Ξημέρωσε η 15η Νοέμβρη του 1973 και τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο εξελίσσονται ραγδαία. Η εξέγερση των φοιτητών γίνεται παλλαϊκή. Εργάτες, μαθητές πολίτες συγκεντρώνονται έξω από το Πολυτεχνείο. Οργανώνονται και τοποθετούνται μεγάφωνα, ενώ το ραδιοφωνικός σταθμός των εξεγερμένων φοιτητών καλύπτει όλη την Αττική.
“Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”, “6 χρόνια είναι αρκετά, δεν θα γίνουνε επτά”, “Λαέ πεινάς, γιατί τους προσκυνάς;” , “Κάτω ο Παπαδόπουλος”, τα συνθήματα ακούγονται παντού, τα πλακάτ βγαίνουν στους δρόμους. Ο κόσμος δεν σταματά να συρρέει στο Πολυτεχνείο.
Ο υπουργός Παιδείας απειλεί και απαιτεί να καταργηθεί το άσυλο, αλλά η σύγκλητος παρά τις πιέσεις αρνείται. Ο κόσμος συνεχίζει να μαζεύεται, ενώ χρήματα, τρόφιμα και φάρμακα καταφθάνουν από παντού. Η χούντα θέλει να επέμβει, αλλά το πλήθος που συγκεντρώνεται λειτουργεί αποτρεπτικά. Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος μετά ήταν να στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια.
“Λαέ πολέμα, σου πίνουνε το αίμα”
Αρχίζει να βραδιάζει και μέρος από τους χιλιάδες των συγκεντρωμένων αποχωρεί. Μέσα στο Πολυτεχνείο οι φοιτητές εκλέγουν νέα συντονιστική επιτροπή που αποτελείται από 31 αντιπροσώπους όλων των σχολών. Ελέγχουν τους χώρους, φτιάχνουν πλακάτ, ετοιμάζουν συνθήματα, ενώ από το ραδιόφωνο ενημερώνουν ανελλιπώς τους πολίτες.
Σε λίγες ώρες θα ξημέρωνε η 16η Νοεμβρίου και όλα θύμιζαν γιορτή…
Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
Κι εσύ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου, κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
Σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.…
Συνεχίζεται…
Με πληροφορίες από mixanitouxronou.gr, sansimera.gr