Η ARTgrID παρουσιάζει την έκθεση “Εφήμερες Πατρίδες” σε διοργάνωση της συλλογικότητας ARC -Art Revisited Collective και σύλληψη & επιμέλεια του Πάρη Καπράλου, η οποία έλαβε χώρα στην αίθουσα τέχνης της Θεσσαλονίκης Myrό Gallery (Νικηφόρου Φωκά 8, περιοχή Λευκού Πύργου -η φυσική έκθεση ολοκληρώθηκε στις 15 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη), και παράλληλα διαδικτυακά στην πλατφόρμα της ARTgrID μέχρι τις 11 Νοεμβρίου. Η έκθεση έχει θέμα την επιρροή των τόπων στη διαμόρφωση του προσωπικού μύθου.
Στην έκθεση συμμετέχουν με έργα τους οι: Γιώργος Αναστασιάδης, Μάγδα Δημούδη, Σπύρος Ρωμάνος, Αλεξία Δηλαβέρη, Πάνος Παναγιωταρόπουλος, Αθηνά Γαρδάνη, Χριστόφορος Μακρής, Αννα Μεγαλακάκη, Κατερίνα Παπασταυροπούλου, Βιργινία Ζερβογιαννάκη, Χαρά Σαΐτη, Σωτηρία Αλεβίζου, Ματούλα Ντούνη, Ελένη Μαλιαχόβα-Χρανιώτη, Χριστίνα Τσακυριού, Δήμητρα Γούναρη, Ελένη Παρίδη, Μελίνα Δανούση, Έφη Μπαρούδα, Λίνα Καλανταρίδου, Ευαγγελία Αβραμίδου.
Σημειώνει στο κείμενο τεκμηρίωσης ο κ. Πάρης Καπράλος, Επιμελητής της έκθεσης: “Το καλοκαίρι του 2022 θυμηθήκαμε τους προορισμούς των παιδικών χρόνων. Δώσαμε περισσότερη έμφαση στη μυρωδιά και τη γεύση του καλοκαιριού, σπάζοντας τον φαύλο κύκλο του ετεροπροσδιορισμού. Δύο χρόνια εγκλεισμού, αγωνίας και φόβου μας έστρεψαν προς την εποχή που το καλοκαίρι μύριζε καρπούζι, μας βοήθησαν να θυμηθούμε ότι τα πέλαγα μας έχουν χίλια νησιά και όχι μόνο δύο διάσημα θέρετρα, ότι είμαστε λαός θαλασσινός και ορεινός, ότι έχουμε τόπους απαράμιλλης ομορφιάς που μέχρι πρότινος νιώθαμε δικούς μας. Φέτος το καλοκαίρι επιστρέψαμε στις παραθεριστικές εφήμερες πατρίδες που καθόρισαν τι απολαμβάνουμε ως προσωπικό, τι βλέπουμε ως ρομαντικό, τι νιώθουμε ως μαγευτικό, τι βιώνουμε ως χαλαρωτικό, τι αντιλαμβανόμαστε ως σημαντικό, τι και πώς αποδεχόμαστε ως “δικό”. Αν και σε μικρή κλίμακα, και χωρίς το δραματικό βάρος που φέρει ο ξεριζωμός, ίσως πλέον κατανοούμε λίγο καλύτερα την ετυμολογία της λέξης “νοσταλγία” (από τις αρχαιοελληνικές λέξεις νόστος, που σημαίνει «επιστροφή στο σπίτι», και ἄλγος, που σημαίνει «πόνος»). Οι εφήμερες πατρίδες είναι οι τόποι που το πνεύμα τους βρίσκεται σε μόνιμη διαλεκτική σχέση με καθέναν μας, κατά μία έννοια η γεωγραφική άγκυρα των βιωμάτων μας. Καταγράφονται στο ρευστό του συναισθήματος, όμως το ολοφραστικό της τέχνης τους αποτυπώνει καλύτερα αποδίδοντας το εγρηγορός, τη σχέση μας δηλαδή με τo “anima loci”, το πνεύμα κάθε τόπου“.