.
Η υπόθεση
Άνθρωποι διαφορετικών φύλων, ηλικιών, τάξεων και εθνικοτήτων περιμένουν σε εφτά διαφορετικές ουρές δημιουργώντας μια τεράστια ανθρώπινη σειρά. Όμως στο τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά.
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Ζώης γεννήθηκε το 1982 και ζει στην Αθήνα.
Σπούδασε εφαρμοσμένα μαθηματικά και φυσικές επιστήμες στο ΕΜΠ και σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Καλών Τεχνών του Βερολίνου.
Οι ταινίες του έχουν διαγωνιστεί στα σημαντικότερα διεθνή φεστιβάλ (Κάννες, Βενετία, Ρότερνταμ, Τέλιουραϊντ, Παλμ Σπρινγκς, Κλερμόν Φεράν) και έχουν τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις παγκοσμίως. Στην Ελλάδα έχει κερδίσει το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας για το Casus Belli και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη για το Interruption, από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου.
Ήταν υποψήφιος για το βραβείο σκηνοθεσίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου με την ταινία του Τίτλοι Τέλους, ενώ έχει διατελέσει μέλος της επίσημης κριτικής επιτροπής για το «Λιοντάρι του Μέλλοντος» στο 74ο Διεθνές Φεστιβάλ της Βενετίας.
.
Ο Γιώργος Ζώης μιλάει για το Casus Belli στον γαλλικό τηλεοπτικό σταθμό Arte
.
Αν περπατούσε κανείς στους δρόμους της Αθήνας ή διάβαζε τις εφημερίδες, ένιωθε ότι η κρίση έρχεται. Έβλεπες ήδη τους ανθρώπους να χάνουν τις δουλειές και τα σπίτια τους. Ο αριθμός τους ολοένα και μεγάλωνε. Τα παρατηρούσα όλα αυτά, μπορούσες να καταλάβεις στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι κάτι πολύ σοβαρό επρόκειτο να συμβεί.
.
Κι έπειτα ήρθε η κρίση.
.
Η ιδέα μου ήρθε παρατηρώντας τις ουρές του κόσμου, γιατί μου είναι ψυχολογικά αδύνατο να περιμένω στην ουρά. Μου φάνηκε ότι αυτός ήταν ο πιο άμεσος τρόπος να παρουσιάσω την κοινωνία. Μόνο με αυτές τις επτά ουρές στην ταινία. Ήθελα να δείξω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι στις ουρές συνδέονται μεταξύ τους. Όλοι συνδεόμαστε, αν πέσει ένας, θα πέσουμε όλοι. Κανείς δε θα σωθεί. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη. Αν η Ελλάδα πέσει, ολόκληρη η Ευρώπη θα επηρεαστεί. Αν η Ελλάδα δεν πέσει, μπορεί να είναι κι ακόμα χειρότερο γιατί θα καταρρεύσουν οι άνθρωποι. Το σημαντικό δεν είναι η οριστική κατάρρευση της Ελλάδας, αλλά οι άνθρωποι. Δε μ’ ενδιαφέρουν οι στατιστικές. Εάν τα νούμερα είναι αισιόδοξα αλλά οι άνθρωποι βιώνουν τραγικές καταστάσεις, τι σημασία έχουν;
.
Είχα φανταστεί μια ντουζίνα ουρές στην ταινία μου, αλλά για να διατηρήσω έναν καλό ρυθμό έπρεπε να επιλέξω κάποιες. Όλοι οι άνθρωποι από τις προηγούμενες ουρές καταλήγουν στην τελευταία, την ουρά της επιβίωσης. Κανείς δεν επιλέγει να πάει εκεί, απλώς μια μέρα προσγειώνεσαι σ’ αυτήν. Όλα αρχίζουν όταν ένας άστεγος σπρώχνει κάποιον – είναι μια πράξη βίας. Από αυτήν την επαφή, βρίσκει φαγητό, αλλά τελικά ούτε καν το κρατά. Κοιτάζει αριστερά, δεξιά, κατευθείαν στην κάμερα, σα να κοιτάζει εμάς. Υπάρχουν πολλές πιθανές ερμηνείες: θα μας καταδιώξει; Θα μας φάει; Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, αναγνωρίζουμε τους φίλους μας στους ανθρώπους που στέκονται στις ουρές. Είμαστε κι εμείς μέρος τους. Στο τέλος το καροτσάκι μοιάζει να κατευθύνεται προς το κοινό της ταινίας.
.
Θα ήταν πραγματικά ανεύθυνο, σ’ έναν κόσμο που καταρρέει, να μένει κανείς ανεπηρέαστος από τις εικόνες βίας που μας περιβάλλουν. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος έκφρασης και εκτόνωσης.
.
Καμιά φορά αισθάνομαι ότι είναι κι ο δικός μου τρόπος αντίστασης.
Μέχρι να έρθει η μέρα της μαζικής αντίστασης, αυτός θα είναι ο δικός μου τρόπος.