Η υπόθεση
Υπάρχει ένας άνθρωπος στην κοινωνία που ζούμε, ο οποίος έχει αγανακτήσει για το χάλι της και δεν αντέχει άλλο. Αποφασίζει να κλειστεί στις φυλακές ως εθελοντής ισοβίτης για να αποδείξει ότι είναι καλύτερα εκεί μέσα παρά έξω. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος, ο οποίος δεν μπορεί να μείνει ούτε ένα δευτερόλεπτο φυλακισμένος κι επιχειρεί να δραπετεύσει. Αλλά για να μπορέσει να βγει έξω, πρέπει πρώτα να αποδείξει γιατί αξίζει η ελευθερία του.
Σημείωμα του σκηνοθέτη
Το χιούμορ χωρίζει την Ελλάδα στα δύο. Σε αυτούς που έχουν χιούμορ και σε αυτούς που δεν έχουν. Η εξουσία, η κυβέρνηση, οι πολιτικοί, η εκκλησία, οι παπάδες, οι παντός είδους δογματικοί, η αστυνομία, τα ματ, δεν έχουν ίχνος χιούμορ. Αγέλαστοι, με βλοσυρό ύφος, αντιμετωπίζουν με βία και καταστολή την εξεγερμένη νεολαία που αγωνίζεται για τα οράματά της, για τον πολιτισμό, για μια καλλίτερη ζωή. Τα νέα παιδιά, η άλλη πλευρά, διαδηλώνουν με τραγούδια, γελάνε, φωνάζουν εμπνευσμένα χιουμοριστικά συνθήματα, σατιρίζουν τους αγέλαστους και δίνουν τριαντάφυλλα στους αστυνομικούς που κοιτάζουν αυτά τα παιδιά, με φονικό μίσος, πριν τα ψεκάσουν με χημικά και τα χτυπήσουν αδίστακτα.
Για μένα το χιούμορ είναι ό,τι πιο υγιές και επαναστατικό υπάρχει σήμερα, σε αυτήν την άθλια χώρα που ζούμε. Γελοιοποιεί την εξουσία, γι αυτό και είναι υπό διωγμόν.
Όλες μου τις ταινίες τις διαπερνάει το χιούμορ. Σ αυτήν την ταινία μου, τους Ισοβίτες, το χιούμορ δεν αποτελεί μόνο στοιχείο διασκέδασης, αλλά είναι η ουσία και το νόημα του έργου. Στην ταινία αυτή καταπιάνομαι με την ελευθερία του ανθρώπου και την προσωπική ευθύνη του καθενός μας, απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Το χιούμορ εδώ είναι άρρηκτα δεμένο με το περιεχόμενο της ελευθερίας που αναζητούν οι ήρωές μου.
Έτος: 2008
Πρεμιέρα: 22 Νοεμβρίου 2008 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Διάρκεια: 107′
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθεσία: Θόδωρος Μαραγκός
Βοηθ. Σκηνοθεσίας: Γιώργος Πιτσάκης, Ιφιλένεια Ζαχαριάδου
Σενάριο: Θόδωρος Μαραγκός
Φωτογραφία: Πάνος Θεοφανόπουλος
Σκηνικά: Θωμάς Γιαλελής
Κοστούμια: Λουκία Χουλιάρα, Αγγελική Μαραγκού
Μουσική σύνθεση: Στάθης Μαραγκός
Παραγωγός: Άλκη ΔίτσαΗθοποιοί: Βαγγέλης Μουρίκης (Πάνος), Τάκης Σπυριδάκης (Λοχαγός), Κατερίνα Δασκαλάκη (Μέλπω), Στέφανος Ρίσκας (κουρέας), Κωνσταντίνα Γκόρου (Άννα), Κώστας Καφάσης (φύλαρχος), Θοδωρής Προκοπίου (Λεωνίδας), Μενέλαος Ντάφλος (Αλέκος), Νίκος Παπουτσάκης (Νικολάκης), Κυριακή Μαθέ (Θεοδώρα), Δημήτρης Χαβρές (φίλος του Λοχαγού), Ράνια Μπριλάκη (Μαρία), Κωνσταντίνος Ανταλόπουλος (1ος φρουρός φυλακής), Ανδρέας Μαρνέζος (άνθρωπος του αρχιδεσμοφύλακα), Κρίτων Ζαχαριάδης (μαστουρωμένος κυνηγός), Γιώτα Γιάννα (μητέρα του Πάνου), Ευαγγελία Μουμούρη (Στέλλα), Τόνια Μυλωνά, Γιάννης Γιούλης (Θανάσης), Άλκη Δίτσα, Θανάσης Αγάδης, Αργυρώ Τσιρίτα (καλόγρια), Λάμπρος Βασιλειάδης, Ειρήνη Κυριάκου, Χρήστος Γλυκός (αστυνομικός), Πέννυ Μηλιά, Εύη Γαβριηλίδη, Νίκος Αλατζάς (1ος πρόεδρος του δικαστηρίου), Δημήτρης Κατσιμάνης (2ος πρόεδρος του δικαστηρίου), Κώστας Καπετάνιος, Δημήτρης Στρατάκης, Μάγδα Δήμου, Αλέξανδρος Τρανουλίδης, Στέλιος Κουπετώρης, Πέτρος Βήχος, Νίκος Πιτσάκης, Παναγιώτης Μαξούρας, Χρίστος Κωνσταντινίδης, Παναγιώτης Σπανός, Γιάννης Οικονομίδης (αρχιδεσμοφύλακας)
Ο Θόδωρος Μαραγκός γεννήθηκε το 1944 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας και ξεκίνησε την καριέρα του ως σκιτσογράφος-γελοιογράφος για διάφορα περιοδικά, ενώ συγχρόνως σπούδασε ζωγραφική.
Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους ήταν το «Λάβετε θέσεις» που την έκανε μαζί με πέντε φίλους και βραβεύτηκε. Στη συνέχεια, έκανε τον «Αγώνα» και ακολούθησε το «Μαντούδι», που αναφέρεται στη μεγάλη απεργία των εργατών μεταλλωρύχων στο Μαντούδι.
Ακολουθούν δύο ταινίες με τον Θανάση Βέγγο. Το «Από πού πάνε για τη χαβούζα», που έσπασε το φράγμα των 500 χιλιάδων εισιτηρίων, και το «Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι», αλλά και το «Μάθε παιδί μου γράμματα» με τους Βασίλη Διαμαντόπουλο, Κώστα Τσάκωνα, Νίκο Καλογερόπουλο, Άννα Μαντζουράνη και Χρήστο Καλαβρούζο.
Στην τηλεόραση, ο Θόδωρος Μαραγκός, σκηνοθέτησε τις σειρές «Έμμονες ιδέες» και «Πέρα απ’ τον ορίζοντα».
Όλα τα σενάρια των ταινιών του είναι δικά του. Τα θέματα στις ταινίες του έχουν σημείο αναφοράς τη ζωή των απλών ανθρώπων που συνθλίβεται στην άγρια καθημερινότητα και στις άθλιες, χωρίς διέξοδο, συνθήκες διαβίωσης. Τον αποκάλεσαν σκηνοθέτη του κοινωνικού ρεαλισμού.
Η ταινία του «Ισοβίτες» δεν κατάφερε να προβληθεί στις μεγάλες αίθουσες, προκαλώντας του τεράστια οικονομική ζημιά για τον ίδιο και την παραγωγή.
Ο ίδιος λέει για την περίοδο που πέρασε από το 1990 ώς το 2000:
«Χρηματοδότης δεν υπήρχε, τελείωσαν τα φιλμ, κανείς δεν έδινε χρήματα, αλλά με μια κάμερα, με δύο φίλους και μ’ αυτό που είχα στο μυαλό μου, άρχισα να κινηματογραφώ με βίντεο. Η πρώτη μου ταινία ήταν το “Black μπεεε”. Μια ταινία που γύρισα στο Ερκολάνο της Νότιας Ιταλίας, στη Μάγκνα Γκρέτσια, στη Μεγάλη Ελλάδα, όπου εκεί βρέθηκε μια αρχαία Βιβλιοθήκη Επικούρειας Φιλοσοφίας».